iyice konuşup aramızda tartıştık konuyu. bu serserileri bulup mahalleden afaroz etmemiz lazımdı. ama nerden bulacaktık ? nerelerde takılır nerelerde otlanırdı bu inekler ? bunları araştırmamız lazımdı. ben kahvede gelen gidenden soruşturuyordum zaten. önceki gün halime ablaların evinin önünde, bizim şimdiki bakkalın olduğu yerden yukarıya doğru çıktığında halime ablaların evi vardı. oranın önü boştu. mahallenin o tarafından geçerdi çoğu zaman işten çıkan, pazara giden gelen ordan gelir giderdi. bu zibidilerde oraya tebelleş olmuşlar. bir günden bir gün mutlaka gelir oraya çöreklenip birisini gözlerine kestirince etrafına çullanıp ne koparırlarsa alıyorlarmış. sonra da kah yunana zütürüyor kah meyhanelerde sağda solda yiyorlarmış. bizde çakıyı sopayı toplayıp halime ablaların evinin oraya pusu kurduk. vakit geçipte bunlar yavaştan tebelleş olmaya başlayınca cevdeti önden gönderdik. cevdet biraz sakin durduğundan bunlara yem oluyodu. önden serserilerden birisi bunun önünü kesti. yavaştan hırpalayıp parasını cüzdanını ne koparacaksa istemeye başladı. cevdet direnipte sağa sola bağırmaya başlayınca ağzını kapatıp arkaya çektiler. ismail kolumu sıkıp ne zaman gidiyoruz kemal dedi. dedim dur. bekle biraz daha. ulan çocuğu öldürecekler gebeş. çıkıp durduralım şu muallakyi artık diye ısrar etti. ismail dur dedim diye çıkıştım. sinirlendi biraz ama sözümü tuttu inek. aralarında ufak itiş kakış olduktan sonra zibidi bi ıslık çaldı. saklandıkları yerden 4 kişi daha çıkıp geldiler. bizim cevdetin etrafını sardılar. onlar cevdete bir fiske bile vurmadan biz yerimizden çıkıp çoktan bunların üstüne atlamıştık bile. sopanın nerden geldiğini anlayamadan hepsi yerle yeksan oldular. bunları iyi alabanda etmiştik. yerdekileri tekmelerken bi yandan da söyleniyorduk. bi daha bu mahallede görürsek sizi öldürürüz. asarız keseriz diye gözlerini korkuttuk. bu armutlar zokayı yuttular. topukları kıçlarına vura vura topukladılar. cevdeti yerden kaldırıp kahveye getirdik. bu bizim ilk icraatimizdi. ama biz işlerin bu kadar büyüyeceğini bilmiyorduk. biz o zaman mahallenin bıçkın delikanlılarıydık. ama zaman neler gösterirdi hiç bilinmiyor işte. zaman geldi o bıçkın delikanlılar isstanbulun ağabeyleri haline geldiler. olaylara karıştılar. hapis yattılar. başımızdan geçmeyen kalmadı. ama sorsan pişman mıyım ? gene olsa gene yaparım. insan dediğin bir kere ölüyor işte. en güzel yanı da bu.

biz mahalleye dadanan ufak tefek haydutları afaroz ederek ünleneceğimizi düşünmüyoduk tabiki. lakin bu ufak tefek haydut işleri bizim şükrü abinin kulağına sızmış. zaten bizimde yetişeceğimizi biliyor abimiz. zamanını bekliyormuş. biz böyle ufak tefek haydutları pataklayınca, bize başka işler yaptırmak istemiş. bir gün şükrü abim beni yanına çağırdı. sen dedi kimlerle takılırsın kim senin arkadaşın tayfan. dedim ağabey hepsini tanırsın zaten. ismail var bizim. cevdet falan diye bütün ekibi saydım. oturttu beni karşısına. bak dedi oğlum kemal. seni severim. oğlum gibi görürüm bilirsin. sende illaki bu saydıklarına güvenirsin. size bir iş emanet etmenin vakti geldi. artık genç oldun. yavaş yavaş elin ekmek tutsun. sağa sola biraz para at ki evleneceksin. yakışıklısın. üstüne başına canti bişeyler alacaksın. şöyle kendine aile kuracaksın değil mi ? size bir ekmek vermek lazım. sonsuza kadar burda yanımda çay taşımayacaksın. abi dedim ben mutluyum burda senin yanında. iyiyim. allaha şükür üç beş neyse kazanıyoruz. evimize ekmek giriyor diye söyledimse de şükrü abim dinlemedi. kes tatavayı kemal dedi. sana adam işi vereceğim. yapabilir misin dedi. dedim abi sen söyle biz yaparız. sen ne söyledinde yapmadık bu zamana kadar. aslanım benim dedi.

