Bi umut öldürür insanı bi de vicdan

insanlar eşitleniyor karanlıkta. sadece birer siluetten ibaret kan, kemimik, damar ve kas yığını kalıyor.
kelimeler kifayetsiz kalmamaya başlıyor, hayat başlıyor sıfırdan.
ertesi gün sıfırlanacak taktan hayat, bir mola veriyor.
patron vuramıyor suratına, eriyor şeker gibi, tuz gibi, asit gibi yağmurlarda.

Tedirginlik yok huzur var keşke uykuya ihtiyaç duymasam

Bende öyleyim panpa bi ara kendimi vampir sanıyordum

gecenin karanlığı bahtımızın karalığıyla buluşuyo o yüzden

Harbi la sabahlarken güneş doğunca anskm diom

Umudun ışığı en net gecenin karanlığında belli oluyorda ondan

Gece çok karanlık , umut elimizdeki tek şey

Sabah olduğunsa çok iğrenç bir hissiyat oluyor ya taaa amk

Edebiyat yapma ebedi yat inceeeee

büyük iki yüzlülük

ne biliyim sanki hava kararınca içimi huzur kaplıyor hava aydınlıkken sürekli tedirginim ama güneş gittiğinde huzur buluyorum kendime geliyorum