Ben kendimi bildim bileli yalnızım. Babamla yaşıyorum. Annemi çok küçük yaşta kaybettim. Nasıl mı? Bunu öğrendiğimde gerçekten çok şaşırmıştım. Kadının biraz pgibolojik sorunları varmış ve intihar etmiş daha ben kundakta bebekken. Ne kokusunu ne sesini bilirim sadece teyzemden kalma bir siyah beyaz resmi var ve ablama çok benziyor.. Babam annemden pek hazzetmez sorunlu bir evlilikleri olmuş.iki ablam bir abim var ama başka şehirlerde yaşıyorlar. Abim benden 16 yaş büyük mesela istanbulda yaşıyor evli barklı onuda yalnız okul olmadığı zaman yazın görüyorum. Kız kardeşlerimde evli ben en küçüğüm bekarım. Birde şöyle bir durum var babamın maddi durumu iyi olmadığı için kardeşlerime akrabalar baktı. Yani çocukluğumdan beri yalnız büyüdüm. Daha ilk okul yılları babam işe gittğinde ya mahallemdeki arkadaşlarımla takılırdım ya da sürekli tv izlerdim hatta o zamanlar mahalledeki ortamdan dolayı pek asosyal sayılmazdım şimdikine göre.. Liseye geçtiğimde daha asosyaldim mahallede artık ilkokuldaki ortam yoktu okuldaki arkadaşlarlada sadece okulda görüşürdüm.. Oldukça muhafazakar ve küçük bir ilçede büyüdüm.. Sosyal açıdan zayıf bir yerde..Şuan ise Eskişehirde okuyorum bu sene başladım ve gerçekten sosyal anlamda güzel bir şehir ama ben hala asosyalim.. Yurtda kaldığımdan olsa gerek..Bir yandan bundan şikayet ediyorum ama bir yandan da insanlarla çok fazla iletişim kurmak içimden gelmiyor içe kapanığım insanlar beni sıkıyor sohbetleri sarmıyor genelde suskun ve dalgın oluyorum(özellikle hem cinslerimle konuşurken) Yurtda kantinde genelde tek başıma oturuyorum.. Çok sık konuştuğum kişiler oda arkadaşlarım dışında sadece bir kişi.. Lisede kız arkadaşım neredeyse pek olmadı.. Kızlara karşıda ekstra çekingenim ayrıca.. şimdi ise üniversitedeyim durum hala aynı... yalnızlığa alıştığımdan ve kendimi diğer insanlardan maddi manevi ekgib gördüğümden böyleyim diye düşünüyorum.