o zamanlar dışardan mal getirmek ölüm. hükümet dışardan bişey getirince getirdiğine getireceğine pişman ediyor seni. zaten herşey serbest değil. belli şeyler alabiliyorsun. aldığınında yarısı vergiye algıya rüşvete gidiyor. bizim şükrü abimizde latife hanımın meyhanesine üç beş masa ayarlamış dışardan. tabi bu masa bildiğiniz mobilyalardan değil. latife hanımın meyhanesi normal bir meyhane aslında. ama birde bunun kabadayıları var. oraya gelipte kumar oynayan, barbut atan, zar sallayan, kağıt bekleyen babaları var. o zamanlar tabi gene şimdiki gibi serbest değil amma parayı verdimmiydi polise yaptıramayacağın iş yok. latife hanıma da göz yumar sorun çıkmadıkça kumarhanesini basmazlardı. latife hanımda sevdiğimiz mekan tabi şükrü abimde gider gelir hafta bir kafa dağıtır orda. kendisinden rica etmiş. şükrü abimin eli kolu uzun tabi. zamanında iş yaptıkları bir hristiyandan bir kaç masa sipariş etmiş. malları adalardan bizim oraya kadar taşıyacaklar. sahile kadar gemiyle gelecek. gemiden indirecekler. biz o esnada malları kontrol edeceğiz. güverteden kamyona yükleteceğiz. sonrada kamyonla latife hanıma teslim edeceğiz. sağ salim gelsinler diye de şükrü abim bizi seçmiş saolsun. dedim abi yaparız. bak dedi oğlum. latife hanıma polisler dokunmaz tamam. ama limanda her yerde zabıtlar var. bu şerefsizlerin dini imanı para. bunlara güven olmaz. dikkat et dedi. dedim abi sen gönlünü ferah tut. latife hanım yeni masalarını nereye koyacaksa onları arasın diyerek kahveden çıkıp bizim çocuklara haber verdim.

çocukları örgütleyip kahveye geldik. şükrü abi hepimize birer birer mevzuyu tekrar anlattı. biz konuşurken kamyonet kapının önüne yanaştı. çocuklara dedim gidin arkaya doluşun haydi diye yuvarladım bunları dükkandan dışarıya. bende helallik alıp dükkandan çıkacaktım ki şükrü abi kolumdan tuttu. cebinden çıkarıp bi tabanca verdi. aman ağabey ne yapıyorsun sen biz eşkiya mıyız dedim. kaşlarını çattı. al dedi. yanında bulunsun. soktum altı patları gömleeğimin arkasına. geçtim şöforün yanına. akşam üzeri çıktık yola. hava kararınca da sahilin az ilerisinde beklemeye başladık. iyice el ayak çekildikten sonra da buluşma yerine geldik. herşey şükrü abinin tarif ettiği gibiydi. tam dakkası dakkasına yerindeydik. karşıdan bata çıka bi fener görünüyordu sadece. bizde aracın farlarını üç kere yakıp söndürdük. bu ikimizin arasında bir şifreydi. şifreyi anlayınca onlarda bütün ışıklarını söndürdüler geminin. kıyıya yanaştırıp masaları gösterdiler. hiç bir sorun yoktu. mallar çiziksiz tertemiz bi şekilde önümüzde duruyordu. çocuklara bi işaret çakıp güverteye çağırdım. birer ikişer masaların etrafından tutarak kamyonun arkasına taşıdık. herşey tamam olunca yolumuza koyulduk. şükrü abinin anlattığı gibi güzergahta devam ederken şöfor aracı ormana doğru sürmeye başladı. napıyorsun diye sorunca ilerde çevirme olabilir biraz sotede bekleyip öyle devam edeceğiz dedi. hallerinden işkillendim ama çocuklar arkada olduğundan ses etmedim. yanımda silah vardı nasılsa. terso bi durumda korkuturdum en olmadı. aracı ıssız bi yerde durdurup lambaları yaktı. sigara içeceğim diyerek arabadan indi. bende durmadım indim arabadan. hemen arkaya gelip çocuklara haber verecektim ki ben dolaşmadan kafama bir tane indirdi sopayla. neye uğradığımı anlamadan yere yapıştım. bayılmışım. benim yere düştüğümü ismail çekozlamış. hemen tenteyi aralayıp dışarıya fırlamış. meğerse bu şöfor üç beş tane arkadaşıyla anlaşıp malları araklayacakmış. sonra da başka bi meyhaneye satıp yolunu bulacakmış. ismail durumu çekozlayıp çocukları uyandırınca mevzu çıkmış. dışarıya atlayıp önce beni kaldırıp soteye çekmiş. nihayetinde bizde uyanıp kendimize geldik. çocuklar şöforu yakalayamamış. ormanın