cidden soruyorum sizlere; anneniz, babanız kısacası ailenizle aranız nasıl?

ben hiç anne baba nedir bilmedim ve bu hikayemi de sırf anonim olduğumuz için sizlerle paylaşmak ve içimi dökmek istedim neyse beyler ben başlıyorum yazmaya...

Part1

Daha ben çok küçükken babamı fabrika soygununda katletmişler, babam güvenlik görevlisiymiş.

Bu olaylardan sonra ise annem intihar ediyor yazarken bile ellerim titriyor...

Ben her gece her saat o fabrikanın yanı başında ki kaldırımlarda oturup boş ve derin gözlerle insanları izliyor düşünüyorum... (Okuyucu varsa yazacam)

Part2

acaba niye vurdular babamı?

Agaa daralıyorum ben canım yanıyor artık...

Şuan da 22 yaşında bir abiniz ve/veya kardeşinizim...

Bundan 4 sene önce esir hayatı yaşıyordum gerçi şimdi de farklı bir durum yok, istanbulda bulunan benim gibi sahipsiz, yetim olanların kaldığı bir yerde kalıyorduk. arkadaşlık kavrdıbını çözemedim ben aga, ama en çok hayatı ve insanları çözdüm... (okuyan varmı?)

Part3

olgun bir insan olmaya sen istemesen bile seni olgunlaştırıyor hayat..

Neyse konumuza dönelim...

Yurtta kalıyordum ama kiminle arkadaşlık kursam hep gidiyordu. Oraya gelen aileler onları evlat ediniyorlardı.

Biliyorum dostlarım biliyorum belki de size oyun geliyor ama hayat işte... ( uzun partlar gelecek )

Part7

Kaybediyordum işte...
daha genç yaşta, yorgundum ben. cenazesine gittim aga kendi ellerimle toprak attım üstüne ağlaya ağlaya toprak attım...

Her şey bitti doğruca büfeye gittim 2-3 bira aldım ve kimsenin olmadığı bir yerde haykıra haykıra ağladım, bileklerimi kestim. Bayılmışım. Kendime geldiğimde hastanedeydim kapıda polisler bekliyordu ve halsizdim... Sıkılmamanız için biraz atlıyorum beyler bundan sonrası pek önemli değil zaten..

1 ay geçmişti aradan ve herşeyi unutmaya çalışıyordum, unutamadım aga anıları ve izleri kaldı üzerim de. ben de sıkılmaya başlamıştım bu durumdan, hani size tek amacım önce babamın katilini bulmak sonra kafama sıkmak dedim ya işte kafama sıkmak dediğim olay ergenlikten ibaret...

hedefim vardı elbette benimde, PÖH olacaktım. ölürsem de intihar eden leş olarak değil de şehit olarak ölmek... (okuyanlar belli etsin duvara anlatmayalım)

Part5

Ahmet vardı aga hiç unutmam sokakta donarak ölmüştü, çok iyi biriydi o, Ahmet abi derdim ona, yurttan kaçıp yanına giderdim Ahmet abinin, bana öğütler verirdi hep. kötü yola sapma, sabret vs. gibisinden...

Neyse beyler biz konumuza dönelim...

Yaş olmuştu 17 . yani demem o kii 1 sene sonra kalacak bir yerim bile olmayacaktı. Lise 4üm o sıralar...

Kızın adı 'beyza' idi. Onunla sevgili olduk yaklaşık 1 hafta falan oldu çıkmaya başlıyalı ama cebimde beş kuruş para yoktu, gezmeye zütüremiyordum veya ne bileyim kafelere çay içmeye falan zaten ben herkes gibi öğlen arası olduğunda dışarı çıkıp döner vs. Yiyemiyordum, haşim abim vardı bizim, yemekhaneden bir kap istedim, okulda yemek yemek için. Haşim abi hergün bana yemek ayarlayıp dolaba koyardı, ben de sabahları alırdım okulda da yerdim. neyse aga bir gün yine herkesin çıkmasını bekledim sonra da kapıyı kapatıp yemek yemeye başladım aradan bir 5 dakika sonra kapı açıldı... ( siz okurken yazıyorum kendinizi belli edin )

Part4

Yurtta kaldığım seneler yani aklımın bazı olaylara erdiği zamandan beri kimseyle konuşmuyorum. Arkadaş ortamım yok aga, sadece düşünüyorum ve intikam için bekliyorum,

elbet bir gün...

