Babam ve annem hiç kötü insanlar değillerdi. Eğer paraları olsa her anne baba gibi beni en iyi şekilde yaşatırlardı. Okulun başladığı ilk günler havalar o kadar kötü değildi. Sonradan kış gelmeye başladı ve ayağıma bot alınması gerekiyordu. Annem babam alamamıştı onu dedikten sonra üzülmüyormuş gibi yaparak odama koştum. Camdan dışarı bağırarak Allahım dedim ve hüngür hüngür ağladım. Sonra karşı komşu gördü beni niye ağlıyorsun evladım ne oldu ? dedi. Ben söyleyemem utanıyorum dedim. Sonra beni evine çağırdı. Ben komşuya gittim. Komşumuz 50 yaşında falandı. Çok iyi bir kadındı. Durumu anlattım evladım kıyamam senin istediğin bir ayakkabı olsun dedi. Ve bana ayakkabı almıştı. Allah tekrar razı olsun.

1.sınıftan 5.sınıfa kadar klagib gitti çok birşey olmadı. Ancak 6.sınıfta sınıflar karma olmuştu. Ve ben taku yemiştim. Çünkü arkadaşlarımın hepsi yeniydi ve benim özgüvenim sıfırdı yeni arkadaşlıklar kuramazdım. Neyse herkes geldi oturdu sıralarına öğretmenler kendilerini anlatıyorlar. Sonra öğretmenler bizi tanımak istiyor. Ad soyad nerelisin annen baban ne iş yapıyor. Ya böyle birşey olur mu ? annemin babamın mesleğinden sanane ? tabi sıra bana geldi adım soyadımı söyledim sonra annem ev hanımı babam çalışmıyor dedim ( O zamanlar işsizdi) Sınıfta garip bir sessizlik oldu. Nasıl para getiriyorsunuz eve dedi öğretmen. Ben de refleks olarak komşular yardım ediyor bazen ya da akrabalar bazen babam iş bulup çalışıyor dedim

Bilirsiniz okul aidatları olur 100 tl miydi neydi. Öğretmenler müdürler çocuklara sürekli ısrar eder yatırın ücretleri. Bizde para yok annem gitmiş konuşmuş sınıf annesiyle. O da öğretmene söylemiş hani ödeyemiyorlar diye. Öğretmen birşey dememiş kabul etmiş. Sonra bir gün sınıftayken öğretmen aidatları getirenleri sayıyordu ve getirenlere çikolata veriyordu inanabiliyor musunuz ? tabi sınıfta ben getirememiştim. Bir tek ben yiyememiştim o gün. Arkadaşlarım sormuştu sen neden yemiyorsun diye. Karnım ağrıyor çikolataya alerjim var demiştim ilk yalanımı o zaman söyledim ben . Şurda bir düzeltme yapayım. Bizim acımasız öğretmenimiz bana bir tane çikolata bile vermemişti. Bu nasıl öğretmenliktir bu ne vicdandır?

Küçükken fakirliğin ne olduğunu bilmezdim. Yemek yer, uyur, okula gider gelir oyun oynardım. Hayat bana güzeldi. Çikolata yerdim bazen. Kısacası çok mutluydum. Ama ne zaman ? sadece 5 yaşımdayken. Anasınıfına başladığım zaman oyuncak günleri olurdu. Hatta cuma günüydü. Herkes bir oyuncak getirirdi. Okula gittiğim zaman herkesin arabaları ve oyuncak askerleri vardı ? benimse sadece kırık bir uçağım. işte o zaman anlamaya başladım

Bir kaç gün utancımdan okula gitmedim. Yani okulu ektim cebimde 5 lira vardı iki gün boyunda o parayla idare edecektim okulu ektiğim ilk gün simit aldım. Onunla doyurdum karnımı. Parkta falan oturdum eve geldim. ikinci günde simitçi yoktu ama onun yerine pastahaneden poğaça almıştım. Sonra eve geldim annemin suratı asık. Anlamış olmalı tabi e-okul falan yok o zamanlar. Müdür aramıştır büyük ihtimal . Ne oldu anne dedim ? biliyorsun sen dedi neden yaptın diye bağırmaya başladı.

O gün zar zor okuldan çıktım hakan da yoktu zaten. Eve gittim ne kadar büyük birşey dediğini düşündüm. Ya bu bir insana söylenir mi ? bir insana sen fakirsin denilir mi ? bu nasıl bir aşağılamaktır. Sevgilim var de olmaz de ben seni sevmiyorum de. Bir kız size ciddi ciddi gelse senin maddi durumun yeterli değil üstün başın berbat ben seninle sevgili olmam dese naparsınız ? bir kendinizi yerime koyun arkadaşlar. Belki alay edeceksiniz. Ama üstelik sevdiğiniz kızın size böyle demesi. Gerçekten çok kalp kırar tekrar hatırladıkça kötü oldum.

