Kamp yapmaya gitmiştim bir defalığına.
iki gün, bir gece kalıp gidecektim. Çadırlar da çok pahalıydı ulan, şimdi olsa cebimdeki tüm parayı koyar da gecelerce kalırım. Neyse...

Çadırla deniz arasında en fazla 200 metre var. Çıplak ayak yürürüm kum ortamında.
Ayaklarım kuma gömüle gömüle yürüyorum ama kumun arasında etime batan şeyler çok da umrumda, avare ve aheste gidiyorum işte.

Kıyafetlerimi çıkartıyorum üstümden, şezlonglara uzanıp sevişen çiftler bana bakmaya başlıyor. Kesin "nabıyo lan bu deli gecenin bu saatinde?" Diyorlar birbirlerine. giberim dediklerini, yüzme de bilmiyorum. Ya, biliyorum da, bilmiyorum denecek kadar biliyorum işte.

Gecenin soğuğuna dahi takılmadan denize hızla giriyorum, iliğime kadar donuyorum tabii ama gene kimin gibinde. Yarım saat kadar öylece dikeliyorum suda, kaburga kemiklerime kadar geliyor su. Her dalgada aldığım nefes derinleşiyor.

O geceden sonra değişti her şey, o geceden sonra öldüm ben.
O geceden sonra uyandı gerçek ben.

Kim bilir kaç can kendini o denizin azgın dalgalarına attı da kaç beden teslim etti yaşdıbını acımasız sulara...

Özellikle köprünün kolonlarına bakınca daha da bir ürpertici oluyor.