Parka çıktım az önce bir başıma, kuzenim de tayfasıyla oradaydı büyük benden 2 yaş selam bile vermeden oturdum yandaki banka selam verme ihtiyacı hissetmedim.
Sigaramı yakmış demlenirken bunun biraz bozulduğunu,onu tanımadığımı sandığından olacak ki yüzünü iyice bana çevirdiğini farkettim.

umursamadım beyler, serseri olduğunu bildiğimden ve böyle kişilerin nazik insanlara karşı olan iğneliyici tavırları olduğunu biliyor olmamdan konuşturmadım. Birkaç dakika sonra oturduğu yerden seslendi selam vermiyorsun arayıp sorduğun yok deyip yanıma ilişti.

Başladık konuşmaya da kendisine nazaran kibar bir mizacım olduğundan yüzündeki ifadenin değiştiğini gördüm. Taşak geçme, ezikleme dürtüleri harekete geçmişti ve öyle oldu. Ayağa kalkıp giderken 2-3 laf iliştirdi de cevap vermedim. Gerek duymadım, yanına yanaşıp da laf yiyen ben olmadım, varlığını bile yoksaydım.

Değinmek istediğim nokta şu;artık tanıdık birilerinin olup olmaması ifade etmiyor benim için. Kim bir laf söylese cevap verme ihtiyacı doğmuyor içimde. Sakin kafayla şöyle şöyle dese miydim diye düşünüp sonrasında böyle insanların tek kullanımlık kişiler, hayatımda yeri olmayacak kimseler, olduğunu hatırlıyor ve gibtiri çekiyorum.

iyice yalnız biri oldum ondandır kimseyle 2 kelime konuşabildiğim yok hemen sözün sonuna geliyor ve bitirmeye çabalıyorum.
Eskiden böyle değildim...

Derdimi dökmek istedim okuyacak birilerinin olup olmaması önemsiz. Okuyan varsa da teşekkür ediyorum.