evet piçler kendi hikayemi anlatıyorum

dönüşte zeynebi gördüm sonra... görür görmez kalakaldım orda. yıkılmıştım adeta... mahallemizin eski tüfeklerinden rıfat abi hunharca emiyordu dudaklarını bizimkinin.

senin dıbını gibiyim bin anlatcaktın ne güzel

evet beyler devam ediyorum ozaman

y: geldi mi herkes?

i̇: aradıklarım geldi, özgür yoldaymış.

ö: geldim, geldim!

y: kaç kişiyiz şimdi?

i̇: 14 kişi olduk özgür gelince.

y: tamam. şimdi tek, tek yakalayacağız elemanları. hepsi bugün olacak diye bir şart yok. bu gün olmasa yarın olur.

i̇: hepsine gerek yok, o ilk vurup küfür eden yeter sadece.

y: nasıl bir herif bu?

i̇: senin gibi işte sağlam ama vücut falan.

y: karakterimiz benzemez inşallah şerefsizle kardeşim. şimdi olayı anlatıyorum. ben ve özgür bir şey yapmadığı sürece, demediği sürece kimse kılını kıpırdatmayacak. biz ikimiz beraber olacağız, siz sanki bizi tanımıyormuş gibi üçerli, beşerli takılacaksınız. bir durum olursa hep beraberiz. kaçacak olan, korkacak olan şimdiden eve git

ö: kardeşim, ne yapacağız var mı bir fikrin?

y: bakacağız özgür.

ö: lan bakacağız tamam da nedir yani olay?

y: lan kavga ise kavga, konuşma ise konuşma, ne biliyim, ne diyeyim şimdi sana?

ö: sana da bir şey sorulmuyor…



yürü yürü yol bitmedi. mahalle de kale gibi. burada bir hadise çıkarsa bizim buradan çıkmamız çok zor olur onu anladım ama. neyse battı balık yan gider artık. bir de şimdi elemanı bulmak lazım.

y: i̇smail nerede oldu bu olay?

i̇: şu taksi var ya, tam onun olduğu yerde.

y: taksiyi görem..

i̇: yusuf! yusuf! bak 2 tanesi orda yürüyorlar.

y: bunlar mı?

i̇: evet, evet ikisi buydu.

y: ayrılın siz bizden. özgür sağlam ol.

ö: her zaman kardeşim

elemanlara doğru yürüyoruz ama evine, işine uzak bir yerdir inşallah. hadi hayırlısı.

y: yusuf, ö: özgür, 1: çocuklardan birisi, 2: çocuklardan diğeri

y: usta iyi akşamlar, bir bakar mısın?

1: buyur?

y: i̇yi akşamlar.

1: sağ ol kardeşim.

2: eyvallah.

ö: selam.

y: ya, bizim bir arkadaşımız burada kız arkadaşıyla yürürken bir tatsızlık olmuş, sanırım sizin de haberiniz var.

1: ne zaman olmuş birader?

y: babam çok çapkınmış benim, şimdi anladım kardeşim.

ö: hayırdır ağa? nasıl anladın?

y: baksana, birader diyor bana, yıllardır haberim yok. babama bak sen.

2: ne diyorsun lan sen?

y: anlamadın mı? dur böyle anlatayım

… özgür “tamam yeter bırak artık” dediğinde bıraksaydım adamı yerde, bu kadar hızlı koşmamıza gerek kalmayacaktı. koş koş gelemedik bir türlü bizim semte. neyse, mahalleye girdik. burada yakalansak bile bir şey olmaz. herkes biliyor burada buluşacağımızı şimdi tek yapmamız gereken beklemek.

y: kaç kişiyiz?

i̇: 11 kişiyiz şu an.

ö: oğlum diğerleri nerede?

i̇: onların ev yakındı oradan direk eve uzadılar.

y: lan adam bir haber verir, hayret bir şey ya! tamam o zaman, tam kadroysak dağılalım, konuşuruz sonra.

i̇: tamam usta.

y: özgür, sen bizde kal kardeşim.

ö: yok oğlum. üstüm başım evde hep, okula nasıl gideceğim yarın?

y: doğru diyorsun. tamam o zaman, hadi görüşürüz yarın.

