fevziyi aslında küçüklüğümüzden tanırım

onun böyle bir şeyin peşinden gidip,
şimdi bu durumda olması..
beni hep..

11 yaşında idik 1999 da tam o yıl tek bir minibüs vardı şehre giden onun kullanabilmek için neredeyse 20 koltuk varsa 10nunda çocuklar bu yaşta kucaklara oturtulur
bizde böylece tanışmıştık..

11 yaşında iki koca bebek, sözleştik kaleden kaleye oynamak için
tahtadan iki kale bile yaptık yarım yamalak çivilerle,
çok ama çok eski belki 40 yıllık emine ebe'lerin (ebe biz de çok yaşlı dul ve yaşlı kadınlar için kullanılır eşi hayatta ise nine deriz) samanlı harçlı duvarından aşıveren topumuzu kaçırır alırdık.

saçmalama topunu inşaata kaçırmak gibi bir şey değil kadın öyle çığlıklar atardı ki golü yiyen altına sıça sıça o topu da kaçtığında alır gelirdi..

neyse büyüdük ettik falan ama ben hala oradan bir çekinirim iki küçük kız çocuğu gördüm aynı şeyi söyleyiverdim istemsiz ama sebebini anlatmadan uzaklaştırdım sadece..
sadece..
sadece o 9 yıl önce ölen emine ebenin çığlıklarını naklen duyduktan sonra..

burada bir ilginçlik yok aslında ama oradaki incir ağacının özenle döşenmiş kökleri ve diplerindeki eski beyaz taşlar
ve bize her defasında orda yatır var üstünden geçmeyin diyen ailelerimiz
(yatır: bir çeşit eski mezar)

kimseye anlatamasam da bunu anlayacak biri vardı fevzi
elbette aradım çağırdım bayram önü diye gelmişti o da hancı kahvesinde buluştuk anlattım
bana hiç değişmediğimi yine aynı mallıkta devam edip etmeyeceğimi sordu tabiki de inanmadı