içine doğru kaçmış. bizde tabi hiçbişeyden habersiz kendimiz zütürelim dedik. ben biraz ayılıpta kafam yerine gelince ayaklandık. tam kamyona gidecektik ki ormanın içinden üç beş kkişi çıktılar. ellerinde sopalar demirler üstümüze yürümeye başladılar. kamyonun etrafını sarıp mallar bizim uzayın dediler. tabi biz bu serserilere kolay kolay pabuç bırakacak değildik. anladım ki mevzu çıkacaktı. ismaile kaş göz edip vaziyet almasını söyledim. ismail anlayıp yavaştan arkaya dolanmaya başladı. cevdet biraz tırsmış olacak ki yerinden kıpırdayamadı. bir anlık kargaşada cevdetin kafaya odunu indirip yere serdiler. bende şöforün üzerine atlayıp alaşağı ettim. suphiyle cemalde bir olup diğer zibidilerle kavgaya tutuştu. ismail arkadan dolaşıpta bunları bayıltana kadar oyalayacaktık. şöfor bizden iri çıktı. beni kaldırdığı gibi fırlattı kenara. tabancada savrulup kamyona doğru gitti. olay büyüdü. ismail beni öyle görünce cinlendi. saman alevi gibi parladı gene. yerden tabancayı kaptığı gibi şöforün alnına bir tane yapıştırdı. o altı patların sesi dağlardan kavuşup hepimizin kulağını patlattı. silah patlayınca diğerleride korktular. anında paçaları sıvayıp topuklamaya başladılar. bizde olayın böyle biteceğini bilmezdik tabi. ıssızda adamın birini öldürdük. adamlar gözden kaybolunca ormanın ortasında ıssızda bi cesetle baş başa kalmıştık. çok geçmez silahın sesine bekçiler zabıtlar üşüşürdü. cevdet suphiyle cemalin yanına geçti. üçüde şok olmuş öylece bakıyolardı. kimse olayın böyle biteceğini bilmezdi tabiki. hayatımızda ilk defa bir adam vurmuştuk.

şükrü abi bişeylerden endişelenmiş olacak ki bana silahı verdi. yoksa adamlara güveniyo olsaydı bana tabanca vermezdi. beni buraya bile bile gönderdi. bu tehlikeyi göre göre bize bu adamı vurdurttu. sakinleşince ismailde ne yaptığının farkına vardı. silahı falan atıp şoka girip titremeye başladı. yanına gidip iki üç fiske salladım suratına. kendine getirdim. onları bu duruma ben soktum. benim çıkarmam lazımdı. fakat gece yarısı bu cesedi biz ne yapacaktık. oturup bi sigara yaktım. herkesi yanıma toplayıp sakin olmalarını söyledim. bu cesetten bizim bir şekilde kurtulmamız lazımdı. şans ki üzerimiz temizdi. arbedede benim biraz üstüm başım batmıştı o kadar. geriye kalanı her türlü açıklayabilirdik. sigarayı bitirince ismaille cesedi iki ucundan tutup ağaçların arasına sürükledik. üstünü sağdan soldan ağaçlarla dallarla ve otlarla kapatıp kamyona bindik. sonra hep birlikte kamyona atlayıp mahalleye geldik. mahalleye girer girmez diğer çocukları kamyondan indirdim. evlerine gittiler. ismaili de göndereyim dedim ama. anca beraber kanca beraber diyince dayanamadım aldım arabaya tekrar. meyhanenin arkasına kamyonu çekip malları latife hanımın adamlarıyla beraber indirdik. teslimatı yapıp parayı aldıktan sonra kamyonu mahallenin girişine çekip doğruca kahvenin önüne geldik. dükkandan kazma kürek birşeyler alıp kamyona yükledik. cesedi sakladığımız yere geri döndük. kısa bi sürede çabucak cesedi gömdük. üstümüz başımız hep çamur olduğundan artık eve gidemezdik. dükkana gelip elimizi yüzümüzü yıkadıktan sonra sabaha kadar oturup çay içtik. sabah namazından önce şükrü abim gelir kazanı yakar bir demlik çay koyar namaza giderdi. bir kaç saat oyalanıp onu beklemeye başladık. bundan sonra ne yapacağımızı konuşurken artık ikimizde hayatımızın eskisi gibi olmayacağının farkındaydık. tamamen değişik bir aleme yol açmıştık. bizde artık alemde bir söz sahibi tabanca sahibiydik. bu alemde tabanca sahibi olmanın belli bazı sorumlulukları vardı. şimdiki gibi herkes beline takım gezemezdi. sadece belası olan tekin olmayan adamlarda bu olurdu. kabadayılarda, ağabeylerde. sabaha karşı birbirimize ağabey diyerek eğleniyorduk. ismail