… çaktırmadım kimseye ama kolum ağrıyor şu an. elemanla beraber yere düşünce altında kaldı sanırım. olsun be yusuf, i̇smail nasıl mutlu oldu görmedin mi? arkadaşın o senin, herkes gider o kalır belki. dünyada sıkılmayacağım tek şey sanıyorum ki gece uyumadan önce bu camdan bakıp kendimi dinlemek olacak. kim olursa, ne olursa, kime yaparsa, ne yaparsa yapsın, haksızlığa tahammül edemiyorum hiç. ara sıra bu duygularımı anlattığım bir abim “delikanlılık çağı bu, geçecek sen de durulacaksın“ dedi, canım sıkıldı biraz. yani ben de delikanlılık geçince herkes gibi haksızlığa göz yuman, ezileni kollamayan vurdumduymaz bir adamı olacaktım. zannetmiyorum, delikanlılıkla, ergenlikle alakalı değil karakterle alakalı bence. benden çıkmayacak. gerçi çıkmasa ne olur, ne yapabilirsin ki? para yok, pul yok. okula bile zorla gidiyorum. ne yapabilirim ki? neyse, bunları düşünmek için şu an hakikaten çok erken. gün doğmadan neler doğar, neler batar? hep beraber göreceğiz. her gece ettiğim duam yine dudaklarımdan dökülsün ve ben yatayım.

“ allah’ım, bana haksızlığın karşısında duracak, garibanı ezeni karşıma alabileceğim gücü kuvveti ver

uppppppppp

devammı tamammı binler

saat 09:00 olmuş. bu ne ya? hangi ara uyuduk ki bu kadar? saat 10:30 da adamla görüşmem lazım ve artık lütfen olsun bu iş. 28 yaşına geldim, ufak tefek, sağda solda çalışmışlıklarım haricinde, hiçbir işe yaradığımı hatırlamıyorum. ya insanlar beni anlamıyor, ya da ben insanları. sevgililer günü de yaklaşıyor, işe kabul edilsem de bir yerlerden para bulup zeynep’e hediyede alsam, güzel olur. her şeyin başı parasızlık zaten. kimse bu adam okul falan okumaz derken siyasal bilimler fakültesi’ni kazandım, kazandım da ne oldu? paramı vardı gidip okuyacak? kitapları alacak, yurda kaydolacak, okula gidecek… boş ver hayırlısı bu ise bu olsun. cebimizde de bir kuruş yok ki otobüse falan binelim, yetişemeyeceğim sanırım. hadi yusuf’um yarım saat var daha, sen yetişirsin, hadi kardeşim. telefon çalıyor, ama neremde kim bilir.

y: efendim ergin?

e: kalktın mı lan?

y: ohooo yoldayım bile oğlum.

e: tamam bende yeni kalktım işe gideceğim şimdi.

y: akşam yapacak mıyız bir şeyler?

e: i̇şten çıktığımda ararım, olmadı özgür'ün orada buluşuruz.

y: tamam telefonlaşırız, hadi geldim ben iş yerine.

e: hemen sahiplenme oğlum iş yeri diye, daha görüşmeye yeni gidiyorsun.

y: allah söyletti oğlum beklide, ne kıskanıyorsun?

e: hadi lan, kıskanıyormuşum. çıkınca haber ver bana.

y: tamam kardeşim

girişe bakar mısın usta palmiye ağaçları falan, kapıdaki arabalar, giren çıkan herkes düzgün tipte. yerlerdeki mermer bizim evimizde yok. gerçi bizim evimizde gördüğüm çoğu şey yok, lan uyku sersemi kalkıp gelirsem böyle saçma sapan şeyler düşünürüm tabi. neydi bu herifin adı? dur kağıda yazmıştım, heh alper tamam. kime soracağız ki burada da? danışma diyor ama dur bakalım. bu nasıl iş burada da kimse yok. oğlum, adamlar akşam mı çağırmışlardı acaba beni? yok, sabahtı hatırlıyorum. bu uyku çok acayip bir olay, insan kendinden bile şüphe ediyor uykulu iken. heh bir telefon çalması ekgibti oda oldu tam olduk.

ee anlat panpa

y: alo.

z: uyandın mı?

y: uyandım da, görüşme yapacağımız yere bile geldim.

z: hayret, kalkıp gitmişsin.

y: zeynep, elimden geleni yapıyorum seni mutlu edebilmek için. yinede yaranamıyorum, geldim işte zıkkım yere ama kimse yok.

z: nasıl yok?

y: yok işte. dur bir adam geliyor kapat ben ararım seni.

ne yapsak yaranamıyoruz, anlamadım gitti. bu adamada soru sorulur mu? selam desen küfür edecek gibi bir tipi var.

y: günaydın.

adam : evet?

y: ben alper bey’e gelmiştim.

a: bekliyor mu?

y: randevum vardı, unutmadıysa bekliyordur.

a: soralım.

adama “günaydın” diyorsun herif “evet” diyor. her yerde beni bulur, nerde cins varsa.

a: sekreteri 4. katta. sağdaki asansörden çıkabilirsiniz.

y: teşekkürler.

a: bir kimlik alabilir miyim?

y: tabii.

sağdaki asansör 4. kat. adam ciddi öküz, belikli emekliliği için bekliyor, iş falan umurunda değil. koskoca katta nereden bulacağım şimdi bu sekreteri? şuradaki kadın olabilir mi acaba? ucunda ölüm yok ya, sor gitsin.

beyler okumaya değer mi tezek, angutyus gibiyse okucam yoksa ömür törpüsü gibi

y: alper bey’e bakmıştım ben.

sekreter: yusuf bey değimli?

y: evet.

s: sizi toplantı odasına alayım ben.

y: tabii.

s: bir şey içer misiniz?

y: çok teşekkür ederim, almayayım.

