face e yazabilicek güzel bi söz önerin panpalar

bir lafı kırk kez söylersen anlamı yiter ya, kırk defa dinledim bunu bu gece, yitsin bitsin manası, kalmasın bir anlamı diye, gittikçe daha da acıttı.
içinde geçen her kelime, şarkıyı ayrı ayrı yüklendi de, kalbime öyle battı. aklım nasıl şaşkın, nasıl vurup durur kendini duvarlara bilemezsin. çıkarın beni buradan çığlıklarımı duyan yok. sevdam deli taşkın, şelale gibi, çağlayan kadar baskıcı içimde. çıkacak yeri olsa da anlatsa su gibi duru ama en güçlü halini.
sen görmezsin amma,
narındayım ben aşkın, söylesem rahatça, suç olmasa..

bunu not olarak yaz, statusa sigmiyor.

ben ölürüm ; dağlar ve güller yine akraba..

benim alkolik olacağım küçükten belliydi, ilkokulda bir-a sınıfındaydım

bana yar olmayan devr-i devranın,
izzet-i ikrdıbını gibeyim.
yansın bu muallakler alayı,
su veren itfaiyenin hortumunu gibeyim,
ben deli miyim?
mecnun gibi bir am için çöllere düşeyim,
verirse verir, vermezse leylayı da gibeyim.

alışırsın, yine seversin... ben ağlarım , belki gülerim, yerine senler bulup mutlu ederim

toplandık yine üçümüz bayram etti çükümüz

Büsbütün unuttum seni eminim
Maziye karıştı şimdi yeminim
Kalbimde senin için yok bile kinim
Bence sen de şimdi herkes gibisin

içiyorsam sebebi sensin xdéé

bunuda not olarak yaz;

bir ses nüfuz ediyor bütün hücrelerime;
"bir boşluk ki nasıl insanla dolsun... "
doluyor işte; tercih ettiğin bu yolda; ki zaten yanılgılardan uzakta; varoluşu kanıtlayan tek yolda "birilerinin" daha yürüdüğünü kavrıyorsun.
çoktan kanıksadığın o duygu; tedirgin edici ama alışılmış; bu şarkıyı duyduğun anda "tek"leştiriyor seni; incin , bölük pörçük bütün hisler yok oluyor;
tek bir fikir yer ediyor zihinde. bütünlüğün getirdiği o huzurla; yorgunca bakıyorsun uzaklara; bir ömür bu duyguyla birliktesin artık; hiçbir şeyi değiştiremeyeceksin. mutlu anların olacak; belki suçlulukla; gizli saklı düşlerde sırıtacaksın unutmuşçuluk oynayarak; ama bu şarkı da takip edecek seni, varoluşun gerçekliği de.
mutlak çaresizliğine düştüğün o anda; askıda yaşamaya başladığın noktada.
birilerinin olup olmaması, gitmeleri, gelmeleri, konuşmaları; bütün o kaotik ilişkileri önemini yitiriveriyor.
bir taşı fırlatmayı başarabilsen; belki de sona erdireceksin bu işkenceyi, çeperlerden kurtulacaksın.
ama o taş hiç olmadı.
olmayışını kabullenemezsin fakat; kendi güçsüzlüğüne verirsin.
kendine yanarsın, hafifçe kıvrılır dudakların; "biliyor" olmanın verdiği huzurla.
biliyorsun; ötesi olmayacak, dahası, güzeli, aydınlığı olmayacak.
ve bu şarkıyı fısıldayan da biliyor; tıpkı senin bildiğin gibi.
o yüzden her daim anlamlı kalabilecek bir melodi oluveriyor.
azıcık anlamlardan "bir"i.
ve daha da fazlası için; uykuyla uyanıklık arasında geçirilen o kıymetli zamanları dolu dolu hissetmek için;
Yalnızlığı Anla...

hep böyle mi varla yokun savaşı, ya kazanan yoklar onlar hep böyle mi..
bir boşluk ki nasıl insanla dolsun, bilmiyorum var mı daha acısı;
yalnızlığı anla, yalnızlığı anla...

yangınlar, kahpe fakları, korku çığları ve irin selleri, aç yırtıcılar, suyu zehir bıçaklar ortasındasın. BiR CANA, BiR BAŞA kalmışsın vay vay! Pusatsız, duldasız, üryan bir cana bir de başa seher vakti leylim - leylim cellat nişangahlar aynasındasın.
Oy sevmişem ben seni...