Küçükken fakirliğin ne olduğunu bilmezdim. Yemek yer, uyur, okula gider gelir oyun oynardım. Hayat bana güzeldi. Çikolata yerdim bazen. Kısacası çok mutluydum. Ama ne zaman ? sadece 5 yaşımdayken. Anasınıfına başladığım zaman oyuncak günleri olurdu. Hatta cuma günüydü. Herkes bir oyuncak getirirdi. Okula gittiğim zaman herkesin arabaları ve oyuncak askerleri vardı ? benimse sadece kırık bir uçağım. işte o zaman anlamaya başladım

Anasınıfındayken eğlenceler olurdu. Kutlamalar falan. Öğretmenler der ki yeni ve güzel kıyafetlerinizi giyin çocuklar yarın kutlamamız var pastalar olucak müzik olucak. Tabi herkes gibi bende sevinmiştim. Sonra eve gidip anneme " anne yarın kutlama olucakmış öğretmen yeni kıyafetlerinizi giyin dedi" dedim. Annemin suratı çok bozulmuştu. Eyvah demişti nerden bulucam şimdi ben sana yeni kıyafeti. Anlamıştım ki diğerleri gibi benim güzel kıyafetlerim yoktu. O gün çok ağlamıştım. Çok iyi hatırlıyorum. Akşam yemeğini bile yememiştim . Emindim annemde ağlamıştı

Anasınıfında bu kadar kötü olaylar olmasada ( bir kaç yaşadığım durum dışında) geçmişti. Son gün gelip karnelerimizi almıştık. Ben mutluydum. Klagib yaz tatiline girmiştik. Neyse gelelim 1.sınıfa. Bu kısımlarda çok durmayacağım arkadaşlar.

1.sınıf el işi faaliyetlerinin çok yapıldığı zamanlardır. Bu demek oluyor ki bir sürü malzeme gerek yapıştırıcı, makas,pul. Öğrenci arkadaşlarım da bilir bunlar baya bir para demekti bizim için. Tabi ben getiremezdim. Öğretmen kızardı bana. Birşey diyemezdim çünkü ben daha küçük bir çocuktum ve aklım almazdı böyle şeylere hayır ! alırdı ve alıcaktıda. Çünkü ben hayatın karanlıklarıyla yeni tanışıyordum.

Bilirsiniz okul aidatları olur 100 tl miydi neydi. Öğretmenler müdürler çocuklara sürekli ısrar eder yatırın ücretleri. Bizde para yok annem gitmiş konuşmuş sınıf annesiyle. O da öğretmene söylemiş hani ödeyemiyorlar diye. Öğretmen birşey dememiş kabul etmiş. Sonra bir gün sınıftayken öğretmen aidatları getirenleri sayıyordu ve getirenlere çikolata veriyordu inanabiliyor musunuz ? tabi sınıfta ben getirememiştim. Bir tek ben yiyememiştim o gün. Arkadaşlarım sormuştu sen neden yemiyorsun diye. Karnım ağrıyor çikolataya alerjim var demiştim ilk yalanımı o zaman söyledim ben . Şurda bir düzeltme yapayım. Bizim acımasız öğretmenimiz bana bir tane çikolata bile vermemişti. Bu nasıl öğretmenliktir bu ne vicdandır?

@5 kardeşim anasınıfına başladığım zamanlar babamın durumu çok kötü değildi yani anasınıfa başlamayacak kadar. O zamanlar çevrede laf ediyordu komşu çocuklar gidiyor. Bu gitmiyor durumumuzu biliyorlardı . Annem kafasına takmıştı ve anasınıfına göndermişti beni . Bak özel yuva demiyorum

