gaziantep

adamın dıbına koyar helal

Tam olmasın şart değil bir yarım nohut dürümü , kavurma verene 100 tl verecek kadar özledim bu aralar Recep ustayı. Antepte ikamet edenler yemek kültürünün ve fiyatlarının değerini bilsin beyler

Gaziantep gazi şehirdir kurtuluş savaşında Gaziantep savunması 11 ay sürdükten sonra açlık yüzünden sona ermiştir. 37.000 bin nüfuslu şehir 6317 şehit vermiştir.

var gücüyle memleketini savunmuşlardır antep'liler türk kökenliside var kürt kökenliside vardır. zamanın köy çeteleri düşmana karşı birleşip fransız döllerine karşı gövdelerini siper etmişler kendilerini.

Kefen bayraklı kaledir gaziantep.

lakin günümüze geldiğimizde ülkenin çoğu gibi bu memleketinde dokusu bozulmaya başlamıştır. doğudan aldığı yoğun göç örf adetlerin unutulmaya yüz tutmasına sebep olmaya başlamıştır.

esnafı kurnazdır pazarlıksız alışveriş yapmayınız. 100 liralık bir şeyi 40 liraya alabilirsiniz tabii herşey için geçerli değil amk gerçi bu pazarlık olayı ülkenin çok yerinde oluyordur.

yerel halk muhafazarkardır göçle gelenlerde * onlardan geri kalmadığı için şehir çok renkli bir gece yaşantısına açık değildir sayılı bar gece klüpleri vardır oteller genelde kutlamalar eğlence yerleri olarak kullanılır.

yemekleri nefistir lezizdir yerine göre çok uygun fiyatlara çok iyi yemekler yiyebilir, çok reklamlı yerlerde fiyat olarakta lezzet olarakta kazık yiyebilirsiniz.

sanayi anlamında güneydoğunun lokomotifidir özellikle halıcık almış başını gidiyor.
bu aslında şehre bi anlamda zarar veriyor göç alıyor göç göç diyoruz hani insan gelmesin mi amk çalışmasın mı diyen olacaktır eyvallah aga ama gelen adamların %90 barzo. yoksa etnik köken falan geçin bunları mühim olan saygılı olmaktır.

bir çok şehre oranla ucuzdur son dönemdeki suriyeli ilticacılar yüzünden ev sahipleri kira/ev fiyatlarını ucurdu. 2 liraya toplu taşımayla şehrin bir ucundan diğer ucuna gidebilirsiniz.

şivesi hoştur ağam yooruum.

her yerde olduğu gibi güzel insanıda vardır kötüsüde hepsi bir yana bu şehre 2.000.000 nüfus fazla aga taku çıkıyor çıktı amk inşaat inşaat amk betonlaştı her taraf.

neyse ne çok yazdım amk okuyun olursa ne ala binler

egmek yimezse doymıyanların şehri

ne halil ustayamı gıdıyoruzzz

galaltından miyan aldım içen var mı??

ramazan geldi her yer miyaaan şerbeti dıbına koyum.

@225 helal panpam.. Gaziantep' ime terörist diyen zihniyetler hâlâ var ya ona yanıyorum bilip etmeden cahil cahil konuşuyorlar

1 yıl ortaokul(8.sınıf)
3 yıl lise(öğretmen lisesi)
1 yıl hazırlık(zafer amk)
toplam 5 yıl geçirdiğim ve ileride de yasamayı düşündüğüm il.
nohut dürümünü özledim lan:(

canım beyran çekti amk ya =/ biri evden alsın lan beni

@3 kanırtmış, kulvarlar farklı demiş.

antebin hamamları

kebapları güzel lan.

yalamayin la birbirinizi oçları ayrica @1 tanim yapma pic

ccc gaziantep giber ccc

antep doğunun paris'i değil lan. paris batının antep'idir amk.

arap ipnelerinin bastığı, kezban dolusu güzel şehrim.

hehe oyle harıka yer amk bıtane amk parıs gıbı parlıyo falan rengarenk uzaktan gorsen genelev ışıkları sanarsın parıl parıl bıtane yani

içilecek 1 tane mekanı bulunmayan huur çocuğu yobaz şehir

Ahmet Ümit anlatıyor.

