Ne güzel yazmışsın panpa helal

verdim şukunu

Geçen bir arkadaşım 150 lira yevmiye alıyorlar aylık 4500 kazanıyolar demisti. Ama kimse zorunda değilse ya da bu isten baska bi zanaati yoksa yapmaz. Ben babamla giderdim lisedeyken. Sabah kahvaltimizi cay ekmek zeytinle yapar bazen cay bile icemezdik. O saatte insaatta amelelik yapmak o kadar zoruma gidiyodu ki. Bir iki saat hauattan nefret ederek calisiyodum. Ama ustalarin muhabbeti acayip sariyodu. Ögleden sonra bi enerji geliyodu zamanin nasil gectigini anlayamiyoduk. Kışın çok zor oluyodu. Soğukta beşeonları tahtaları tutmak eziyetti. Hele sabah geldigimizde kıyafet degistigimizdeki üşüme anlatılmaz yaşanır. Kastamonu da telekom binasinin guclendirmesini yapiyoduk, hemen ust tarafta da üniversote vardı. Ben de universiteliydim ama insaatta calisiyodum. O kiyafetle o kadar cok utaniyodum ki anlatamam. Babam kendi ış kıyafetini de benimkini de elinde yıkardı makineye taş maş giderde bozulur diye. Bazen huur cocugu muteahitler paramızı vermezdi. Yani yapilacak is çekilecek kahır degil ama mecburiyet bi yerde.

Herkes yaptığının karşılığını alır ya da zengin doğar.