1.sınıftan 5.sınıfa kadar klagib gitti çok birşey olmadı. Ancak 6.sınıfta sınıflar karma olmuştu. Ve ben taku yemiştim. Çünkü arkadaşlarımın hepsi yeniydi ve benim özgüvenim sıfırdı yeni arkadaşlıklar kuramazdım. Neyse herkes geldi oturdu sıralarına öğretmenler kendilerini anlatıyorlar. Sonra öğretmenler bizi tanımak istiyor. Ad soyad nerelisin annen baban ne iş yapıyor. Ya böyle birşey olur mu ? annemin babamın mesleğinden sanane ? tabi sıra bana geldi adım soyadımı söyledim sonra annem ev hanımı babam çalışmıyor dedim ( O zamanlar işsizdi) Sınıfta garip bir sessizlik oldu. Nasıl para getiriyorsunuz eve dedi öğretmen. Ben de refleks olarak komşular yardım ediyor bazen ya da akrabalar bazen babam iş bulup çalışıyor dedim

Babam ve annem hiç kötü insanlar değillerdi. Eğer paraları olsa her anne baba gibi beni en iyi şekilde yaşatırlardı. Okulun başladığı ilk günler havalar o kadar kötü değildi. Sonradan kış gelmeye başladı ve ayağıma bot alınması gerekiyordu. Annem babam alamamıştı onu dedikten sonra üzülmüyormuş gibi yaparak odama koştum. Camdan dışarı bağırarak Allahım dedim ve hüngür hüngür ağladım. Sonra karşı komşu gördü beni niye ağlıyorsun evladım ne oldu ? dedi. Ben söyleyemem utanıyorum dedim. Sonra beni evine çağırdı. Ben komşuya gittim. Komşumuz 50 yaşında falandı. Çok iyi bir kadındı. Durumu anlattım evladım kıyamam senin istediğin bir ayakkabı olsun dedi. Ve bana ayakkabı almıştı. Allah tekrar razı olsun.

Mümkün olduğum ilk zamanda devam edicem. Rezleri alabilirsiniz isterseniz

O sıralar mutluydum yeni bir botum vardı. Karda daha rahat yürüyebiliyordum. Yolda giderken bir tane amca elinde poşetleri yukarı çıkarmamı istemişti. Bende çıkarmıştım ve amca bana 10 tl vermişti . Evet poşetleri çıkardığım için. O zaman ki mutluluğumu tahmin edemezsiniz . Çok şanslıydım. Koşa koşa eve gelmiştim. O parayla istediğim küçük bir hayalimi gerçekleştirecektim.

O sene hakan adında bir arkadaşım olmuştu. Bu arkadaşım daha sonra benim can yoldaşım olacaktı. Kardeşim benim seviyorum seni. Onunla 6.sınıfın ortalarında tanışmıştım. Evlerimiz yakın olduğundan okula beraber gider beraber gelirdik. Bir gün yine çok yağmurluydu. Bir an önce eve gitmeye çalışırken. Dikkatsizliğimden dolayı bana araba çarpmıştı. Vücudumda birşeylerin çatladığını hissedebilyordum ki gerçekten çok çok kötü bir acı

Can havliyle kalkmaya çalıştım ancak başaramadım. Çevredekiler bana bakıp koştular. Bir kadın arabasına bindirmişti. Hakanda vardı. Sanırım o acıyla uyumuşum. Kalktığımda hastahanedeydim. Hakanda oradaydı. Annene babana haber vermemiz gerek dediler. Annem babam sonra hastahaneye geldi. Ne oldu yavrum sana diye ağlıyorlardı. Bende anneme iyi olduğumu söylüyordum. Ama biliyordu canımın çok yandığını

Bir süre daha hastahanede kaldım . Sonra eve geldim tam hatırlamıyorum ama cumartesi günüydü. Ben acıdan çok okulda yaşayacağım şeyleri düşünüyordum . Arkadaşlarım alay edecekti. Zaten okulda pek iç acıcı bir görüntüm yok. Birde böyle gitmek benim için çok kötü olacaktı ki oldu zaten

