filmler gerçek değil

evet sevgili binler,

bu gece farklı bir hikayeyle karşınızdayız. hiçbirinize "içimi dökmek için yazıyorum çok kötüyüm bühühühü" geyiği yapmayacağım. içini döküp rahatladığını söyleyenler, aslında kendilerine öğretilen saçma sapan bir şeye inanmak için şartlandırılmış insanlardır.

içini dökenin içi acır.

sevgili huur çocukları,

ben yine, size bu hikayede çok güleceğinizi ya da zırıl zırıl ağlayacağınızı da vaadetmiyorum. eğlenceli yazarım orası ayrı, bak onda iddialıyım. isteyen aşağıdaki başlıktan bakabilir.

(bkz: zenci saatçi kız bi de ben)

yettim panpa anlat dinliyorum

uplara bile şuku veren tek yazar amk.

up up up up uppala.

hepinizin up up uplasını gibeyim.

up up up upla gel.

"ya hocam ben burada iyiyim, burası iyi" ayağı yaptım. sırada biri normal zütlü diğeri koca zütlü iki çocuk oturuyordu. koca zütlü olan "hocam biz buraya sığmayız" diye itiraz etti. ben de yalandan "evet hocam sığmayız biz oraya" dedim. dedim ama içimden o bine küfür etmeyi de ihmal etmedim.

yavaş yavaş üstümdeki yeni gelmiş öğrenci toprağını atıp filizlenmeye başladım. alt yapım sağlamdı. yıl 1998, radyo klas'ın as yaptığı yıllar. geveze'nin, siyah gerisinin patladığı zamanlar. nihat sırdar'ın best fm'i nihat fm olarak kullandığı zamanlar. muzo' nun yastık sohbetinin soğuk kış gecelerine yorgan olduğu, benim o radyo programcılarının elinde büyüdüğüm yaşlar.

sıra arkadaşım koca zütlü hakan beni sevmedi. gözlüklü ve mavi gözlüydü. sınıfın en çalışkan öğrencilerindendi. diğer (idris) kırsal ve tembel olduğu için daha sıcak gelmişti bana. evlerimiz yakın olduğu için okul çıkışı birlikte dönüyorduk.

kızla tanıştık. tenefüslerde ortak özellik çıkarmaca oynadık.

+ aa ben de o şarkıyı çok seviyorum.
- o filmi izledin mi?
+ lorenzo'nun yağı, izlemez miyim geçen yaz atv'de yayınlandı.

filmin adı mevzu bahis değil. o dönem öyle bir dönemdi ki; yazın televizyonda yayınlanan filmi hemen hatırlardı insanlar. televizyonlarda 5000 tane dizi olmazdı. erickson cep telefonunun başına sony'i almadığı, tek başına nokia'nın anasını giberttiği yıllardı. o dönemi yaşamayan binler çok falza şey kaybettiler.

orta 1 ve orta 2 yi(düşünün şu an 27 yaşındayım orta 1 den açtım defteri, özetle ebenizi gibebilirim. ya da kısa kesebilirim) ilçemize uzak bir okulda okuduktan sonra, orta 3 için eniştemin müdür yardımcılığı görevini ifa ettiği ortaokula bonservisim elimde bir şekilde transfer oldum.

okula yeni gelen öğrenci karizmasının ne olduğunu bilmeden, okula yeni gelen öğrenci olmak çok manasız. düşünsene; senin bir karizman var ama sen onun farkında değilsin. sınıfa girdim, boş yere oturdum. sıra arkadaşımı hiç sevmedim, komik olmayan esprilerine güldüm bir süre. ve tabi ki hikayemizin ana karakteri kızı fark etmem yaklaşık olarak tenefüs bitiş zili ile öğretmen zili arasındaki kısa süre kadar zaman almıştı.

dili ağır mı kullanıyorum binler? daha basit mi anlatayım? daha kısa cümleler mi kurayım dikkatinizi çekmek için?

eğer öyleyse gibimi yiyin. az uzun cümle okuyun, hafızanızı geliştirin. cümlenin sonuna geldiğinizde başını unutuyorsanız hata sizde. neyse efendim. entry girene şuku kampanyamızı mecburen başlatmış bulunuyoruz.

http://inci.sozlukspot.co...iyor-gerçekmi-bu-izeyin/

okumayın binler okumayın, elbet siz de taktan bir hikayeye başlar ve "yok mu bana da ne gib yiyorsun sen burada diyecek biri" diye dolanırsınız. işte o zaman klavyenizin u ve p harfleri zütünüze kaçsın.

@46 dınlemede panpa

sınıfta yavaş yavaş ağırlığımı hissettirmeye başladım. evet, ben komik çocuktum. kısa sürede kızların "ayşe'ye yazmışsın noolur bana da yaz" diye günlüklerini verdiği eleman oldum. ve elbette ben de tüm öğrenciler gibi çok zeki ama çalışmayandandım. benim hiçbir zaman böyle bir iddiam olmamıştı.

bir gün fen bilgisi hocası suyun kaldırma kuvvetini anlatırken çok zorlandı. alttan ısı verilmeye devam ettiği halde nasıl oluyordu da sıcaklık 100 derecede sabit kalıyordu diye soranlara konuyu anlatmak için kendini yiyordu herif. ben anlatayım mı dedim ve tahtaya çıkıp anlattım. hoca bana bi tokat attı ve " sen benim öğretmenlik hayatımda gördüğün en zeki 5 öğrenciden birisin ama ders çalışmıyorsun" dedi. sonra bu hikaye okulda sağda solda konuşulmaya başlandı. herkes garip bir şekilde benim çok zeki, süper zeka bi herif olduğumu düşünmeye başladı. sırf bu yüzden anlamadığım yerleri anlamadığımı bile söyleyemedim, soramadım bir ay kadar. halbuki ben vasat zekalı, hiç olmadı onun biraz üstü basit bir öğrenciydim. herif neden böyle bir şey yaptı anlamadım. ama ilgilendiğim tek şey kızın bunu duymuş olmasıydı.

@46 bu dialogu sana yazdım bin.

+ hacı misafirimiz var.
- kim?
+ @46
- ver şukusunu bine.
+ tamam sofraya bi şuku daha koyalım.

ben de muzo dinliyorum:

muzo kim biliyor musunuz bilmiyorum. ben dinlerken radyo d'de yayın yapardı geceleri. eski sezen aksu şarkılarını(1998'den eski olanları), ilhan irem'i, yeni türkü'yü, ezginin günlüğü'nü bu adamdan öğrenmiştim. yıllardır kendisini dinlemiyorum ama hala minnetle anarım kendisini. ilk ortak özelliğimiz buydu; muzo dinlemek. çok dar düşünmeyin binler, o zamanları bilenler bilirler, radyoların çok popüler olduğu dönemlerdi. radyo progrdıbına canlı bağlananlar genellikle üniversite öğrencileriydi. o ergen kafamda telefona bağlanan kızların çok akıllı çok güzel olduklarından emindim. muzo'yu bi tek süper insanlar dinler fikri vardı herhalde bende. bu kendime göre mantıklı olmalıydı.

ben diyor muyum?
dinliyorum. muzoyu şahane dinler, o zaman ben de şahaneyim. kız dinliyor mu?
dinliyor. o zaman kız şahane. (kafanı ve düşünce sistemini gibeyim ergen)

kıza "bu sınıfta ikimizden başka muzo'yu dinleyen var mıdır?" dedim. "bilmem, yoktur herhalde" dedi. gülümsedim. evet, biz şahane insanlardık ve ölene kadar birlikte olmalıydık.

(vay amk malı)

anlatsana oc