o düğme değil çıtçıt amk salağı derdim

düğmesini çıkarır iki elimle memesini kavrayıp dudaklarını öperdim sertçe kudururdum kdururururm

insanlık öldü mü? Yardımcı olurdum tabi

Sessizce yanına gider şehvetli ellerimle usul usul o harikulade manzarayı izleyerek yavaş yavaş ve parmaklarımı uyarıcı dokunuşlarla memelerine sürte sürte o düğmeleri ilikler, sonra yüzüne Haşim bir bakış attıktan sonra kendi iliklediğim düğmeleri tek hamlede paramparça eder kızın üstündekini çıkartırken de bi yandan da hızlı hızlı dudaklarını öperdim.

Düğmelerimi iliklemede yardım eder misin dese ne yapardınız

Fermuarımı açarım

düğmesini iliklerdim

yardımseverim iliklerdim tabi

iliklerime kadar boşalırdım

e gibtir lo. derdim.

tarafsızlığın kenarlarında konuşlanmış bekleyen kelimeleri bir araya getirerek en saçma cümleleri kurmayı istemek belki onulmaz çaresizliğimizin çekimserliğinden kaynaklanıyor gibi görülebilir diyebiliriz ya da hiç ağzımıza almadığımız kelimelerin ortaya çıkmasını bütün benliğimizle istememizden kaynaklanıyor diye düşünebiliriz ki düşünceler içinde boğuşmaktan kurtulmayı istemekle alakası da olabileceği gibi bırakılmak istenen bütün yazım alışkanlıklarının verdiği bıkkınlıklardan sıyrılmayı içimizden gelen büyük bir isyan ve tereddütün getirdiği reddediş duygusuyla kağıtlara karalama yaptıktan sonra buruşturup çöp tenekesine atmak şeklinde başarabiliriz gibi gözükse de aslında saçmalama isteğinin dışa vurumunun tarafsızlığıdır.

Sen düğme iliklemek iste ben buna bayılırım ellerimin gücünü hafife almaaağa

Bi mağazaya zütürüp giydirirdim yazık üst başı yok

Adı ne panpa

O düğmeyi ilikleyecek insan henüz doğmadı

Gerek yok az sonra düğme patlar

Alırım bir dal

Allah El vermis kendisi iliklesin Len mq

Düğmeleri koparır sömürürdüm

Allah belami versin ki yaşadım. Sokagimizin huursu abla geldi düğmemi kapatır mısın dedi o zamanlar ben 16 yasindayim o da 28-30 falan