filmler gerçek değil

kızla tanıştık. tenefüslerde ortak özellik çıkarmaca oynadık.

+ aa ben de o şarkıyı çok seviyorum.
- o filmi izledin mi?
+ lorenzo'nun yağı, izlemez miyim geçen yaz atv'de yayınlandı.

filmin adı mevzu bahis değil. o dönem öyle bir dönemdi ki; yazın televizyonda yayınlanan filmi hemen hatırlardı insanlar. televizyonlarda 5000 tane dizi olmazdı. erickson cep telefonunun başına sony'i almadığı, tek başına nokia'nın anasını giberttiği yıllardı. o dönemi yaşamayan binler çok falza şey kaybettiler.

@40 sıcak ve kavurucu bir günün öğlen saatlerinde masaya konulan karpuz gibi geldin. ama arada sözlük uçtuğu için gittin, o ayrı.

belki yarın gece devam ederiz. zaten hikayeyi zevkle anlatacak bin yeter sayısına ulaşamadık.

kendinizi yakışıklı olmak zorunda hissettiğiniz anlar oldu mu? benim oldu. onunla konuştukça, gözlerine baktıkça daha yakışıklı olmam gerektiğini düşündüm. işte bu yüzden aldığım ilk jölenin kokusu hala burnumdadır. ne zaman hobby'nin kırmızı jölesine denk gelsem bi yerde, ne zaman o kokuyu alsam; onun gözlerini ve çocukluktan gençliğe yürüyen en saf ama en iddialı hayallerimi hatırlarım.

aşık olduğumuz her an şöyle söyleriz:"işte hayatımın aşkı." peki kafasını gibtiğim senin kaç hayatın var? insanın ortaokul sonda böyle bir şey düşünmesi gerçekten çok saçma. ama aşık olduğunuzda her hayale binebileceğiniz sınırsız bir ultra mega kupon alırsınız elinize.

anlatsana oc

ben de muzo dinliyorum:

muzo kim biliyor musunuz bilmiyorum. ben dinlerken radyo d'de yayın yapardı geceleri. eski sezen aksu şarkılarını(1998'den eski olanları), ilhan irem'i, yeni türkü'yü, ezginin günlüğü'nü bu adamdan öğrenmiştim. yıllardır kendisini dinlemiyorum ama hala minnetle anarım kendisini. ilk ortak özelliğimiz buydu; muzo dinlemek. çok dar düşünmeyin binler, o zamanları bilenler bilirler, radyoların çok popüler olduğu dönemlerdi. radyo progrdıbına canlı bağlananlar genellikle üniversite öğrencileriydi. o ergen kafamda telefona bağlanan kızların çok akıllı çok güzel olduklarından emindim. muzo'yu bi tek süper insanlar dinler fikri vardı herhalde bende. bu kendime göre mantıklı olmalıydı.

ben diyor muyum?
dinliyorum. muzoyu şahane dinler, o zaman ben de şahaneyim. kız dinliyor mu?
dinliyor. o zaman kız şahane. (kafanı ve düşünce sistemini gibeyim ergen)

kıza "bu sınıfta ikimizden başka muzo'yu dinleyen var mıdır?" dedim. "bilmem, yoktur herhalde" dedi. gülümsedim. evet, biz şahane insanlardık ve ölene kadar birlikte olmalıydık.

(vay amk malı)

@46 bu dialogu sana yazdım bin.

+ hacı misafirimiz var.
- kim?
+ @46
- ver şukusunu bine.
+ tamam sofraya bi şuku daha koyalım.

sınıfta yavaş yavaş ağırlığımı hissettirmeye başladım. evet, ben komik çocuktum. kısa sürede kızların "ayşe'ye yazmışsın noolur bana da yaz" diye günlüklerini verdiği eleman oldum. ve elbette ben de tüm öğrenciler gibi çok zeki ama çalışmayandandım. benim hiçbir zaman böyle bir iddiam olmamıştı.

bir gün fen bilgisi hocası suyun kaldırma kuvvetini anlatırken çok zorlandı. alttan ısı verilmeye devam ettiği halde nasıl oluyordu da sıcaklık 100 derecede sabit kalıyordu diye soranlara konuyu anlatmak için kendini yiyordu herif. ben anlatayım mı dedim ve tahtaya çıkıp anlattım. hoca bana bi tokat attı ve " sen benim öğretmenlik hayatımda gördüğün en zeki 5 öğrenciden birisin ama ders çalışmıyorsun" dedi. sonra bu hikaye okulda sağda solda konuşulmaya başlandı. herkes garip bir şekilde benim çok zeki, süper zeka bi herif olduğumu düşünmeye başladı. sırf bu yüzden anlamadığım yerleri anlamadığımı bile söyleyemedim, soramadım bir ay kadar. halbuki ben vasat zekalı, hiç olmadı onun biraz üstü basit bir öğrenciydim. herif neden böyle bir şey yaptı anlamadım. ama ilgilendiğim tek şey kızın bunu duymuş olmasıydı.

okumayın binler okumayın, elbet siz de taktan bir hikayeye başlar ve "yok mu bana da ne gib yiyorsun sen burada diyecek biri" diye dolanırsınız. işte o zaman klavyenizin u ve p harfleri zütünüze kaçsın.

@46 dınlemede panpa