iddia ediyorum, benden daha mutsuz kimse yoktur ulan! Ciğerim soldu mutsuzluktan, günlerdir süratım asık. Fakirlikten arkadaşlar arasında adım donanımhaber ölücüsüne çıktı demek isterdim ama benim hiç arkadaşım yok. Sorun ulan!

Boğazlanan bir çocuğun kanı gibi aktı zaman, ve uyku bana gelmiş numarası yaptı. Birazdan kalitesiz bir uykuya dalmak üzere yatağa yatacağım fakat uyuyamayacağım gibi kaliteli bir güne de uyanmayacağım.

Bir dakika bir dakika, boğazlanan bir çocuğun kanı nasıl akar ki? Ne demek istemiş sevgili şair orada? Ben hiç bığazlanan bir çocuğun kanını görmedim. Yavaş akıyorsa vaktim çok yavaş aktı, çünkü sıkılmaktan ötürü geçmedi bir... Hızlı akıyorsa vakit hızlı geçti çok, doğduk büyüdük nerede olduğumuzu şaşırdık be yahu!

Kendi cehaletimden de utanayım da öyle yatayım madem. Hoşça kal sözlük. En okunmayan, en giblenmeyen, en mutsuz kardeşiniz bendeniz benim nickim komik değil; iyi geceler diler!

Bu toz zerresi yanağını oksadı yalnız değilsin panpa..

Lanet bahar yüzüme tatlı tatlı okşarken ben bu esintiyi hissedemiyorum çünkü sebepsiz mutluluğumun coşkunluğu baskın geliyor. Düşün işte, bu hissi bile yakalayamıyorum o denli arsız bir mutsuzluk bu. O denli arsız bir mutsuzluk ki, faili meçhul bir mutluluğu bloke eden!

Tereddütlerim beni yeniden mutsuzluğa sürüklüyor sonra. Yürüyüşüm karşıya geçmenin güvenli olacağı seyrekliğin ani dönüşü ile tutarsızlaşıp sendelercesine yolumdan saptırırken bir anlığına içimde bir heves kıpırtısı beliriyor. Şurada durup bir aracın bana çarpıp karizmatik bir salto ile öldürmesi fikrini sorguluyorum.

ilgi fakiri amk :D

Bir tür uyumsuzum galiba. insanlara ağız tadıyla ırkçılık yaptırmıyorum mesela. Hiçbir zaman kabileci olamadık, bu evrensel bakışa sahip olmanın desavantajını hep çektim de. Dünya resmine şöyle bir bakmak insanların neyine yetmiyor anlamıyorum. Bir toz zerreciğindeki bir toz zerreciğiyiz oysa. Genellemek, hayatta kalmak için gerekli bir insan içgüdüsüydü evet. Fakat artık buna ihtiyacımızın olmadığı çağlara girmekteyiz. Ben bu çağa önceden adım atıp fazls mı ileri gittim, yoksa bu içgüdüyü kaybederek fazla mı geri kaldım? Bilmiyorum fakat bildiğim bir şey varsa o da mutsuz olduğum.

insanın kendine ayırdığı o küçük sevimli, en sevilen aktiviteyle geçireceği vakitler vardır bilirsiniz. Tıpkı bunun gibi, hüznümün dibini deşeceğim bir vakti brkliyorum mesela. Diyorum ki gece olsun, hüznümün üstüne eğilip bu modu yaşayacağım diye. Gece gelip çatıyor, bir şeyler gözüme iyi görünmeye başlıyor. iyi olmak için yeterli olmayan ancak hüznü yaşatmayacak derecede de ileri giden. işte öyle bir "çizgi tutturamayan"ım ki sevgili dostlar, bu da ayrı bir bayıyor içimi..

Normalde tam bu noktada sebepleri sıralamam gerekiyor değil mi?
Şöyle ki, öyle çok "taraf" yarattınız ki ey insanoğlu, sizlerin taraflarınız gereği hassasiyetlerinize dokunmaksızın tarafsız kalınmıyor. Hiçbir bulaşıklık sergilemeden sebepleri sıralamam olanaksız, ve beni kahpe hassasiyetlerinizin boş tartışmalarına sürükleyemeyeceksiniz, bu sefer değil... Beter olunuz.

