güneşin piçi

Bıktım artık şu evin içinde oturmaktan. Kışın gayet güzel, soğuk nasılsa, gündüz güneşin ışığını hissedemiyodum. Bu durumda zaten olan sıkıntımı da buna bağlayabiliyorum, “hava soğuk amk güneş yok bişey yok, ben yaz çocuğuyum ondan böyle sıkılıyorum” diyip kaçabiliyodum. Aha bak mart geldi, kediler gibişti, nisana giricez nerdeyse, ee noldu senin sıkıntı devam be hacı? Koskoca bir yıl geçti aga koskoca bir yıl! Hala napacağını nasıl bilemem amk? işe başladım, olmadı. Spora başladım, o da olmadı bir hafta gittim 3 aylık para zütüme kaçtı. Olm bi etrafıma bakıyorum, kuzenler okuyo bildiğin, biri Amerika’da dil kursunda, biri mağazada müdür oldu, öbürü benden sonra girdi benden önce bitiricek okulunu. Konuşmak istiyorum, konuşacak konum yok. En basiti ya, adam “napıyosun” diye sorduğunda verecek cevabım yok, “iyi naabem” diyip paslıyorum. Kendime acıyorum artık. iki sene öncesine kadar yapamayacağım hiçbir şey yokken, şimdi yapabileceğim bir şeyin kalmamış olmasından korkuyorum. Girdiği maçın şikeli olduğunu öğrenen genç futbolcuyu düşün, bebekliğinden beri hiç ayrılmadığın arkadaşının seni dolandırdığını düşün, hayatının aşkının seni aldattığını düşün.

Bıktım artık şu evin içinde oturmaktan. Gün içinde değişen durumumdan da bıktım. Sabah kahvaltımı öğleden sonra 4te yapmaktan da bıktım, uyandığım saatte güneşin batmaya başlamasından da. Bir işim olmamasından değil, bir işe yaramamaktan bıktım. Korktuğum şey olmaktan bıktım.

1 saate yine güneş doğmaya başlıcak, ben tüm bu yazdıklarımın aksine yine salak gibi o güneşe bakıp kendimi bikaç saniye mutlu hissedip “iyi ki okulumu dondurmuşum yea, gitmiyorum lan oh var mı böyle rahatlık” diyip kendimi uykuya bırakıcam. Uyandığımda güneşi gördüğüm her an kendimi mutlu hissedicem, göremediğim zamanda “yaz çocuğu” olduğum için mutsuz olucam. güneş batacak, sonra yine aynı terane. Hadi iyi sabahlar binler