evet piçler kendi hikayemi anlatıyorum

anneni bi an önce hikayeden çıkar panpa.*üzerler.

en fenası da şu okula yürüyerek gitmek be kardeşim! her sabah aynı yolu git, her akşam aynı yolu gel, plak gibi. merdivenleri in, merdivenleri çık. sabahın bu saatinde girdiğim dersten ne anlayacaksam, onu da bilmiyorum zaten. şu dersleri akşam saatlerine koysalar başarım %75 artar yemin ediyorum. dersin başlamasına 3 dk var, kız hala ortalarda yok. lise 2. sınıftan beri seviyorum bu kızı. adını bile bilmeden görmüşlüğüm vardı. lise 1’deyken sınıflarımız farklı olmasına rağmen gözüm hep ondaydı, lise 2’ye geçtiğimizde şansa bak, aynı sınıfa düştük. 1,5 senedir her sabah okulun bahçe kapısında beklerim, beraber gireriz sınıfa, aynı sırada oturmayız ama, bilirim çünkü sıra arkadaşının ne anlama geldiğini. nihayet gelebildi hanımefendi. sokağın başında her gördüğümde ona ilk “seni seviyorum” dediğim günü hatırlıyorum hala. garip bir şey, bu kızı görünce kan dolaşımın tersine dönüyor resmen, hissediyorum. güzel kızdır benim sevgilim, güzel;

- nerdesin yine kızım?
- eh ne yapayım, anca.
- o etek ne yine? neden bu kadar kısa? konuşmadık mı bunları zeynep?
- aman be yusuf! hangi devirde yaşıyorsun, anlamadım ben seni.
- devirle ne alakası var? okul burası, okul!
- offf!
- offf, puuff yapma bana.
- hadi yürü, derse geç kalacağız.
- sana mı soracağım yürürken, yürüyorum işte.
- hayatımda senin kadar sinir birisini görmedim ben, ciddiyim bak.
- zeynep, seni seviyorum.
- bööööö.

derse hep hocalardan sonra girdiğim için çok sıkıldım artık onların bakışları altında sırama ilerlemekten.

- hocam girebilir miyim?
- geç yerine.

bir kere de sor “evladım niye geç kaldın, ne oldu, otobüs mü kaçtı, tren mi çarptı, kız trip mi attı” falan diye. hep en arka cam kenarında veya en arka duvar kenarında otururdum. her gün değişirdi ama o gün keyfime göre seçerdim, hangisi boş ise ona otururdum. ulan şu öğlen paydosu gelmedi bir türlü, bu dersten de hiç bir şey anlamıyorum canımda çok sıkıldı.

- murat kaç dakika var lan?
- 17
- ne yiyeceğiz öğlen?
- bende 3 lira var.
- oğlum bende de 5 falan var, anca çıkar pilavcıya gideriz.
- uyar.

bu baslik tutacak gibi durmuyo

şu zil var ya, hiç çalmayacak zannettim yemin ediyorum. teneffüslerde, boş derslerde takıldığımız kafeteryanın önünden geçerken bir an düşündüm aslında burada mı yesek diye. kaç kişiyiz, dur bir sayalım. ben , özgür, ergin, i̇smail. e 10 liramız ya var ya yok, burası olmaz zaten ahmet abi’ye borcumuz var yüzümüz de tutmaz. en güzeli nohut pilav yemek.

y: yusuf, ö: özgür, e: ergin, i̇: i̇smail

y: usta 4 nohut pilav ayarlasana, nohut ve karabiber bol olsun.

ö: ayran içmiyor muyuz?

e: lan bırak, açık ayran oğlum bu geçen yeşil birşey çıktı içinden ne olduğu belli değil.

i̇: lan yemek yiyeceğiz iğrenç herif bir sus!

e: ben ne yapayım lan! ben mi koydum içine ayranın?

y: özgür, sizinkiler bir yerlere gitmiyor mu, sabahlasak sizde?

ö: yok oğlum, gitseler bile gelmeyin bana, bu hayvan ergin içti içti, komşunun balkonuna kustu ya, annem hala vıdı vıdı ediyor.

e: ben değil lan i̇smail kustu oraya!

i̇: ulan ben içerde yatıyordum haberim bile yok.

y: tamam lan, ben kustum susun!

ö: ulan biri sümük der, biri kusmuk der bir pilav yedirtmediniz adama! al lan, ben yemi

Zenci gelsin artık tutmaz bu hikaye

bugün canım ne ders ne başka bir şey, hiçbir şey istemiyor anlamış değilim. koca adam saatlerdir tahtada anlatıyor, kaldırıp dese ki “evladım en son ne dedim” öküz gibi suratına bakarım. özgür de ne uyudu be kardeşim, hoca ağzını açtı bu uyudu.

y: kalk lan.

ö: lan ne yemek yedirdiniz, ne uyuttunuz! ne var yine?

y: para versene, çıkışta zeynep’le gideceğim ben .

ö: yok oğlum para.

y: lan bırak yeme beni.

ö: oğlum şerefsizim yok.

y: onu biliyorum, başka bir şey söyle.

ö: lan yok!

y: tamam lan!