ağabey, kemal ağabey. yakıştırıyodukta. iyiden iyiye havaya girmiştik. sabaha karşı dükkanın kapısı açıldı. şükrü abim içeriye girdi. bizi görünce şaşırdı. hayrola çocuklar dedi. gel ağabey diyerek karşımıza oturttuk. ismail birer çay doldurdu. anlatmaya başladık. adamlar bize nağmertlik yaptı diyince şükrü abim vay alçaklar diyerek masaya yumruk attı. bileği kuvvetliydi ikimizde yerimizden sıçradık. cesedi gömdük diye anlattık. ben kendimden emindim. ismaildende emindim. ama şükrü abi ismailin korktuğunu biliyordu. o yüzden biraz üstüne gidip havalanma ismail dedi. kendine gel bu çocuğun sözünden çıkma diyerek titretti ismaili. olayı anlatınca şükrü abim memnun oldu. sote bi zamanda gidip cesedin yerini görelim dedi. olur ağabey dedik. kamyonu mahallenin girişine çekmiştik. anahtarı şükrü ağabeye verdik. o namazdan sonra kamyonu uzak bi yere bırakacak, sonra tekrar mahalleye dönecekti. böylelikle kimse ne kamyonu ne bizi hatırlamayacaktı. namaza gitmeden emanet sende mi diye sordu. parayı çıkarıp cebimden şükrü abiye uzattım. içinden bir miktar ayırıp ikimize pay etti. kalanını kendine aldı. ağabey bu çok para dediysekte uzatmayın diye üsteleyince ısrar etmedik. bir adam vurmuştuk evet. ama para kazanmıştık. ismaille ilk defa bir adam işi yapıp para kazanmıştık. bizler gerçekten ağabey olmuştuk. parayı alır almaz aklıma ilk o geldi. mahalleden sevdiğim kız. her gün kahveye giderken görürdüm. mahallemizin incisi. leyla. tabi benim dışımda kimsenin dikkatini çekmeyecek bir kız. diğer memur abimiz osman abinin kızı. sabah aynı saatlerde okuluna gitmek için dışarıya çıkardı. ben evlerinin önünden geçerken o ayakkabılarını giyiyor olurdu. çaktırmadan göz süzerdim. benim farkımda mı değil mi bilmem ama ben yüz kilometre öteden tanırdım. kahveye ilk başladığım zamanlarda farketmiştim onu o kapıda. ve bir gün o kapıdan gelin olarak çıkarmaktı hayalim. şimdi kendime canti kıyafetler alacaktım. ve yarın kahveye gelirken beni görecek belkide o da sevecekti. sabah namazından sonra kahvede esnaflar oturur çay içer kahvaltı ederlerdi. kahvaltıları bitenler dükkanlarına dağılır erkenden dükkanlarını açarlardı. nizam abi de namazdan gelince hemen yanına koştum. aman nizam ağabeyciğim diyerek sandalyesini çektim güzelce oturttum. çayını koşturup güzelce bir yağ çektim. hayrola ulan kemal bu ne ilgi alaka diye sordu. sandalyeyi çekip yanına geldim. gözünü seviyim nizam ağabey şu senin dükkandan bana uygun canti bişeyler ayarla da giyeyim dedim. şöyle bir baktı bana. hayrola ulan hergele, gönül meselesi mi dedi. başımı eğdim. müstehzi bir gülüş attı bıyıkaltından. tamam tamam. hele bir çayımızı içelim bakarız dedi. havalara uçacaktım. nizam ağabey çayını içtikten sonra koşarak dükkana zütürdüm. dur oğlum çekiştirme diye söylene söylene geldi dükkana. param var ağabey giydir beni dedim. öyle diyince nizam ağabey saolsun bize uygun bi takım çıkardı. lacileri çekip doğruca leylanın evinin önüne dikildim. işte tamda oradaydı. hayatımda ilk defa takım elbise giyiyordum. zaten bizim mahallede takım elbisseyi ya memurlar , yada kız istemeye giden damatlar giyerdi. aksi halde takım elbiseyi giyen olmazdı. bende de afedersin biraz at gibine kelebek konmuş gibi durdu. hayatımızda canti kıyafet görmediğimizden. öyle iki dirhem bir çekirden leylanın önünden geçtim. yılmaz güney gibi havalardayım o zamanlar. öyle bir bakış attı ki bana zülfünün altından. kaç yıl geçti hala unutamam. o gün bugündür ben böyle takım elbise giyerim. işte o gün kahvede adımız söylendi. canti kemal diye. o gün bugündür ben böyle canti kemal gezerim. hoş artık bi cantiliğimiz kalmasa da. zamanında bize de bu alemde canti kemal derlerdi. buda dostlarım canti kemalin hikayesidir.