insanlar bazen bir dusuncenin merkezindeki fikre inanilmaz derecede kendisini sartlandiriyor. hayat anlayisini, yuruyusunu, tartismalarini, kelimelerini buna gore sekillendiriyor. onlerine bu durumun aslinda boyle gelismedigine dair bir kanit sunuldugunda ise beyin bunu sadece gormezden geliyor. sonrasinda unutuyor. ana fikre uymayan bu fikrin yanlis oldugunu rasyonalize etmek icin gerekli tum itham, fikir jimnastikleri, ihtimaller zincirlerini olusturmaktan cekinmiyor.

Öncelikle kendimi koyayim ortaya. ben bir muslumanim ve ilk insanin adem aleyhisselam olduguna inaniyorum. evrimle alakali bulus da gelse, bilim adamlari soyle boyle de dese bunu zihnimde rasyonalize edecek dini bir takim cevaplarim var. bu sayede hala bir musluman olarak kalabiliyorum. bunlar arasinda tesanutu ortadan kaldiracak bir durum beni mutsuz, doyumsuz ve tatminsiz bir hale sokardi. bu sayede bununla gelen dogmalari ve sabit kabul edilen noktalari kabullenebiliyorum

nick entry

Tutar .

haklı lan

Körü körüne inanmak kadar inanmamak da mantıksız.

am mı lan o