ö: nereye gideceksiniz ki?

y: planlı bir şey yok, yürürüz onların oraya kadar. ama kız birşey isterse su alacak para yok cebimde.

ö: yol param var benim bir tek 2 lira. al sen, kız bir şey isterse ayıp olur. ben yürüyerek giderim.

y: tamam kardeşim sağ olasın.

… lan nihayet bitti bu gün. kabir azabı gibiydi anlamadım hiçbir şey. nerede bu kız? kaşla göz arasında kayboldu bak yine.

z: yusuf!

y: nerdesin ya? bakınıyorum kaç saattir.

z: ya yarın sınav var ya, onun sorularını aldım yan sınıftan.

y: hadi yürüyelim, ben seni bırakıp geri dönerim.

z: tamam.

y: bu sosyal sınıfında bir kız var funda diye, tanıyor musun?

z: muhabbetim yok, ne oldu ki?

y: sanırım özgür ona kafayı taktı bu aralar bir garip. yarın bir bak şuna.

z: tamam yarın bir bakalım.

… kızı bırakıp yol boyu sohbet etmesi güzel de, sonrasında eve yürümek çok koyuyor işte. dur lan özgür’den para aldım onunla kola falan bir şeyler alalım. kesene bereket özgür’üm.

… adamın evi gibi yok harbiden. bir de evde kimse yoksa ayrı bir keyif.

y: alo hülya teyze, özgür evde mi?

h: evde yusuf, bir saniye. özgür!

…………………

ö: alo!

y: oha lan! yavaş! ne bağırıyorsun?

ö: uyuyordum oğlum, ne oldu?

y: karpuz, kavun yatarak tabi. oğlum, hallettim senin işini.

ö: ne işi lan?

y: funda olayını zeynep’le konuştum yarın halledecek.

ö: oğlum utanırım ben.

y: yemin ederim dalga geçerim. herkese anlatırım yarın konuşmazsan.

ö: gelmem ki okula.

y: gelirsin, hem de tıpış tıpış. bir de senin yol paranla kola içtim lan, nasıl tatlı geldi anlatamam sana.

ö: afiyet olsun kardeşim.

y: hadi konuşuruz sonra.

… evde akşam saatlerini bu yüzden çok seviyorum. yemek masasındasın. anne, baba, misafir, falan filan. güzel oluyor sohbet. bir de şu haberlerde garibanların ezildiğini görmesem daha güzel olacak. bak habere bak;

“ sevgili izleyenler, şimdi sırada bir yoksulluk haberimiz var. 3 sene önce, oturduğu mahalledeki evi yanan 68 yaşındaki bir amca, mahalleli tarafından kömürlüklerinde izinsiz yattığı gerekçesi ile sopalarla dövülüp hastanelik edildi.“

bu adamları var ya, bana vereceksin, sana aman diyorum aman! ellerini kollarını bağlayacaksın. hiçbir şekilde hareket edemeyecekler, o dövdükleri garibanı da karşılarına dikeceksin, bırakacaksın ne yaparsa yapsın. nasıl canım sıkıldı anlatamam şu an. haksızlığa, güçsüzün ezilmesine kesinlikle dayanamıyorum. duyduğumda gördüğümde sinirimden ölüyorum resmen, bildiğin gibi değil. sanki bana yapıyorlarmış gibi kanıma dokunuyor, sinirlendiriyor beni. i̇ştah falan kalmadı bende, yediğimden de bir şey anlamıyorum zaten sinirlenince. sinir beni bambaşka bir herif yapıyor. bazen kendimden bile korkuyorum. tam da sırası telefonun çalmasının

y: alo.

i̇: kardeşim!

y: söyle i̇smail, hayırdır?

i̇: çok kötü bir olay oldu yusuf, şerefsiz bunlar şerefsiz!

y: i̇smail sakin ol bir dakika, ağlamadan bağırmadan anlat. söyle ne oldu?

i̇: kızla beraber onların mahallede yürürken 5 kişi önümüzü çevirdi bana “sen kimsin” dediler.

y: ee?

i̇: ben de işte kız arkadaşım falan filan dedim, onlar da tekme tokat dövdüler beni. yetmedi, yerlerde sürüklediler.

y: kaç kişi yaptı bunu sana?

i̇: hepsi girişti işte.

y: görsen tanır mısın elemanları?

i̇: tanırım usta.

y: tamam ara bizimkileri de buluşalım hemen, ben çıkıyorum hemen herkes birbirini arasın.

olum tutmadı lan giberim ben böyle işi çok güzeldi halbuki

roman yazıyor muallak

özet geç

tuttu bin devam et

büyüünce sen de gibersin yegen

anlat ben dinliyom

nerdesin yine kızım?
- eh ne yapayım, anca.
- o etek ne yine? neden bu kadar kısa? konuşmadık mı bunları zeynep?
- aman be yusuf! hangi devirde yaşıyorsun, anlamadım ben seni.
- devirle ne alakası var? okul burası, okul!
- offf!
- offf, puuff yapma bana.
- hadi yürü, derse geç kalacağız.
- sana mı soracağım yürürken, yürüyorum işte.
- hayatımda senin kadar sinir birisini görmedim ben, ciddiyim bak.
- zeynep, seni seviyorum.
- bööööö.

lan anlatsana bin kurusu