Ben gayım

Reezzzz

Sonra, Pembe ile Beyaz’a dönmüş:
- Bir zamanlar kulübemizde birkaç gün kalan zengin bir kadın vermişti bunları, demiş.
Zengin konuk, ayrılırken çiftçiye:
- Kardeşim... Bunları sana hediyem olsun. Karanfilleri susuz bırakma! Yüzüğe de sahip ol!
Kızın son derece güzel olacak. Adı Pembe olsun. Fakirliğine üzülmesin! Ona karanfille bu gümüş yüzüğü verirsin, demişti.
Hasta çiftçi, kızına:
- Bunlar senin Pembe. Kalan şeyler de kardeşine aittir, demiş.
Çocuklar bu bölüşmeden memnun görünmüşler. Baba, gönül rahatlığıyla, gözlerini dünyaya kapamış.
iki kardeş, babalarının arkasından ağlamışlar.

eeeeeee

Şu fotoğraf adamlığın tablosudur

bu yazıyı okuyan aptaldır xd

Rezerved

Rezz aldim knk

Miraslarını kavgasızca paylaşmışlar.
Pembe kız, kardeşinin kendini sevdiğini sanıyormuş. Bu yüzden, iskemlelerden birini alıp oturmak istemiş.
Beyaz, iskemleyi kardeşinin elinden kapmış.
Kaba bir sesle:
- Senin burada karanfille yüzükten başka bir şeyin yok. iskemlelerime ilişme, demiş.
Yemek zamanı gelince, Beyaz, tavuğun yumurtladığı yumurtayı yemiş. Pembe’nin önüne yumurtanın kabuğunu fırlatmış:
- Bu da senin payına düşen, demiş.
Kızcağız ağlayarak odasına çekilmiş.
Pembe kızın odası çiçeğinin güzel kokusuyla doluymuş.

Pembe, saksıya yaklaşarak:
- Güzel çiçek!.. Rengine, kokuna hayran oldum. Kendim aç kalsam da sana bakacağım. Seni susuz bırakmayacağım, demiş.
iyi kalpli kız, tası eline almış. Ay ışığında dereye koşmuş. Dere, oldukça uzakmış.
Hızlı hızlı yürüyen Pembe yorulmuş. Yolun kenarına oturmuş.
Az sonra, o tarafa doğru bir kadın gelmiş.
Kadının yürüyüşü, onun asil ve zengin bir aileden olduğunu gösteriyormuş.
Kadın, derenin kenarına gelince durmuş.

Uşak, hanımının altına, altın bir koltuk getirmiş. Sonra, çabucak bir sofra kurmuş.
Pembe, bir köşeye sinmiş. Olanları seyretmeğe başlamış.
Güzel kadın, uşağına:
- Az ötede, bir çoban kızı görüyorum. Çağır onu! Yanıma gelsin, demiş.
Pembe, sindiği yerden kalkmış. Kadının yanına varmış. Önünde eğilmiş.
Elini öpmüş.
Kadın:
- Burada tek başına ne yapıyorsun yavrum? Hırsızlardan korkmuyor musun, demiş.

Pembe:
- Neden korkayım? Üstümdeki şu yamalı elbiseden başka bir şeyim yok ki, demiş.
Kadın gülümsemiş:
- Demek zengin değilsin, demiş.
Pembe:
- Öyle fakirim ki, babam ölürken bana bir saksı karanfille, bir gümüş yüzükten başka bir şey bırakmadı, demiş.
Kadın, Pembe’nin yemek yiyip yemediğini sormuş.
Pembe:
- Ağabeyim, yalnız başına her şeyi yedi, demiş.
Kadın, bunu duyunca, uşağına kızın doyurulmasını emretmiş.

Sonra, Pembe’nin geç vakitte dereye niçin geldiğini öğrenmek istemiş.
Genç Pembe:
- Karanfillerimi sulamak için su almağa geldim, diye cevap vermiş.
Bunu söyledikten sonra, yanında duran tasa bakmış. Bir de ne görsün? Tuttuğu tas bakır değilmiş artık.
Som altına dönüşmüşmüş. Tasın üstünde iri elmaslar, içinde de tatlı ve hoş kokulu bir su varmış.
Pembe:
- Bu tas benim değil, demiş.
Tası yere koymak istemiş.
Kadın, Pembe’ye:
- Bunu sana veriyorum. Çiçeğini bu suyla sularsın. Bundan sonra, orman perisinin dostun olduğunu da unutma, demiş.

