bir insan doğuştan fakirse para kazanmaya başladığında her zaman sonradan görme olmuyormuş bunu anladım.

ben de sonradan görme olmak isterdim lakin olamıyorum.

birçok ihtitacım (isteğim) olmasına rağmen "ya daha sonra para lazım olursa" diye harcama yapamıyorum.

önceleri bir şey almadan önce yüz kere düşünüp yine de almazken şimdi yüz kere düşünüp belki alıyorum.

şimdiye kadar çektiğim parasızlık beni eve bağladı. kendi kendime hep "ben yalnızlığı seviyorum, ev gibisi yok, rahat rahat takılıyorum evde" diye kandırıyordum. artık param olmasına rağmen çıkmıyorum. işin kötüsü "ev gibisi yok" düşüncesi kandırmıyor beni.

neyse gençler saçmaladım. içimi dökmek istedim sadece. daha büyük dertleri olanlardan özür dilerim. kalın sağlıcakla.