ilk birkaç ay ne olduğunu anlamazsın, sabah kahvaltıları, gece yapılan cinsel eylemler, her gün farklı bir film izleme gibi aktiviteler sizi cennetteymiş gibi hissettirir

zamanla sıkılmaya başlarsın bu durumdan ama kendine itiraf edemezsin çünkü karını seviyorsundur, o da seni seviyor çünkü

aradan 2 yıl geçip çocuğunu kollarına aldığında kendini kral gibi hissedersin, eve heyecanla gelip onu sevme umuduyla bütün günü geçirirsin ama içinde ki o boşluk yine seni rahat bırakmaz

ve bir bakmışsın uykusuz gecelerinden birinde bebeğin zütünü yıkıyorsun. uykuya direnen gözlerin acaba dedirtiyor sana

bekarken yaptıkların aklına geliyor, istediğin zaman istediğin yerde bulunma özgürlüğü, canın sıkıldığında alıp kafanı çekme keyfiyetini

o çocuk ağlarken bunları düşünüyorsun. gece yarılarına kadar arkadaşlarınla oynadığın playstationları, sınırsızca vakit harcadığın oyunları ve diğer zevkler

erken kalk işe git işten gel çocuğa bak, hayattan sıkılmış karına dokun ama karşılık alama, 11 e kadar tv izle ve uyu


sosyal aktiviteden yoksun bir hayat. 1 ken 3 hatta 4 olmanın verdiği acıyı hissetmek. bunlar uzaktan anlamsız geliyor ama bunların hepsini yaşadım. keşke dedim keşke sevdiğimi sandığım kadınla evlenmeseydim. ne o eski sevdiğim kadın ne de ben eski benim

çocuk olduktan sonra evlilik zorunluluğa dönüşüyor. ekstra sorumlukluk yükleniyor ve çocuğun geleceği için asla yapmayacağın şeylere katlanıyorsun

onun geleceği için. tüm bunları hesap ederek evliliği kabullen dedi bana

umutsuzluğun pençeleri arasında can çekişen bu adamı görünce içim ürperdi. gecenin bir vakti bebek ağlamasıyla bin olan gecelerimi

monotonlaşan hayatımı ve o kadının eski kadın olmayışı. bedensel ve ruhsal olarak değişimi gözümün önüne geldi

bir ömür alınacak bir yükümlülük...

bu beni aşıyor beyler cidden aşıyor