Sizler sergileyememenin sergilenişiyle sergileyememeyi anlayabilecek kadar yalanlara öyle kanar haldesiniz ki, sözkonusu hüznü algılamak için algınıza düşmesi gereken bu fikir, fikiryatağına erişmiyor bile.

Sürüden ayrılanı kurt kapar derler. Peki kurt sürüsünden ayrılanı?

cebine 1 tane coco star at sonra yoldaki kötü durumda olan bi çocuğa ver saçlarını sev biraz bak bakalım mutsuzluktan eser kalıyo mu? güneş nasıl da yakıyor o zaman içini?

Sanayileşen neslin ihtiyarlarının küçük fantezileri vardı bilirsiniz. Pek çoğumuzun tarımsal hayattan sanayileşen hayata geçen anababaları, ağabeyleri ağablayları vardır. Bunlar hayatların sonunu, terk ettikleri yaşama dönme arzusu ile mesela "alacağn bir bağ bahçeğğ, ohhğ" diye tasarlarlar. Peki ya sanayiden enformasyon çağına geçen bizler yaşlanırken neyi arzulayacağız? "Şöyle bir fabrika olsa da çalışsak mı?" hoğm? Bir dakika bir dakika, zannediyorum ki biz de bağa bahçeye dönmek isteyeceğiz. Neden mi? Bize sergilenen bu oldu hep çünkü ve biz sergileyemeyişin bile sergileyişiyle sergileyemeyişe kananlardandık evet. O zaman tarımsalda doğan ve orada kalmaya çalışan onlar nereye dönecek? Avcı toplayıcıya mı, yoksa sergileyici tarımcılığığa kı bu sefer? Bilemedim.

Günler geçmekte ve ben hala deli bunalmaktayım. O denli hareketsizim ki artık, kaslarım herhangi bir eylem fikrinde bile sızlamakta, harekete karşı adeta direnmekteler. Zıplayan şu lastik toplar gibi oldu moralim. Saçma sevinçler aniden gelip birkaç dakika kalıp gidiyorlar.

Kimileriniz bu ruh halini durgunluktan mutluluğa geçiş olarak adlandırabilir fakat bunun böyle olmadığını size şöyle açıklayayım: Bu, tanrının yüce taşaklarını zıplatarak benimle alay etmesidir, bu bana mutluluğun ve neşenin "var" olduğunu gösterip vermemektir. Ruh halimi kötü de olsa stabilize tutmamı engelleyip yıldırıp yıpratmak için yapılan sürtünme kuvvetidir.. Mutluluk bile mutsuzluk getiriyor artık. Sanırım seçeneklerimi gözden geçirip kendimi köprüden aşağı serin sulara bırakmalıyım. Gerçi düşerken vazgeçip pişman olup yine üzülüp sonunda bunca şeyin bitecek olmasına yine sevinemem ben..

Önceleri biraz umudum vardı ya, Küçükken bile, mesela küçükken brlli bir yıldız takımına bakarken (genelde Orion'a hatta kemerine denk gelen kısma) o esnada aynı tuıleız takımına bakıp oraya bakan başkalarını düşünen birileri var mıdır diye düşünürdüm hep. Bu gibi bir his ortaklığı arzusu beni hop motive ederdi.

Taa ki bugünlere kadar sevgili dostlarım... Artık böylesini dahi düşünemiyorum, karamsarlığımın beni ittiği yalnızlık öyle bir boyutta ki, herhangi bir şekilde herhangi bir his birliği kurabileceğimi sanmıyoum..

Çok zeki konustun cugunu verdim mutsuz köpek umarım geberirsin

Alırız bi mut nedir yani. Nasıl espiri ama. Güldün mu? Mutlumusun? Degilsin degil mi? Bende değilim. Geber.

ben varım

olur öyle

kendinden kötü birini görene kadar bekle
ozaman anlarsın ne dertler varmıs be diye

Gördünüz mü? Kimse yanıt veremiyor. işte böyle bir mutsuzum ben de... Hüzün kelimesindeki "ü"leri bile gülücük sanıp kıskanıyorum. Anlayamazsınız ulan beni! ASLA!