açtım, beni belki unutmuş olan 2 senedir görmediğim platonik aşkımın twitterını kontrol ettim. zaten son tweetini 5 eylülde atmış.

keşke hergün yazsa da her gün okusam bilsem neler yaptığını.

sonra baktım içerde annem babam yatıyo. kapımı kapattım iyice yalnız hissettim. dışardan ses bile gelmiyo.

bilgisayarın homurtusu var sadece. sus muallak.

bunun sonsuza dek sürmeyeceğini biliyorum ama epey uzun süreceğini biliyorum. ayrıca işlerin daha iyiye gitme ihtimali de az. büyük ihtimal her şey kötüye gidecek.

dertsiz kedersiz geçen çocukluğumun yaz günlerini özledim. kimsenin bana önyargıyla bakmadığı yılları. doydun mu sorusunun en az 3-4 kişi tarafından soruldğu yılları. artık yemek yedim mi yemedim mi onu bile sormuyolar.

atari oynamayı özledim. ilkokulda cuma günü verilen ödevi, cuma akşamından bitirmeyi özledim.

karşı cins tarafından dokunulmayı özledim. zira ne zaman güzel bir kız görsem ağlayacakmış gibi oluyorum.

insanlar bazen alay ediyor dalga geçiyor falan, ama aynada kendime bakınca ben de gülüyorum bazen. bu kadar ciddi olmaya gerekde yok heralde.

çok fazla da üzülmeye gerek yok. zaten çoğu kişinin başına gelenler aynı. bunu biliyorum. ama yine de elden bi şey gelmiyor. olmayınca olmuyor.

birileri sevse beni kendimi bulacağım yeniden, iyi hissedip dolu dolu yaşayacağım hayatımı ama herkes soğuk davranıyor nedense. bir yabancının en ufak ilgisiyle mutlu oluveriyorum. yeni şeyler değil amk.

milyarlarca insanın yaşadığı dünyada basit bir canlıyım ben. çok mu uzun yazdım acaba. neyse inşallah okumuşsunuzdur samimi gerçeklerdi bunlar çünkü. yazılarıda kopyalamıcam gri ekran verirse serkanı gibiyoz beyler