gececi tayfa moralim çok bozuk lan

@97 kendi başlığını aç amk burda kaynarsın arada

peyk anlat dedı dıye anlatıyorum dinlenmek gibi bi kaygım yok

Ama o beni sevmiyo amk ya da sevdigini gostermek istemiyo amk

@102 devam et adamım beyler rahat olalım herkes istediğini yapsın herkes içindekini dışa vuruyor başlık altında

@102 devam et o zaman panpa

ufff gidin film izleyin moraliniz yerine gelir ne diye boş boş konuşuyorsunuz burda

@106 kızım bi git amk

yaklasık 1 sene geçmişti ve içinde bulunduğum durum şiddetini giderek arttırıyordu. alkol, sigara, yalnızlık ve butun bunlara rağmen zerre kadar hissetmediğim mutsuzluk. mutsuz değildim. zaman ve mekan kavramları bana bişey ifade etmiyordu çünkü. ve o senenın yazında 3 ay güneş ışıgı görmeden yaşadım. lambayı da kesınlıkle yakmazdım. tabii bu durumun beraberinde getirdiği ailevi sorunlar, arkadaş çevresının tamamen yok olusu gibi sorunlarla da sıkıntı çekmeden bas edebiliyordum. çünkü güçlüydüm. öyle hissediyordum. insanların yaşamlarına güzel bir tat katmak için harmanladığı bütün kavramların önünü arkasını çözebildiğimi zannediyordum. aşkın, nefretin, öfkenin, dostluğun, ailenin. kısacası bütün duyguları tanımıstım. hissetmeden. ve diyordum ki kendime " duyguyu olusturanlar fikirlerse ve herhangi birşey karşısındaki fikirlerimi belirleyebiliyorsam duygularımı da ben belirlerim " falan. gel zaman git zaman sürpriz bir şekilde demet adında bir kızla tanıştım.

hissetmemek çok kötü bir taktur. aşk acısı gibi, vefat acısı gibi, kalp kırıgı gibi değildir. 1000 yerinden sırayla deler vücudunu. her gece yaptığın gibi camdan dışarıyı izlerken ensenden giren sivri demirin ağızından akıttığı kanı hissedersin. hayır ağlayamazsın. şikâyet edemezsin. kımseyle paylasamazsın. küçümsersin, küfredersin daha sonra def edersin. insanlarla aramdaki ilişki bu üç aşamadan olusuyordu tamamen. sırf aşık olabileceğimi düşünerek demet denen hatunla ilişiğimi kesmedim.

insanlarla aramdaki ilişkiyi geliştiremeyeceğimi anlayınca kendimle iletişime geçmem gerektiğini düşündüm. yalnızlığımı giderebilmek için. bunun tek yolunun da yazmak olduğu kanısına vardım ve o dönemlerde ürettiğim tek şey olan 102 sayfalık kitabın baslangıcı sudur;

"Dünyayı küçük ve hassas bir tartı üzerinde dengelemek için gelmişim. Fakat ben dengesizim. Öyle söylüyorlar. inanıyorum. Ve nefret ediyorum. Korkutuyorlar beni. Koşulsuz teslimiyetin biyolojik makinelere çevirdiği et yığınları. Düzen ve kontrol canavarları. Yağan karda hüküm sürenler! Bense zayıfım. Belirli aralıklarla duş alamayacak kadar düzensiz. Mutlu olabilmek için sunulan ilk koşul ara bir form bulmaktı. Fakat benim hayatım girilen duşta sıcaklığı ayarlanamayan su gibiydi. Ya yaktı beni, ya dondurdu. Bile bile haşladım kendimi. Sonra, yavaş yavaş soydum derimi ve yenilenmesini bekledim. Tanıyamadım hayatı. Ve sevmedim. O da beni sevmedi. Canımı acıttı. Ama hiç bir zaman dramatize etmedim irili ufaklı kayıplarımı. Çünkü biliyordum ki bu bir oyundu ve sorun kaybetmek değildi. Sorun kaybetmeyi alışkanlık haline getirmekti. Bütün dünyaya sırtımı döndüğümde kendi tutarsızlığımla tanıştım. Düşündüklerim ve yaptıklarım arasındaki farkı, gelişme evresindeki herhangi bir üçüncü dünya ülkesinin bütçesiyle yapılabilecek uzunca köprüler ancak kapatabilirdi. Manik bir pgibiyatrım. Fitilsiz bir mumum. Ahlaksız bir kulum. Zenci ebeveynlerin sarışın çocuğuyum. Bütün dünyaya karşı dimdik duran orta parmağım. Ben hatayım. Ben buyum"

