evden çıkmadan önce sıçma alışkanlığını

nasıl edindiğimi anlatayım size. durup dururken aklıma geldi şimdi.

9-10 yaşlarında falanım, top oynuyoruz arkadaşlarla. benim aniden kakam geliverdi amk ev de taa ebesinin amında. neyse dedim kaçar birazdan içeri. az sonra bi daha yokladı, aklım yandaki çalılıklara gitti ama dedim yok artık salladım yine. arada kendimi yere atıp sakat numarası yapıyorum, dizleri karnıma çekip yuvarlanıyorum falan o aralarda da çaktırmadan çekiyorum taku içeri. arkadaş, üçüncü yoklamada bi sancı girdi benim züte, nasıl vuruyor ama ben çıkacağım diye dan dun zorluyor deliği. bi iki çekmeye çalıştım yine ama yok bana mısın demiyor ulan dedim sen misin gelen gittim çalılıkların arasına çatır çutur sıçtım amk. bildiğin köpekler gibi domalıp sıçtım açık havada. hava da sıcaktı direk mayıştı çimenin üstüne düşünce. o günden sonra depresyona girdim, sahadaki hiçbir arkadaşla muhabbetimiz eskisi gibi olmadı. eve gidene kadar da penguen gibi yürümek zorunda kaldım iyice sağa sola bulaşmasın diye, onları da anlamış oldum amk harbi zormuş hayvanların işi.

o günden sonra sıçmadan kapıdan dışarıya adım atmadım.

özet: fernandes eskişehir maçında da yokmuş.