futbolun ordinaryüsü mr hankey

2002-2003 sezonu 33.hafta maçı:beşiktaş-g.saray : 1-0

'sergen attı şampiyonluk geldi..'

ünv.3.sınıftayım, istabl dışında okuyorum.. fakat o sene elazığ ve adana maçları hariç inönü'de maç kaçırmamışım,bu maçı kaçırmam söz konusu bile olamzdı.. biletlerin çıktığı gün sabah saat 8 de beyoğlundayım, sıra bana geldiğinde nasılsa alıcısı bulunur diye 4 bilet alıyorum yeni açık tarafına.. maça 1 beşiktaşlı,1 g.saraylı ve 1 de elazığsporlu arkadasımla gidiyorum.. beşiktaş'ta vakit geçirdikten sonra erken gidelim diyoruz stada..o kadar erken gitmemize rağmen yeni açık alt katın son sırasının arkasında bulunan 10 cm'lik beton zeminde zar zor yer buluyoruz..bir ayağımız aşağı sarkık,bir elimiz üst katın duvarından destek alarak 3 saat bekledikten sonra maç başlıyor..

maçın ve şampiyonluğun mutlak favorisiyiz, beraberlik bile yetiyor.. lakin g.sarayı yenmeden tadı çıkmaz şampiyonluğun.. bizler gibi düşünen karakartallar ilk dk'dan itibaren yükleniyor 'fatihin aslanlarına'..tribünde 35000 kişilik muazzam koronn coşkusunda, önce ilhan mansız, sonra pancu derken kaçan gollerle ilk yarı 0-0 bitiyor.. oynanan futbol tatmin edici.. hatta yanımdaki g.saray'lı arkadasın bile tezahuratlara eşlik ettiğini görüyorum.. züt korkusu mu,tribünlerin coşkusu mu ben secemedim,siz karar verin..

2.yarıya g.saray daha etkili başlıyor.. beşiktaş riskten uzak 0-0 a razı gibi sanki.. derken taraftarların sözleştiği gbi 60.dk'da (55 de olabilir) tüm statta meşaleler çıkıyor ortaya.. öyle bir anki göz gözü görmüyor..biz bu güzelliğin coşkusunu yaşarken,g.saray ü.karanla maçtaki ilk ve tek net gol pozisyonundan yararlanamıyor.. ortada geçen maçın 75.dk'sında sergen kaçırdığı golle saç baş yolduruyor bu defa..at da bitsin be sergen serzenişlerinde bulunan binlerce taraftar aynı oyncunun yaklaşık 15 dk sonra tribünleri komaya sokacagından habersiz... son dakikalar artık, galibiyet golünden ziyade atılacak şampiyonluk turuna razı haldeyiz..g.saray baskıyı arttırmış son kozlarını oynyor.. derken bir anda topla birlikte ilerleyen sergen beliriyor, karşısında kaptan bülent.. öyle bir sağ sol yapıyor ki,tribünde bizim başımız dönüyor.. derken sağa tümere açılan top, tekrar sergenle buluşuyor kale önünde..ve sonrasını göremiyoruz.. duyduklarımız topun kale çizgisini geçtiğini söylüyor.. yaşadığım en büyük sevinçlerden bir tanesi.. kaç sıra öne atladığımı ancak geri yerime çıkarken farkedebiliyorum..

ortalık yangın yeri, tribünlerde bayram havası... meşaleler yanmış, marşlar söyleniyor.. derken 2 tane terbiyesiz adam coşkumuzu kısa süreliğine öfkeye çeviriyor..ü.karan ve v.arslan hocaları gibi yenilgiye tahammül edemiyor ve gözümüzün önünde yasini yumrukluyorlar.. coşku ve öfke içindeki tribünler hakemin cılız çalan son düdüğünü duyuyor..ve 8 sene aradan sonra gelen şampiyonluk.. kendimizi kaybetmiş bir şekilde şampiyonluk turunu atacak karakartalları 1 saat bekliyoruz, fakat saha içinden çıkmak nedir bilmeyen 1000-1500 seyirci yüzünden bu beklentimiz kursagımızda kalıyor.. öyle ki artık sinir katsayısı artmış tribündeki taraftarın 'sahayı terkedin huur çocukları' şeklindeki tezahuratı bile fayda etmiyor.. kutlamalara dışarda devam etmeye karar veriyoruz ve sabaha kadar eğlenip şampiyonluğu kutluyoruz.. ertesi gün konuştuğum arkadaşımın sahaya giren tarftarlardan biri oldugunu ve saha içinde cep telefonunu çaldırdığını öğrenmem bana allahın sopası yok dedirtiyor... ve o gece yine, yeniden,bir kez daha beşiktaşlı olmaktan gurur duyuyorum..