@5 kardeşim anasınıfına başladığım zamanlar babamın durumu çok kötü değildi yani anasınıfa başlamayacak kadar. O zamanlar çevrede laf ediyordu komşu çocuklar gidiyor. Bu gitmiyor durumumuzu biliyorlardı . Annem kafasına takmıştı ve anasınıfına göndermişti beni . Bak özel yuva demiyorum

Anne bağırma dedim. Mecburdum dedim . Neden diye sormadı. Bizim sana verdiğimiz emeklerin karşılığı bu mu dedi ? birşey diyemedim. Çok koymuştu bu laf bana. Annem babam yemiyor içmiyor bana yediriyordu. Bense okula gitmemiştim. Biliyordum hatamı ama gitseydim çok kötü olurdu dayanamazdım. Ortalığın sakinleşmesini bekledim ki kız okulda beni görünce birşey demesin.

Anasınıfındayken eğlenceler olurdu. Kutlamalar falan. Öğretmenler der ki yeni ve güzel kıyafetlerinizi giyin çocuklar yarın kutlamamız var pastalar olucak müzik olucak. Tabi herkes gibi bende sevinmiştim. Sonra eve gidip anneme " anne yarın kutlama olucakmış öğretmen yeni kıyafetlerinizi giyin dedi" dedim. Annemin suratı çok bozulmuştu. Eyvah demişti nerden bulucam şimdi ben sana yeni kıyafeti. Anlamıştım ki diğerleri gibi benim güzel kıyafetlerim yoktu. O gün çok ağlamıştım. Çok iyi hatırlıyorum. Akşam yemeğini bile yememiştim . Emindim annemde ağlamıştı

olum fakir ailenin anasınıfında ne işi var lan ? baştan fail . neyse fail olması iyi oldu üzülmek zorunda değilim , lan bide böyle acıklı hikayeleri kimse takip etmez panpa söylemedi deme .

7.sınıfın ortalarında iken. Bizim sınıfa yeni bir kız gelmişti. Adı nisaydı. Çok ama çok güzel bir kızdı. Hani hepimizin ilk başta gördüğümüz bir kız olur ya hoşlanırız. Bende öyle olmuştum. Ama çok daha yoğun bir hoşlanma. Tabi kız kusursuzmu hayır kesinlikle hayır ! çok şımarık bir kızdı insanları küçümserdi. Benim gibi eziklerle hiç sevgili olmazdı. Ki ben bunu nasıl düşünmüşüm lan o zaman ?? daha ayağıma giycek ayakkabım yok. Sevgili düşünüyorum . Saf bir sevgi işte

rezerved

Ertesi gün gittim kızı buldum okulda biraz gelsene dedim. Ne var dedi. Ben direk seni seviyorum dedim. O da salak mısın dedi hayır sadece seni seviyorum dedim. Benimle çıkar mısın ? aynen bu şekilde dedim. Kız tabikide hayır dedi. Neden diye sordum. Çünkü sen dış görüşünün berbat. Eski şeyler giyiyorsun dedi. Fakir olduğun belli dedi. Ben direk uzaklaştım . Çok üzülmüştüm ama kız gülmediği içinde sevinmiştim..

Kız ortama çok çabuk adapte olmuştu. Güzel bir kızdı erkekler ona yavşıyordu. Kız bir süre sonra kendi grubuna yaptı. Okulda tayfa kurmuştu. Bana okulda sessiz çocuk derlerdi. Bir süre sonra o kızda bana sen neden hiç konuşmuyorsun demişti. Ben bilmem demiştim başka ne diyebilirim ki ? zaten bana küçümseyen gözlerle bakıyordu. Uzaklaşırken benimle alay etmişlerdi. Emindim ondan. Ulan ne gerek var kıza be cenneti ayakları altına alacak bir annem vardı benim. O varken kızımı düşüncem ben diyordum.

Bir gün karar verdim kıza açılacaktım. Zar zor kabul ettirdim kendime. Tipim kötü değildi. Yani yakışıklı sayılırdım . Görünüşüme de biraz daha önem vermiştim. Üstelik sınıfta bir iki arkadaşta edinmiştim. Belkide düzelicem diyordum . Arkadaşlarım olacak sevgilim olacak. Gezebillicem bende diğerleri gibi kız kabul etmezse kendi bilir ben zaten sınıfta yeterince ezilmiştim. Artık daha fazla ezilsem nolurdu ki ?

Bizim gibi insanların hayalleri çok geniştir. Bazen kahraman olurlar. Bazen çok zengin bazense ünlü bir insan. Çok uzak hayaller olduğunu biliyordum bende ama hoşlanıyordum böyle hayal etmeyi. ileride çok zengim olucam ve benim çocuklarım böyle olmayacak. Onlara bir ayakkabı alamayacak kadar kötü bir durumda olmayacağım. Okuyacağım ve çalışacağım diyordum. içimde öyle bir hırs vardıki. Belkide buraya yazamayacak kadar

Günler yine böyle akıp giderken. Ben biriktirdiğim az parayla ayakkabı ve üşümemek için zar zor bir mont almıştım kendime. O para belkide milyonlardan bile değerliydi benim için. Benim aşkım günden güne artıyordu. Ben nasıl böyle bir kızı sevdim ki diyordum . Bazen kendime itiraf bile etmekten çekiniyordum aslında bir yandanda üzülüyordum.

Tekrar geleceğim arkadaşlar.

Anlatsana bin

Anlatmıcam dıbına koyim