beyler ben 17 yaşında bi liseliyim, maddi durumumuz kötü, ev kira, aç kalmıyoruz ama fakir sayılırız, babam inşaatta çalışıyor, bende tek yapabildiğim şey okula gitip gelmek, dersime çalışmak, bilgisayarımda olmasaydı intaar edip kurtulurdum bu hayatta beni uyuşturan tek şey bilgisayarım kafamı dağıtan tek şey bilgisayarım kafamda binlerce dert var, hep aynı kıyafetleri giydiğim için arkadaşlarım dalga geiyordu ama bilmiyolarki benim kıyafetim yok beyler bazen düşünüyorumda okul okumak yerine çalışsaydım, şu an daha mutlu olurdum ama şuan mutsuzum ilerde mesleğim olacak buna sevinemiyorum çünkü işsizlik var, zaman kaybı olacak diye çok korkuyorum :( bende arkadaşlarımla sinemaya gitmek isterdim, bende arkadaşımı evime çağırmak isterdim, bende çeşit çeşit kıyafetler giymek isterdim, bende okulun kantininden birşeyler almak isterdim, ben okula giderken otobüse para vermemek için dolu olanına orta kapıdan binip kendimi gizlemeye çalışırım. benim 2 tane pantolunum vardı, bi tanesi küçülmüş bi tane tek pantolonum kaldı babamda para yok onunla idare ediyorum. birçok eksiğim var buna rağmen okulu bırakıpta pes etmek istemiyorum, çaresizim, tek derdim geçim sıkıntısı fakirlik, hergünüm dün ile tıpatıp aynı, çevremdeki insanlar stresimi anlamayıp üzerime gelecek kadar anlayışsız, şu hayatta fakirseniz tipiniz olsa bile fayda etmez, gerçekten yaşamımın hiç kalitesi olmuyor para olmayınca, şu an tek isteğim şu okul bitsede yaşam mücadelem başlasa, kendimden eminim beni uyuşturan tek şey parasızlık, para olmayınca mutlu olamıyorum para olmayınca insan içine çıkamıyorum, para olmayınca arkadaşlık kuramıyorum, para olmayınca intaar edesim geliyor, para olmayınca hırsızlık yapasım geliyor, para olmayınca ağlıyorum, para olmayınca geceleri aç yatıyorum, para olmayınca ölmek istiyorum, para olmayınca komik olmayan şeylere bile gülüyorum

edit: neden eksiliyorsunuz çünkü beni anlamadınız ben tüm herşeyi anlatmadım anlatamıyorum :(