sanki şuan yaşadığım hayatı anlatıyosun lan

nedense sizin bi fırsatınız varmış daha once birilerine acılabilmişiniz

ben fırsatları elimin tersiyle teptim düşman oldum kızlara cünkü içlerindeki şeytanlıgı ta o yaşta anlamıştım

suan yurtta kalıyorum ve nerdeyse tek mutsuz ve tek seveni yanında olmayan (sevdigi olmayan) benim

artık kimse bana bakmaz'da bi yere kadar ...

2. dönem başı geldigimde kızın tekine yardım etmiştim kız liseli falan ama oyle bi saf temizdiki az daha tutuluyodum ama genede tanışamadım bile onunla cünkü arkadaşları vss biton şey engel oldu

beni öldürün diyom artık

demet denen hatunla olan ilişkim ayrı bir hikaye konusu ki gibtir edelim. aynı döngü içerisinde aylar geçti. herşeyi anlatamam. ne o kadar gücüm var nede zamanım. 1 yıl olmustu ve sevgiliydik. zaten istemeyerekte olsa etrafımdaki kızların bi şekilde ilgisini çekmeyi başarmışımdır. ama o dönem hiç birisinin ve hiç birşeyin farkında değildim. uykuyu resmen unutmustum. çok az yemek yiyordum. gün içinde yaşadıklarımı ise bir başkası yaşamış gibi bütün gece uzun uzun analiz ediyordum. ve aşık olduğumu düşünüp deli gibi seviniyordum.

@18 gibtir et kardeşim. Kimseyi gibleme. giblediğin insanlar seni gibliyomu acaba senin onları giblediğin kadar. Kimse senden önemli değil

bak @113 deki panpamın bile bi hayat arkadaşlıgına aday birisi varmış

sadece tek şey ! ! bir sevenim beni bundan kurtarabilir

cünkü önceden alıştırdım kendimi duygularımı dışa hissettirmeme konusunda ondan boyle iyi iyi yazıyom yoksa coktan yataga düsmüstüm

durum vaziyet iyice ilerledi. kendimle konusuyor, saatlerce yazı yazıyordum. siliyordum. hayatım boyunca bir kez ufak not kagıtlarından kullandım. o da odamın kapısında aylarca, silinene kadar asılı duran "don't hope, don't believe" dir. bir yandan da aklımı evde bırakıp dışarda sürdürülmesi gereken ilişkimi sürdürmeye calısıyordum. ve bir gün aşık oldugumu düşündüğüm ve benden 3 yaş büyük olan kız kendı ağızıyla beni aldattıgını söyledi. normal şartlar altında başımdankaynar sulr dökülüyor olması gerekirken sadece ufak bir kahkaha patlattım. deli gibi acı çekiyordum yine. küfrediyordum sağasola saldırıyordum. aldatıldığım için değil duygusal bağlamda tek umudum olan aşkın gerçek olmadığını anladığım için.

satılmış gibi hissediyordum kendimi. terk edilmiş gibi. tanrının görmezden geldiği, ailesinin umut kestiği, arkadaşı yada yakını olmayan bir deli gibi...

devam takipteyim

bir şekilde lisenin bittiğini gördüm. farkında değildim desem yeridir. aile zoruyla apar topar bir kaç pgibolojik müdahale, haplar falan bir şekilde döndürüldüm hayata. ama yarattıgım dünyayı zihnimden silmek her zaman için imkansız oldu bende. çift kişi yaşadım o gunden beri. ve hayatı öylesine ıskalamıstım ki herşey için çok geçti ve yapacak hiç birşey yoktu. benden bi tak olmaz anlayacagınız *

gece gece efkarlandım . Iyıkı varsınız lan amk