Babamın aniden içeri dalmasıyla yerimden sıçradım. Babam fark etmiş olacak ki güldü hahaha çok komik. içeri dalan sendin. Babam:

-Bugün Ege ile buluşmayacak mıydın?
-Ayy onu tamamen unutmuşum. Neyse hemen hazırlanayım.
-Tamam.

Bu arada Ege benim erkek arkadaşım. Babamın kapıyı kapatmasıyla fırlamam bir oldu ne giysem ne giysem. En sonunda deri bir etek ve krem bir gömlek giymekte karar kıldım. Ege'yle kafede buluştum, hal hatır sorduktan sonra bir kahve aldık. Ona konuyu açmaya niyetliydim...

-Ege?
-Efendim?
-Bizim yeni eve girdiğimde garip bir his oldu içimde sanki yalnız değilmişim gibi.
-Çünkü annen ve babanda var, diyip güldü.
-Kendince espri yaptı geri, dememle bunu sesli söylediğimi anlamam bir oldu. Yüzü değişti çocuğun.

Onun gönlünü aldıktan sonra ön masamızda oturan adamı görünce şok geçirdim. Suratının yarısı kan içindeydi. Daha önce nasıl farketmemiştim? Sonra gözüm karardı. Son hatırladığım buydu... Uyandığımda hastanedeydim. Ege başımdaydı.

-Sen bayılınca hastaneye getirdik.
-Getirdik?
-Ön masamızda oturan adamın arabasıyla geldik.
-Hmm...

O adam normal olacak ki birtek ben o saçma olayı fark ettim. Deliriyor muyum acaba diye düşünürken hemşire içeri daldı. Hemşire:

-Tansiyonun çok yükselince bayılmışsın. Eğer kulak çınlamaları duyarsan bu yüzdendir, diyip gülümsedi ve ekledi: Serumun bitmiş. Çıkarınca taburcu işlemlerini yapabiliriz. işlemleri yaptıktan sonra kurtuluyordum şu iğrenç hastane kokusundan. Dönüşte Ege beni eve bile bırakmadı. Otobüsle eve döndüm. Eve vardığımda babam:

-Neden bu kadar solgunsun?
-Bilmiyorum iyiyim halbuki, diyerek geçiştirdim.

Lavaboya gidip aynaya baktığımda savaştan çıkmış gibi görünüyordum. Gün boyu odama kapandım ve akşam aklımda onlarca soru olsada günlüğümü yazmaya karar verdim.

GÜN 2
Bugün kanlı bir adam yüzü görüp bayıldım. Ama gördüğümün hayal olduğunu anladım.
Bu ev bana ne yapıyor?

Tam uykuya dalacakken kulağım çınlamaya başladı. Tansiyonum fırlamıştır diye düşündüm. Ama çok arttı. Kulaklarımı tıkadım. Bir süre sonra hafifledi. Gidip bir su içmeye karar verdim. Su içtikten sonra elimdeki bardağı yere düşürdüm. Çünkü annem mutfağa girmişti. Ve gözleri... Onlar bembeyazdı. Ağzından şu kelimeler döküldü:

-Tansiyonunda sorun yok. Bu bir kabus!

Demesiyle fırlamam bir oldu. Haklıydı. Kabustu. Ama... kulaklarım, kanıyordu. Kabus olmadığından eminim. Ter içinde kalmıştım...

Artık en güvendiğim arkadaşlarımı toplayıp bu işi yapacaktım. Baktığım şeylere göre 4 kişi olmamız gerekiyor. Yani 3 kişiye daha ihtiyacım var. Artık okulda bittiğine göre onları telefonla çağırmam gerekecek. Arayacağım kişileri düşünmeye başladım. Simay'ı, Damla'yı, ve Fulya'yı aradım. Hepsini evimdeki partiye davet ettim (!) inandılar. Aradan 2 saat geçti ve kapı çaldığında geldiler. içeri geçtiler.

Simay:
-Ee parti nerede?
Ben:
-Parti yok aslında.
Fulya:
-Peki bizi neden çağırdın?
Ben:
-içeri geçin anlatacağım.

Salona geçtik. Onlara üstü kapalı bir şekilde olaylardan bahsettim. Ama inanmaları için hepsini kabuslar ve hislerimden yola çıkarak anlatıyormuş gibi yaptım. Simay:

-Yani ruh mu çağıracağız?
-Evet ruh çağıracağız. Benimle misiniz? (Kimse inanmadı yalnız.)
Hep bir ağızdan "Evet!"
Yuvarlak bir masanın üstüne iki mum yaktım. Yaktığım iki mum çağıracağım iki ruh içindi. Ben:

-Şimdi masanın çevresinde çömeleceğiz. El ele tutuşacağız ve seans bitene kadar gözlerimizi açmayacağız.
Hepimiz oturduk. El ele tutuştuk ve gözlerimizi kapattık. Ve başladım:

-Burada sıkışıp kalmış iki ruha sesleniyorum! Gelin ve bizimle iletişime geçin.
Birkaç saniye sonra sandalye yere düşünce geldiklerini anladım. Fulya'nın çığlığıyla bende dahil herkes gözünü açtı. Fulya'nın kafası masanın üstüne düşmüştü. Baygın gibiydi. Simay ve Damla:

-Fulya! Fulya! Fulya yavaşça başını kaldırdığında gözleri bembeyazdı. içine girdiklerini anlamam uzun sürmedi. Hepimiz kalkıp gitmek istemiştik ama çivilenmiş gibiydik. Fulya:

-Bizi neden rahatsız ettiniz?!
-Benden ne istediğini öğrenmek istiyorum.
-Bizi öldüren adamı bul ve yakala.
-Polisler bile bulamamış! Ben nasıl bulacağım?
-O kendisine miras kalan bir çiftlik evinde kalıyor. Senin yapman gereken polis kayıtlarından
adresi öğrenip onu polise teslim etmek.
Birden Fulya'nın kafası tekrar düştü.

-Ne oldu bana?
-Kendinde değildin. Ama merak etme geçti.
Ben:
-Bana yardım edecek misiniz?
-Ne zaman istersen dedi, Simay.

Onlar gittikten sonra tek kaldığımı fark ettim. Daha 1 gün geçti. 6 gün daha tekim... Gece nasıl yatacağım? Akşam TV'de korku filmi izledim. izlemez olaydım. Bittiğinde çok korktum. Yatak odama çıktım. Kapıyı açar açmaz öylece kaldım. Yatak odamda tanımadığım bir kadın cesedi vardı. Ama bu sefer gerçekti... Koşarak alt kata indim. Telefonla polisi aradım. 5dk sonra geldiler. iki polise - Lütfen yardım edin. Yukarda bir ceset var.

Genç polis:
-Lütfen sakin olun ve bekleyin.
Onları beklemeye başladım. 2dk sonra geldiler. Yaşlı polis:
-Bayan herhalde çok yoruldunuz. Yukarıda hiçbir şey yok.
-Nasıl olur? Ama... Boşverin gidebilirsiniz.

iki polis birbirine deli olduğumu düşünüyor gibi baktı. Onlar bakınca dayanamayıp koşarak odama çıktım. Yoktu... Yine kabus mu görmüştüm?! Hayatımın her yerinde o kelime yankılanıyordu. Kabus...

GÜN 7
Bugün ne istediklerini öğrendim. Yapacak az şeyim kaldı.