FiNAL iÇiN 1/5

Sabah kalktığımda karakola gitmek için hazırlandım. Bu arada polisin adı Cenk. Evden çıkıp otobüse bindim. Karakolun önünde indim. içeri girdiğimde fazla kişi yoktu. Sekretere sordum:

-Cenk beyin odası nerede?
-Sağdaki koridorun sonundaki oda.
-Teşekkürler.

Odanın kapısının önüne geldim. Kapıyı tıklatıp içeri girdim. Benim geleceğimi unutmuş olmalı ki şaşırdı.

-Aa. Merhaba.
-Merhaba.
-Otursana
Oturdum. Sordu:
-Bir şey içer misin?
-Birlikte kahve içebiliriz.
Cenk sekreteri arayıp söyledi. 1dk sonra kahveler geldi. Planım buydu işte. Tuvalete gidene kadar kahve içecektik. 4. kahveden sonra nihayet Cenk:

-izin verirsen lavaboya gitmem lazım.
-Tabi ki. Kapıdan çıktığı an yerimden fırladım ve bilgisayarın başına geçtim. Şu filmlerde de olan, insanların profiline bakılan sisteme girdim. Hemen adamın adını, soyadını ve evimizin adresini yazıp aradım. Doğal olarak sadece 1 sonuç çıktı. Tıkladım. Adamın profiliydi. Hemen üstüne kayıtlı şeylere baktım. Bizim ev, bir araba ve işte bir çiftlik resmi ve adresi. Hemen fotoğrafını çektim. Sistemi kapattım ve yerime geçtim. Bunları yapmam korkudan 40sn sürdü. O sırada içeriden bir çığlık geldi...

Hemen kapıya koştum ve açtım. Ve bende bir çığlık attım. Cenk... Kafası yoktu ve kanlar içinde yerde yatıyordu. O sırada duvarda bir yazı gördüm. Kanla "Bu adamla işin bitmişti" yazıyordu. Bu yazıyı sadece benim gördüğümü biliyordum. Karşımda sekreterde benim gibi bakıyordu. Biri daha benim yüzümden ölmüştü. Ağlayarak koştum, sekreteri ittim ve dışarı çıkıp bir banka oturdum. Neden? Ölmesi gerekmezdi...

Telefonumdan fotoğrafı açtım. Adrese baktım. Burası şehrin çok uzak bir yeriydi. Yarım saat kadar bekledikten sonra otobüse binip eve döndüm. Yatağıma uzandım, çok yorulmuştum.

GÜN 9
Benim yüzümden herkes ölüyordu. Bu kabusu hemen sona erdirmem lazımdı, daha fazla kimse ölmeden.

Beyler uplayın da herkes görsün hikayeyi.

Up up up.

Up up up.

Up up up.

Up up up.

Devam etmemi isteyen var mı?

Up up up.

FiNAL iÇiN 2/5

Sabah kalktığımda üstümü giyindim. Artık bu işi bitirecektim. Çiftliğin yerini biliyordum. Telefonu alıp çektiğim fotoğraftan adrese baktım. Sonra evden çıktım ve otobüse bindim. Çiftliğin en yakınındaki durakta indik. Yürümeye başladım. 5dk yürüyüşten sonra çiftliği gördüm. Çiftliğin kapısına geldiğimde heyecanlandım. Kapıyı çaldım, biraz yaşlı bir adam açtı.

Beyler son 2 part kaldı. 1 saate kadar yazıp bitiririm. Bu arada trende gireceğini düşünüyordum. Olmadı ama okuyanlar için hikayeyi sevdiyseniz ne mutlu bana.

Uplayın trende girdi beyler. Üst sıralara geçsin artık.

Up up up.

Up up up.

Rez panpa

Rezerved

Bu ne gibko bir hikayedir amk

Sabah kalktığımda kahvaltımı yaptım ve düşünmeye başladım. Nasıl olurda bir polisin bilgisayarından adamın bilgilerine bakabilirdim. Buldum. internet üzerinden kendime bir polis ayarlayıp sözde onu görmeye karakola gidecektim. Ama baya tehlikeli. Salondaki koltuğa uzandım, biraz dinlendim. Sabah sporu için eşofman giydim. Spora çıktım ve koşmaya başladım. Aniden ayağım burkuldu. Tam düşecekken biri beni yakaladı. Birkaç saniye birbirimize baktıktan sonra beni kaldırdı. Konuştum:

-Saolun.
-Önemli değil bende koşuyordum. Yürüyelim mi?
-Peki, yürüyelim. Biraz yürüyüp sohbet ettik. izinliymiş bugün. Bilin bakalım mesleği ne? Polis! Yarın iş yerine gelip gelemeyeceğimi sordum. Kabul etti.

Akşam eve geldim. Yemek yedim. Odama çıktım. Yatağa oturduğum sırada telefonum çaldı. Simay arıyordu. Ben:

-Selam.
-Korkuyorum... Telefon kapandı. OLAMAZ. Sırf bir gün bir ilerleme kaydetmedim diye arkadaşlarıma zarar veremezlerdi. Taksi çağırdım. Simay'ın evinin önünde indim. Kapı aralık... Korkmaya başladım. içeri girmeden önce Simay'ı aradım. Hemen açtı.

-Alo Simay!
-Efendim. Ne bu heyecan?
-iyi misin neredesin?
-TV izliyorum.
-Beni aramıştın...
-Ben seni bugün hiç aramadım.

Dediklerinin üzerine telefonu yüzüne kapattım. Dış kapıları sıkı kapalıydı. Ellerim titriyordu. En kötüsüde hayal ve gerçeği ayırt edemiyor olmam... Eve döndüm. içeri girer girmez şoka girdim. Camlar kırık, eşyalar yırtık ve incin... Beni evden bilerek çıkarmışlardı. Ağlayarak yukarı çıktım. Bıkmıştım. Yatağıma oturdum ve günlüğümü yazdım.

GÜN 8
Bana zorluk çıkarmak için her şeyi yapıyorlar. Ya bunların hiçbiri olmuyorsa? Ya gerçekten akıl hastasıysam?

Devam up +

Ooo rezz sardi

DevAM kanka