Normalde tam bu noktada sebepleri sıralamam gerekiyor değil mi?
Şöyle ki, öyle çok "taraf" yarattınız ki ey insanoğlu, sizlerin taraflarınız gereği hassasiyetlerinize dokunmaksızın tarafsız kalınmıyor. Hiçbir bulaşıklık sergilemeden sebepleri sıralamam olanaksız, ve beni kahpe hassasiyetlerinizin boş tartışmalarına sürükleyemeyeceksiniz, bu sefer değil... Beter olunuz.

Sizler sergileyememenin sergilenişiyle sergileyememeyi anlayabilecek kadar yalanlara öyle kanar haldesiniz ki, sözkonusu hüznü algılamak için algınıza düşmesi gereken bu fikir, fikiryatağına erişmiyor bile.

Sürüden ayrılanı kurt kapar derler. Peki kurt sürüsünden ayrılanı?

cebine 1 tane coco star at sonra yoldaki kötü durumda olan bi çocuğa ver saçlarını sev biraz bak bakalım mutsuzluktan eser kalıyo mu? güneş nasıl da yakıyor o zaman içini?

Sanayileşen neslin ihtiyarlarının küçük fantezileri vardı bilirsiniz. Pek çoğumuzun tarımsal hayattan sanayileşen hayata geçen anababaları, ağabeyleri ağablayları vardır. Bunlar hayatların sonunu, terk ettikleri yaşama dönme arzusu ile mesela "alacağn bir bağ bahçeğğ, ohhğ" diye tasarlarlar. Peki ya sanayiden enformasyon çağına geçen bizler yaşlanırken neyi arzulayacağız? "Şöyle bir fabrika olsa da çalışsak mı?" hoğm? Bir dakika bir dakika, zannediyorum ki biz de bağa bahçeye dönmek isteyeceğiz. Neden mi? Bize sergilenen bu oldu hep çünkü ve biz sergileyemeyişin bile sergileyişiyle sergileyemeyişe kananlardandık evet. O zaman tarımsalda doğan ve orada kalmaya çalışan onlar nereye dönecek? Avcı toplayıcıya mı, yoksa sergileyici tarımcılığığa kı bu sefer? Bilemedim.

Günler geçmekte ve ben hala deli bunalmaktayım. O denli hareketsizim ki artık, kaslarım herhangi bir eylem fikrinde bile sızlamakta, harekete karşı adeta direnmekteler. Zıplayan şu lastik toplar gibi oldu moralim. Saçma sevinçler aniden gelip birkaç dakika kalıp gidiyorlar.

Kimileriniz bu ruh halini durgunluktan mutluluğa geçiş olarak adlandırabilir fakat bunun böyle olmadığını size şöyle açıklayayım: Bu, tanrının yüce taşaklarını zıplatarak benimle alay etmesidir, bu bana mutluluğun ve neşenin "var" olduğunu gösterip vermemektir. Ruh halimi kötü de olsa stabilize tutmamı engelleyip yıldırıp yıpratmak için yapılan sürtünme kuvvetidir.. Mutluluk bile mutsuzluk getiriyor artık. Sanırım seçeneklerimi gözden geçirip kendimi köprüden aşağı serin sulara bırakmalıyım. Gerçi düşerken vazgeçip pişman olup yine üzülüp sonunda bunca şeyin bitecek olmasına yine sevinemem ben..

Önceleri biraz umudum vardı ya, Küçükken bile, mesela küçükken brlli bir yıldız takımına bakarken (genelde Orion'a hatta kemerine denk gelen kısma) o esnada aynı tuıleız takımına bakıp oraya bakan başkalarını düşünen birileri var mıdır diye düşünürdüm hep. Bu gibi bir his ortaklığı arzusu beni hop motive ederdi.

Taa ki bugünlere kadar sevgili dostlarım... Artık böylesini dahi düşünemiyorum, karamsarlığımın beni ittiği yalnızlık öyle bir boyutta ki, herhangi bir şekilde herhangi bir his birliği kurabileceğimi sanmıyoum..

Daha önceleri binlerce kişi binlerce sefer; bir kor ateşini kendi acısıyla bağdaştırıp aksettirmeyi başarmıştır. Ben aynı hissiyatla, aynı bağıntıya çok benzeyen bu hissi anlqtan özgün bir fikri nasıl bulacağım bilmiyorum, üstelik acılarım cidden gerçekten böyle bir kor halimdeyken. Zaten kafam yeterince güzel, heyt bee! Öf!