Okula gittiğim zaman kolay kolay yürüyemiyordum. Merdivenlerden zar zor çıkıyordum . Hiç bir oç da gel çıkaralım seni yukarı demedi. Yazıklar olsun . Sırama oturduktan sonra bir kaç arkadaşım. Yani beni çok az önemseyen bir kaç tip. Ne oldu lan dediler. Araba çarptı dedim. Güldüler ulan dıbına kodumun evladı bunun neresi komik ?? . Derste sürekli bana bakıyorlardı
Ben çok rahatsız olmuştum o bakışlardan. Hani konuşursunuz bazen herkes sizi dikkatlice izler ya aynen öyle

Günler böyle akarken 6.sınıfın sonuna gelmiştik. Yaz tatili falan derken 7.sınıfa başlamıştık. Benim sınıfımda arkadaşım yoktu. Bilen bilir hiç arkadaşınızın olmadığı bir ortamda herkesin bir gruba varsa ki büyük ihtimal vardır. Yalnız kalırsınız. Tenefüsteki bir dakika sanki 10 dakika gibi gelir. Dursanız duramazsınız. Bir yandan sessiz ve ezik bir çocuk gibi görünmek istemezsiniz. Kısaca okula gitmek işkenceydi benim için

7.sınıfın ortalarında iken. Bizim sınıfa yeni bir kız gelmişti. Adı nisaydı. Çok ama çok güzel bir kızdı. Hani hepimizin ilk başta gördüğümüz bir kız olur ya hoşlanırız. Bende öyle olmuştum. Ama çok daha yoğun bir hoşlanma. Tabi kız kusursuzmu hayır kesinlikle hayır ! çok şımarık bir kızdı insanları küçümserdi. Benim gibi eziklerle hiç sevgili olmazdı. Ki ben bunu nasıl düşünmüşüm lan o zaman ?? daha ayağıma giycek ayakkabım yok. Sevgili düşünüyorum . Saf bir sevgi işte

Kız ortama çok çabuk adapte olmuştu. Güzel bir kızdı erkekler ona yavşıyordu. Kız bir süre sonra kendi grubuna yaptı. Okulda tayfa kurmuştu. Bana okulda sessiz çocuk derlerdi. Bir süre sonra o kızda bana sen neden hiç konuşmuyorsun demişti. Ben bilmem demiştim başka ne diyebilirim ki ? zaten bana küçümseyen gözlerle bakıyordu. Uzaklaşırken benimle alay etmişlerdi. Emindim ondan. Ulan ne gerek var kıza be cenneti ayakları altına alacak bir annem vardı benim. O varken kızımı düşüncem ben diyordum.

Bizim gibi insanların hayalleri çok geniştir. Bazen kahraman olurlar. Bazen çok zengin bazense ünlü bir insan. Çok uzak hayaller olduğunu biliyordum bende ama hoşlanıyordum böyle hayal etmeyi. ileride çok zengim olucam ve benim çocuklarım böyle olmayacak. Onlara bir ayakkabı alamayacak kadar kötü bir durumda olmayacağım. Okuyacağım ve çalışacağım diyordum. içimde öyle bir hırs vardıki. Belkide buraya yazamayacak kadar

Günler yine böyle akıp giderken. Ben biriktirdiğim az parayla ayakkabı ve üşümemek için zar zor bir mont almıştım kendime. O para belkide milyonlardan bile değerliydi benim için. Benim aşkım günden güne artıyordu. Ben nasıl böyle bir kızı sevdim ki diyordum . Bazen kendime itiraf bile etmekten çekiniyordum aslında bir yandanda üzülüyordum.

Bir gün karar verdim kıza açılacaktım. Zar zor kabul ettirdim kendime. Tipim kötü değildi. Yani yakışıklı sayılırdım . Görünüşüme de biraz daha önem vermiştim. Üstelik sınıfta bir iki arkadaşta edinmiştim. Belkide düzelicem diyordum . Arkadaşlarım olacak sevgilim olacak. Gezebillicem bende diğerleri gibi kız kabul etmezse kendi bilir ben zaten sınıfta yeterince ezilmiştim. Artık daha fazla ezilsem nolurdu ki ?