şimdi saatlerce bekletir bu adam. i̇şe alacak ya, işveren ya bekletir tabi. oda da odaymış yalnız. çiçekler güzel, televizyon iyi, masa kaliteli… o ne lan? canlımı o? yok be heykelmiş. havlasa canlı köpek zannederim yalnız o kadar gerçekçi. burada işe başlarsam güzel olur, baksana kimse kimseyle muhatap olmuyor. sohbet olmaz nesin, necisin diye soran olmaz. tam istediğim gibi, kimsenin kimseyle işi yok. ayakta da beklenmez ama adam, oturmalıyım. zaten uyku gözümden akıyor. en başa oturmak olmaz ama o adam oturur herhalde oraya, şu sandalye iyi. lan kırdık galiba, yoksa böylemiydi. şimdi odada kamerada vardır, harbiden kırdık ne yapacağız? buna en uzak sandalye ye oturalım. öbür tarafa doğru geçelim

alper: günaydın!

y: ah günaydın!

a: otursanıza.

y: yok ben oturuyordum zaten ayağım uyuşmuş.

a: geç kaldım biraz, malum trafik.

y: evet ben gelirken de trafik çok beterdi, taksiden inip yürümek zorunda kaldım.

a: başlayalım mı?

y: buyurun.

a: yusuf yılmazçelik.

y: hı hı.

a: 28 yaşındasın ve daha önce hiç ciddi iş tecrüben olmadı, öylemi?

y: evet.

a: neden?

y: ben çok açık sözlü ve söyleyeceğini saklamayan bir adamım, burada da öyle olup anlatmak isterim.

a: lütfen.

y: çalışmanın zorunlu olduğunu liseden sonra siyasal bilimler fakültesi ni kazanıp, parasızlıktan okumaya gidemeyince anladım, liseden beri beraber olduğum bir kız arkadaşım var ve ne zaman onunla evlenip yuva kuracağımı hayal etsem elimi cebime soktuğumda bacağımı hissediyorum, bu beni biraz sinirlendiriyor. okul olayı kapanalı çok oldu ama kız arkadaşımla evlenebilmek için dahi olsa artık çalışmam gerekmekte. en basit örneği, sevgililer günü yaklaşıyor ve ben o güne ait onunla dışarı çıkmamak için bir yalan uydurmayı düşünüyorum. param olmadığı için yalan söylemekten, bir şeyler yapamamaktan çok sıkıldım.

a: sadece evlenmek için mi çalışıp para kazanmak istiyorsun?

y: tabii ki hayır. kendi yaşamım içinde gerekli. i̇stediğim şeyleri yapabilmem içinde gerekli.

a: anladım. ehliyetin var mı?

y: evet “b” sınıfı ehliyetim var.

a: seyahat engelin?

y: şu durumda hiçbir şeye engelim yok, çalışmak zorundayım.

a: ailenin durumu nasıl, onlar neler yapıyorlar?

y: babam kendi halince çalışıyor, annem ev hanımı. birde ufak kardeşim var ortaokula giden. anca onun okulu ile ilgilenebiliyorlar. onun kıyafetleri, malzemeleri ve okulu ile. ben kazandığım üniversiteye paramız yok diye gidemedim, ama kardeşim olurda kazanır ve okumak isterse onun bu kaderi yaşamasını istemiyorum.

a: hayat çok zor, hepimiz aynı durumların içerisindeyiz, hepimiz. yabancı dilin var mı?

y: i̇ngilizcem var, hem de ileri düzeyde. bir aile dostumuzun araba kiralama firması vardı. yabancı müşterilere şoförlü araba kiralardı, ehliyeti aldıktan sonra orada biraz çalışıp i̇ngilizcemi ilerletmiştim.

a: boş zamanlarında neler yaparsın?

y: benim neredeyse tüm zamanım boş, bir işim olmadığı için. ben okurum, hem de çok okurum. ayırt etmem, ne bulursam okurum. kitap, dergi, yazı, makale, gazete… ne olursa okurum. hiç bir şey bulamazsam elime angiblopedi alır onu okurum.

a: çoğu şey hakkında bilgilisin o zaman, yani kültürlü bir adamsın.

y: kendimce evet, bilmediğimiz konularda vardır illaki.

a: tamam.

y: nasıl tamam? i̇şe alındımı ben?

a: ona ben değil, patron karar verecek. ben izlenimlerimi söyleyeceğim sadece.

y: patrondan önce bana söyleseniz?

a: olmaz iş ahlakıdır bu. bir gelişme olursa arayacağız seni.

y: peki.