Biz o kadar fakirdik ki babam beni sigara içerken yakalayınca, dibini bırak lan demişti

2001 kriz zamanları, ilkokul öğretmenim olacak sürtük beslenme çantasına sürekli pahalı yiyecekler isterdi. o gün peynir günüydü ve evde peynir yoktu amk. beş kuruşta paramız yok babam çalışmıyor. dolapta fi tarihinden kalmış bir kase yoğurt vardı. annem onu peynirmiş gibi beslenme çantama koydu, oğlum bunu arkadaşlarına çaktırma, peynirmiş gibi ye dedi. sınıftaki zengin binlerini bir görün, hepsi sucuk salam getiriyo peynirin yanında anasını gibtiklerim. Bende peynir diye çatalla yoğurt yemiştim o gün.

Biz o kadar kördükki çevremizdeki fakirleri hiç göremedik

edit : Duyarlı insanların bir grup gerizekalıdan daha fazla olduğunu görmek sözlükte kalmamı sağlayan tek etken seviyorum sizi

Biz o kadar fakirdikki acıkmamak için sıçmıyoduk.

Biz o kadar fakirdik ki masraf olmasın diye 7 yaşında doğmuşum

biz o kadar fakirdik ki, zayıflıktan yerçekimi bile gaale almazdı bizi, evin içinde uçuşurduk

O kadar fakirdik ki yaşıtlarım evrim geçirirken ben mutasyon geçiriyordum.

Biz o kadar fakirdik ki : ...
Yukarıda ki boşluğu dolduruyoruz.
biz o kadar fakirdik ki; fotoğraf çektirirken peyniiir diyemezdik, ekşimiiik derdik
biz o kadar fakirdik ki; beşigimiz yoktu kafamı sallayarak uyurdum

Edit: Bence sonuna kadar okuyun
yaratıcı fakirler panpalarım var

Zengin binleri sizde ne kadar zengin olduğunuzu yazın lan zütverenler (ama basıyorlar çüküyü)

Biz o kadar fakirdik ki açlıktan dolayı halsizlikten cümle sonunu get...

gibim o kadar fakir ki prezervatif reyonundan geçerken gözünü kapatıyorum..

biz o kadar fakirdik ki vitaminsizlikten takumuza sinek konmazdı

Biz o kadar fakirdik ki annemiz liseye gecene kadar bizim icin minubuse para vermiyordu.

6. sınıftaydım oyçed e gidiyordum hafta sonları .
tabi gittiğim yer çok uzaktı .
bende döner çok severdim . o zaman dönerin fiyatı 50 kuruştu .
şehri içi arabası da öğrenci 50 kuruş kesiyordu o zamanlar .
dershaneye arabayla gidiyordum ama gelirken eve doğru yürüyerek gelirdim . döner parası cebimde kalsın diye .yolumun üstünde bi dönerci vardı . harcamadığım eve geliş yol parasını dönere verirdim .

Biz o kadar fakirdik ki; abim eskilerini kendisi giyerdi, bizde çıplak dolaşırdık

amk biz o kadar fakirdikki kardeşimin ateşi çıktıgında ısınacaz diye sevinmiştik

Biz 2001 de o kadar fakirdik ki: Annem beni 11 yaşındayken, 5 yaşındaki kardeşimle beraber pazarda kaçak tezgahta evde ördüklerini satmaya zütürürdü. Her pazarcı müşteri çekmek için bağırır, annem bizi bağırtmazdı. 2. kalite unla(bilen bilir az koyu olur) evde ekmek yapardı. Ekmek almazdık. Babam atölyedeki kalıpleri kesip evde yakacak yapardı. Bigibletin arkasında çuvala doldurup getitirdi.

Allaha şükür durumu toparladık. Ben Mühendis, Kardeşlerim teknisyen oldular. Atölye de hala duruyor be.

edit gerçek...
biz o kadar fakirdik ki günlük kahvaltı ve akşam yemeklerimizi spontane ayarlardık... buzdolabımız yoktu ..tel dolabımız vardı... babam yoktu yani vardı ama ayrı yaşıyordu.. abim ben annem dayım kalırdık genelde kahvaltılıkları bakkaldan günlük alırdık.. 100 gram peynir biraz zeytin 3 yumurta şeklinde gün gün alırdık dayım alırdı bize garson olarak çalışırdı.. öğrenci evi gibiydik.. üst katta yeni evli abim vardı yengem bizi hep kovalardı evine sokmazdı bir gün dolabını açtım içeride bir sürü meyve hatta üzümle o zaman tanıştım... neyse... çamaşır makinemiz yoktu annem leğenlerde yıkardı çamaşırları ve aynı leğenlerde küçük piknik tüpünde kazanda su ısıtıp yıkanırdık... televizyonumuz yoktu.. üst katta abim de izlemeye kalksak yengem kovardı.bir gün annem eve philips tv aldı taksi ile yanaştı eve ... o gün böle bi sevinç bayram yoktu artık benim için.. sabahlara kadar başından kalkmadım... atarim olmadı komşu çocuklarının vardı onlarda takılırdım arada... tabi çocuktum 90 lı yıllar her şeye rağmen hep gülerdim mutluydum ..babamın huzur evinde yaşıyor olmasının ne demek olduğunu lise yıllarına kadar idrak edememiştim..o yıllarda büyüdüm ve bıraktım çocuk olmayı ayakkabı sayası yapılan atölyelerde...

O kadar fakirdik ki oyuncağımız olmadığı için babamın çüküyle oynardık

Biz o kadar fakirdik k babamın burnunda et var diye seviniyorduk. :(

biz o kadar fakirdik ki, vikipedi'de fakirligin tanimini yaptiklari sayfdada aile fotografimiz vardi
biz o kadar fakirdik ki, babam hep kaza yapardi cunku viraji alamazdi
biz o kadar fakirdik ki, adam dovunce hastanelik etmeden birakmazdik cunku hincimizi alamazdik
biz o kadar fakirdik ki, bi buyuk bitirince bi buyuk daha acardik, hizimizi alamazdik
biz o kadar fakirdik ki, biri bize bi kotuluk yapinca yaptigiyla kalirdi, intikam alamazdik
biz o kadar fakirdik ki, birinin kalbini kirinca geri barisamazdik, gonlunu alamazdik