Bu sözleri duyan Pembe, orman kadın sultanının ellerine kapanmış:
- Sultanım, ne olur mirasımın yarısı olan karanfili kabul edin! Kıymetli çiçeğim sizdeyken herhalde daha iyi bakılır, demiş.
Peri razı olmuş, Pembe, eve çiçeğini getirmeğe koşmuş.
Bir süre sonra eve ulaşan Pembe, saksıyı odasında bulamamış.
Beyaz, onun yokluğundan faydalanarak karanfili aşırmış, yerine bir lahana bırakmışmış.
Lahanayı gören Pembe’nin gözlerinden yaşlar boşanmış. Tekrar derenin yanına koşmuş.

Orman perisine:
- Beyaz, karanfilimi çalmış. Elimde bu yüzükten başka bir şeyim kalmadı. Yalvarırım hediye olarak onu kabul edin, demiş.
Peri, gümüş yüzüğü almış, parmağına geçirmiş. Sonra kalkıp ormanına gitmiş.
Pembe, eve dönünce koca lahanayı pencereden dışarı fırlatmış.
Lahananın düştüğü yerden:
- Aman!.. Anneciğim öldüm, diye bir bağırış duymuş.
Ertesi sabah Pembe, dışarıda karanfil saksısını ararken ayağı o lahanaya takılmış.

Kız, lahanaya öfkeyle bir tekme atmış:
- Madem ki konuşabiliyorsun, odamda ne işin vardı? Söyle bakayım, demiş.
Lahana:
- Kendim gelmedim ki senin odana. Beni, tekrar arkadaşlarımın yanına zütür! Eğer dediğimi yaparsan, sana karanfilin nerede olduğunu söylerim, cevabını vermiş.
Pembe:
- Peki! Nerede karanfil saksım, demiş.
Lahana:
- Kardeşin Beyaz, onu minderin altına sakladı, demiş.
Pembe, lahanayı eski yerine zütürüp, dikmiş. Pembe’nin aklına Beyaz’dan öc almak gelmiş.

Hemen, Beyaz’ın tavuğunun yanına koşmuş:
- Beyaz’ın bana yaptıklarının öcünü senden alacağım, demiş.
Tavuk yalvarmağa başlamış:
- Yapma güzel kız! Öldürme beni! istersen sana önemli şeyler anlatırım, demiş.
Pembe onu bırakmış. Tavuk da şunları anlatmış:
- Sen, ölen çiftçinin kızı değilsin. Bir padişah kızısın. Annenin senden önce altı kızı olmuş.
Padişah baban, annene, bir kızı daha olursa onu öldüreceğini söylemiş. Annenin ablası bir periymiş.

O sıralar onun da bir erkek çocuğu olmuşmuş. Peri oğlunu, kardeşinin kızı ile değiştirmek istemiş. Ama biraz geç kalmış.
Annen, sen doğduğun gece, bu çiftçinin kulübesine kaçmış, demiş.
Pembe, duyduklarına inanamıyormuş.
Tavuk içini çekmiş:
- Ben de bu evin hanımı, yani çiftçinin karısıydım. Annen, seni bana emanet etti. Bir süre sonra da öldü.
Beyaz ile beraber seni ben büyüttüm. Sana sütannelik yaptım, demiş.
Pembe tavuğa acımış:
- Senin başına bu hal nasıl geldi, demiş.
Tavuk:
- Geveze bir kadın olmam yüzünden.

Bunu da anlatayım sana: Bir gün, güzel ve süslü bir kadın geldi çiftliğimize. Benim de çenem durmadı. Sana ve annene ait her şeyi olduğu gibi anlattım ona.
Güzel kadın, parmağıyla bana dokundu. O anda tavuk oldum.
Kocam eve dönünce beni her yerde aradı durdu.
Bulamayınca, dereye düşüp boğulduğumu, veyahut tilki tarafından parçalandığımı sandı.
Beni tavuk şekline sokan güzel kadın, çiftliğimize bir kere daha uğradı. Sana Pembe ismi takılmasını söyledi.
Kocama da karanfille gümüş yüzüğü hediye etti. Güzel kadın, çiftlikten ayrılırken saray muhafızları geldiler.
Meğerse, padişah baban hala seni arıyormuş...