“Çocukluğumuzdaki Antep. 1960’tan 78’e kadar kesintisiz olarak yaşadığım, ilk gençlik yıllarımı geçirdiğimi şehir bugünkü Antep’ten çok farklıydı. Anadolu’da pek çok yer, şehir özelliği taşımaz. Oysa Antep bir şehirdi. Kütüphanesiyle, sinemalarıyla şehirdi. Kendine ait bir radyosu vardı. Erkekler ve kadınlar, gazinolara, ikindi sazlarına birlikte gider, Hamiyet Yüceses’i, Şükran Ay’ı, Müzeyyen Senar’ı, Zeki Müren’i dinlerdi. Yerleşik bir halk vardı. Okullar ‘eğitim kurumu’ niteliğindeydi. Onat Kutlar, Ülkü Tamer Edip Akbayram Antep’ten çıktı. Şehir bir cazibe merkeziydi. ‘Anteplilik’ özel bir durumdu. Urfa’ya bağlı Halfetililer, Birecikliler ve Maraş’a bağlı Pazarcıklılar kendilerini Antepli gibi görürlerdi. Toprağı bereketli, insanları çalışkandı. Şehrin demokrat, kendine özgü bir kimliği vardı. Elbette şehir bu kimliğini geçmişten gelen yapısına borçluydu.”

"Nereden nereye…"

Ümit, ‘geçmişin birikimi üzerine inşa edilen ‘şehrini’ anlatıyor: “Antep Osmanlı’ya gözünü açmadı, tarihi Selçuklularla da başlamadı. Birikim daha eskiye uzanıyordu…”

Karkamış, Islahiye, Nizip… Bugün mülteci kamplarında yaşanan skandallarla, fuhuş, taciz, istismarla anılan yerler. Oysa…

“Antep’ten Hititliler geçti. Mısırlılarla büyük Kadeş Savaşı’nın planlandığı yer Hititlilerin ikinci büyük şehri Karkamış’tı. Zeugma küçük bir yerdi ama mozaikleriyle tarihi süsledi. Dülükbaba’da Mitra kültürü ortaya çıktı. Paganizmden Hıristiyanlığa da burada geçildi. Islahiye ’deki Yesemek’de binlerce yıl heykel yapıldı. Antep ipekyolu üzerinde olan bir şehirdi. Romalılar iz bıraktı. Ayasofya’yı yaptıran imparator Justinyen, Antep Kalesi’ne de son halini verdirdi. Kısacası büyük bir zenginlik, kültürel birikim vardı. Bu sonraki dönemi de etkiledi.”

"Dedem bir kilimciydi"

Peki, Ahmet Ümit’in kendi dönemi… Antep’teki çocukluğu, gençliği ve tanık oldukları…

“Kırılmayı, bozulmayı yozlaşmayı bütün şehirlerde olduğu gibi hayatımın bir bölümünün geçtiği Antep’te de görüyorum. Can yakan bir dönüşüm. Gencecik bir adamdım. Evimiz şimdi Tahmis Kahvesi’nin olduğu Kozluca’daydı. Evden çıkar Kırkayak Parkı’na giderdik. Yolda selam vermekten yorulurduk. Museviler vardı, Rumlar vardı. Yüzyılın başında Ermeni nüfus vardı. Antep, Türklerin, Kürtlerin ve Arapların harmanladığı kültür birikimiyle yoğrulmuştu. Esnaf, birbirini tanır, saygı duyar, güvenirdi. Kimse kaydını tutmadan çıkarıp cebindeki parayı ihtiyacı olana verirdi. Bu çok kültürlü, güvenli yaşam zanaatkârları ortaya çıkardı. Küçük sanayi büyüdü, şehir daha da zenginleşti. Ermeniler sanatta, zanaatta hünerliydi. Beymahallesi’nde onların yaptığı taş evler vardı. Dedem kilimciydi. Bu zanaatı da bir Ermeni ustadan öğrenmişti.”

Üç kuşak dönüşüm

Sonra ne oldu… Antep’teki can yakan dönüşüm nerede başladı? Ahmet Ümit bir sosyolog titizliğiyle gözlemlerini ve tanıklıklarını aktarıyor, birkaç dönemi üstü üste koyup bugünkü Antep’i tanımlıyor:

“istanbul’da, Mersin’de, izmir’de ne olduysa Antep’te de o oldu. Her şey göç sorunuyla başladı. Bu dalgayı, önüne çıkan her şeyi yıkan azgın bir nehre benzetebiliriz. Önce kır çözüldü. ilk göç dalgasının üzerine 90’lı yıllar eklendi. Bölge’de yaşananlar nedeniyle insanlar Antep’e akın etti. Diğer şehirlerde olduğu gibi bu insanlar kendi kültürleriyle geldiler. Ancak ne kültürlerini koruyabildiler ne de şehre entegre olabildiler. Tuhaf bir kültür ortaya çıkmaya başladı. Aslında 12 Eylül 1980’e kadar kentin ‘sol’da duran bir kişiliği vardı. Sendikaları, sivil toplum örgütlerini bitirdiklerinde insanlar kabuklarına çekilip yalnızlaştılar ve kendilerini bir yere ait hissetmek için dine sığındılar.”