favori metal gruplarınızı buraya yazın lan

@75 hacı kusura bakma ama amon amarth'dan hiç bir gibim olmaz. eğer okursan uzun bir hikayesi var, anlatayim..

rock the nations 2004'te bunlar maslak venüye gelmişlerdi, ben de o zaman beleş bilet çok buluyorum neyse gittik izledik. ekrem abi var bizim plak şirketi filan da var, neyse o bunların sakallıyla bir laf dalaşına girdi. sakallı elindeki birayı ekrem abiye fırlattı. kavga başlamadan önce kısa bir elektriklenme anı mevcuttur ya tartışmadır ya itişmedir işte o anda bir eşik mevcuttur bu eşik geçilirse aynı uçağın pistin v2 noktasına geldiğinde artık uçmak zorunda olduğu gibi kavgaya başlamak durumunda kalırsınız. birkaç saniye sonra kanınızdaki bütün glikozu ve enerji verecek herşeyin emilmesini ve kaslara gönderilmesini sağlayacak hormonlar salgılanır. hatta bazen böbreklerinizin sızladığını hissedebilirsiniz. sonra bir anda konuşmalar kesilir eller titremeye başlar.
ondan sonra ilk hamle gelir. sinir katsayısına göre büyük bir enerji patlaması ile et ve kemikler birbirine girer. karşınızdakina yıkıcı bir darbe indiremezseniz ve etrafta kavgayı ayıracak insan yoksa enerjiniz tükenene kadar kavga devam eder. bittikten sonra kendinizi tüy kadar hafif hissedersiniz. bütün enerjiniz bitmiştir. bir yere oturmak yada yığılmak istersiniz. kan şekeriniz düşmüştür elleriniz tekrar titremeye başlar etrafta soru sorna insanlar varsa onlara cevap vermekte güçlük çekersiniz. kekeleme çok normaldir. kavga ettikten sonra ağlayan insanlar vardır böylece kandaki fazla adrenalinin bir kısmı gözyaşı ile vücut dışına atılır.

çoğu insanın gözden kaçırdığı bir nokta şudur yumruk yumruğa yapılan bir kavgada, dayak yemenin yada atmanın hiçbir anlamı yoktur aslında önemli olan kavga etmektir. gerçekten de fight club dada belirtildiği üzere bir insan hiç kavga etmediyse kendisi ile alakalı çok az şeyin farkındadır. sosyal varlıklar olduğumuzdan içimizdeki hayvan sadece bu tip durumlarda kafesinden çıkar. vücudunuzdaki hasarları hemen hissedemezsiniz kırık bir kemik yada kanayan bir yara ancak saniyeler sonra hissedilebilir. hissedilen tek şey huzur dur. hafiflersiniz içinizdeki hayvan kafesine geri döner. bir gün sonra aldığınız darbelerin ağrısı sızısı daha net ve somut hissedilir. vücutta kalan bir iz o kavgayı her zaman size hatırlatır.

yani böyle acayip bir anıydı umarım aydınlatıcı olmuştu gardaş..

02 mayıs 2005 tarihinde istanbul üniversitesi avcılar kampüsünde eğlenceli bir konser vermiş olan grup.
ilk olarak şunu sölemeliyim ki linkin park ın toplasanız 2 parçasını anca severim. bunlarda in the end ve a place for my headdir.
manga grubunun da sadece bir kadın çizeceksin şarkısının sadece nakarat kısmını bilmekteydim (klibi berbat olduğu için sonuna kadar izlemeye hiç dayanamadım). geri kalan parçaları hakkında hiç bir fikrim yoktu.
konsere gitme sebebim de ilk olarak beleş olması ikinci olarak da o saatte yapacak daha iyi bir şeyin olamamasıydı.
bu şartlar altında başta pek eğlenecekmişim gibi gözükmüyodu. arkadaşlarla beraber sahneye çapraz bir yere yerleşip etrafta fazla alkol alan ve yanlarında erkek arkadaşları olmayan kzılar var mı diye bakınmaya başladık*.
manga sahneye çıktığıdna ilk dikkat ettiğim gitarist ve solist niye gömleklerinin en üst düğmelerini iliklediğiydi. bir de girer girmez merhaba demeden başladılar çalmaya. meğersem karizmatik giriş yapmışlar en azından arkadaşlarım öle söledi.
konserine gittiğiniz grubun veya sanatçının hiç bir şarkısını değil bilmek, duymamış olmak çok garip bir duyguymuş. iyice baymaya başlamıştı bir baktık gangasta's paradiseçalmaya başladı. o ana kadar bu admalar bütün albümü çalsalar bile konser max 1 saat sürer diyorduk ki elemanların cover yapabileceklerini unutmuştuk. iyi dedik en azından sözlerini bildiğimiz bir şarkı çaldı eşlik ederiz. gene albümden çalmaya başldılar çaprazda durduğumuzdan solistin ne dediğini anlamdığımız için iyice sıkılımaya başladık. tam dönelim diyorduk ki çalmaya başladıkları parça tanıdık geldi. bariz du hastçalıyordu. o anda sahneyi karşıdan görebilecek bir yere doğru hücuma kalktık. giderken aklımda manga+du hast=? sorusu vardı. sahnenin karşı tarafına geçince çapraza gelmeyen sesin nereye gittiğini fark ettik. aynı gazla biz de du hastdiye bağırmaya başladık. her ne kadar solistin sesi till lindemann'ın sesiyle alakasız olsa bile o anda adamlara karşı görüşümüz değişti. bazı şarkıları kulak tırmalasa da kulağa hoş geliyorlardı. tabi ilk defa duyduğumuz için pek birşey anlamıyorduk.
sonlara doğru solist işte en zevkli kısıma geldik deyip evdeki sesi söylemeye başlayınca konser boyunca olduğu yerde kılını kıpırdatmayan bir kişi olarak istem dışı zıplamaya başladım.
konser bittiğinde bolca bira tüketmiş grup olay çıkartmadan dağıldı. biz de geldiğimiz gibi * geri döndük*.hatta dönerken saatlerimize baktığımızda 10 saat sonra dünyanın en sıkıcı derslerinden birine gireceğimizi de niliyorduk. genede eğlenmiştik...