Acaba babamın katili kim ?

Ortaya çıkacak hepsi, işte o gün intikamımı alıp, önce ona sonra kendi kafama sıkıcam. Ben belli bir hayalleri olan masum biri değilim...

Orta okul zamanlarımda veya şöyle demeliyim ki okul zamanlarım da çok acılar çektim.

Yerli malı haftası düzenlenirdi aga herkesin ailesi okula gelirdi. Evden; pasta , börek vs. Gibi şeyler yapılıyordu. Bana tabiki öğretmenlerimiz sormuyordu. ama arkadaşlarım , arkadaş bildiğim arkadaşlarım canımı acıtıyordu.

Ya da veli toplantısı . bunlar bana yetim olduğumu hatırlatıyordu işte...

Neyse konumuza dönelim...

Orta okul bitmiş ve liseye başlıyordum...

... Geceleri yurttan kaçıp, sizin sokak çocuğu tabiri kullandığınız sokakların krallarıyla beraber takılıyorduk...

Ben kaçıyor fabrikaya gidiyor ve saatlerce ağlıyordum. Sonra da onların yanına gidiyordum...

Nasıl anlatayım böyleee... Boş bir arazi düşünün ve sol dip tarafta küçük bir yıkıntının içinde çatır çatır sesler geliyor...

Ben geldiğim de çooktaan ateş yakılmış ve eller uzatılmış oluyor ben ise sonradan dahil oluyordum ve sadece yanan ateşe bir de ateşten çıkan çatırtı eşliğinde boş ve derin gözlerle düşünüyordum...

Gençler saat 03:50 uyumam gerekiyor sadece sizler için girdim...

Malûm yarın bize uyku yok yine ...

Hikaye yarım kalmayacaktır, keyifli okumalar dilerim hepinize.

Yarın öğleye gelmeden partlar gelir...

Beyler gececi tayfa var mı ben devam ediyorum

Part6

içeri giren ise beyzanın arkadaşlarıydı...

Bana bakıp üzüntülü ve acınası gözlerle baktılar, moralim bozulmuştu işte aga, yemek yemedim o gün çıktım dışarı sigara içtim.

neyse akşam oldu okul bitti beyzayı bekliyorum yoktu gelmedi, yavaş yavaş yurdun yolunu tuttum. defalarca aramama rağmen de açmadı...

Ertesi gün o beni aradı, 'seni çok sevi... ' Derken telefon patt diye kapandı suratıma.

Hissediyordum aga hissediyordum bir şeyler yolunda girmiyordu, koşa koşa evlerine gittim kapısının önü insanlarla doluydu, bir grup kadın konuşurken duydum, falancının kızı kansere yenik düştü diyolardı aga.

Ağlamaya başladım...

Eve girdiğimde ilk işim beyzamın odasına girmekti. Girdim aga girdim, prensesim yatıyordu aga ses vermiyordu...
beynimin içinde kıyametler kopuyordu... ( inanın bana bunları yazmak kolay değil )

Geldim beyler seri ve uzun partlar geliyor uzun bir hikaye olacak...

Gençler rezerveleri alın bekleyin yeni part gelecek yoğunum kusuruma bakmayın.

Yaz panpa okuyoruz biz...

Yaz bakalım

baki ra yım ben

rezz adamsın reyiz

Reeserrrrvvv

Rezerved

ŕèźèŕvâťùâŕ

Je ne veux pas que vous me to de l'argent