Lisede bir olay yaşadım ve bu olayı yaşayana kadar fakir olduğum hiç bu kadar yüzüme vurulmamıştı.

Lise üçüncü sınıf, iki senedir aynı sınıfta olduğum bir kız var, adı Necla. iki senedir tutmuşum kendimi artık ben de açılmak istiyorum, içim içime sığmıyor, patlamak üzereyim. Bütün okul da biliyor nasıl deli divaneyim, kendisi de biliyor ama nazlanıyor, nazı da pek yakışıyor sanemin. Bu söylememe durumum benden çok onu sıkmış demek ki, en son bir teneffüste, yanıma gelip hoşbeş muhabbeti açtı, ardından, "Madem o kadar çok seviyorsun beni, bana bir kahve ısmarlamak istemez misin? Konuşuruz hem." dedi. Vuruldum , beynimden vuruldum, ellerimle cebimi yoklamama bile gerek yoktu. "Param yok Necla" dedim, kız da haklı olarak bir daha eskisi gibi olmadı benimle. Olayın yayılması da pek uzun sürmedi tabii, hala dalgasını geçtiklerinde zoruma gidiyor.

Paranın gözü kör olsun, paranın ehemmiyeti yoktur diyen de gözüme gözükmesin. Ne fırsatlar kaçtı be.