Duvar tarafında gardrop vardı, dolabn altında da 2 tane çekmece. Çekmeceyi açıp 2 tane kemer çıkardı, elime geçirmeye yeltendi. Noluyor? dedim. Bugun sen benim kolem olacaksın delikanlım dedi. Ulan dedim tamam. Bir elimi bağladı. Diğerini bağlayacakken çekmecenin üstündeki dolabın kapağı gıcırdayarak açıldı kendiliğinden.

Dolap açılınca bu tedirgin oldu hemen kapatmak için yataktan kalktı. Noldu dedim. Kocam dedi. Hasgibtir dedim lan ne kocası?

Hemen dilencinin yanına doğru gittim. Meydanın tam ortasına. Yerde avucu açık dilenir vaziyette oturuyordu. Seslendim cevap vermedi. Beklemeye başladım Bir şey olmadı. Tenimdeki siyahlık sol kolumun dirseğine kadar gelmişti. Sol kolumun dirsekten aşağısı ve yüzüm hariç her yere bulaşmıştı. Dilencinin hala avucu açıktı ve hala kıpırdamadan bağdaş kurmuş bir şekilde oturuyordu.

Avucuna bakarken aklıma geldi ceplerimi kontrol ettim delikli kuruşlardan vardı bir tane. Dilencinin avucuna bıraktım parayı. Hemen avucunu kapattı ve ayağa kalktı. Gözlerimin içine baktı. Simsiyah kadın gözleriydi. Yüzü peçeliydi gözünden başka hiç bir şey belli olmuyordu. Çarşafını çıkarıp yere fırlattı. Vücudu yoktu. Çarşafın içerisinde siyah bir gölgeden ibaretti. Yere attığı çarşaf adeta bir sis bulutu gibi yayılmaya başladı. Yavaş yavaş tüm meydanın zemini karardı. Aydınlık olan havada kara bulutlar toplanmaya başlamıştı bile.

Eve girdim Ahmet'in bilgisayarından müzik sesi geliyor. Korkmaya başladım. Çalan müzik normalde korkunç falan değil çalan parçayı biliyorum ama o olaylardan sonra içim ürperdi o müzikten. Odaya doğru korka korka ilerledim, ben ilerledikçe müzik sesi kısıldı. Oda kapısına yaklaştım kısılan müzik birden yüksek sesle açıldı geriye doğru sıçradım istemsizce. Müzik normalde dinlediğim bir müzik hatta linkini de vereyim: https://www.youtube.com/watch?v=LLbRoP3VHNU

Ben korkunca içerdeki dışarda birinin olduğunu anladı. Müzik birden sustu. Evin içinde ayak sesleri duyulmaya başladı. Sonra birden ayak sesleri kesildi. Kapıyı açan falan olmadı. Ben hala kapının önünde bekliyordum. Daha fazla beklemedim ben açtım kapıyı. Bilgisayar açıktı, ekranda facebook açıktı alt tarafta da mesajlaşma kutusu açıktı kimle ne konuşuyor göremedim kapının ordan. Oda boştu, şöyle bir etrafa baktım Ahmet yok. Sonra ensemde hissettiğim nefes ile tüylerim diken diken oldu.

Ya şu başlığı seçmediniz adminler alacağınız olsun. gibimizi lağım faresine ıstırtsak trenddeyiz. Ama roman tadında kaliteli yazı yazıyoruz gerilerde kalıyoruz.

Hemen döndüm baktım bizim Ahmet kahkaha atıyo, esneme üflemiş arkadan. Amma korktun haa diye gülüyo. Ulan dedim Ahmet başıma gelenleri bir bilsen altına sıçarsın hıyar ağası dedim. Gülmesi yavaştan azaldı, dedi oğlum sen nerdesin sabahtan beri okuldan döndüm yoksun. Sen yokken Nihal Hanım geldi öğleden sonra seni sordu. Koşarak evden çıkmışsın o da kendi evinin penceresinden görmüş seni merak etmiş dedi. O öyle deyince benim benzim attı birden.

Noldu lan? dedi. Ne oldu ne geldi başına oğlum anlat dedi. Sonra ben eve neden geldiğimi hatırladım hemen cep telefonuna baktım benim yatağın üzerindeydi. Şarjı bitecek ya da çekmeyecek diye korka korka açtım babamı aradım. Telefon çaldı çaldı açan olmadı. Bu sefer babamın cebini değil evi aradım. Annem açtı, Anne dedim. Oğlum dedi, nasılsın yavrum iyi misin? dedi. Annemin sesini duyunca benim ses ağlamaklı oldu. Endişelenmesin diye kendimi tuttum ona belli etmemeye çalıştım. Noldu oğlum? dedi. Anne dedim, iyi misiniz? Babamı aradım açmadı dedim. iyiyiz oğlum baban da evde uzanıyordu uyuyakalmıştır dedi. Oğlum sana bir şey söyleyecem iyi ki aradın dedi ve ses kesildi.

Kapanış müziği: https://www.youtube.com/watch?v=aVXqNG5GpuI

Gözümü açtığımda ara sokaklardan birindeydim. Yanı başımda Ahmet vardı hafiften tokat atarak uyandırmaya çalışıyordu. Esnaftan iki kişi gelmiş kolonya falan döküyorlardı. Noldu neredeyim diyebildim sadece. Ahmet “bir şeyin yok” dedi, “sabahtan beri ev arıyoruz tansiyonun düştü heralde bayıldın” dedi. “Tarihi konakların olduğu caddedeydik. Ev arayıp dururken senin yanımda olmadığını farkettim” dedi. “Telefonla aradım çaldı çaldı açmadın”” dedi. Sonra bir baktım bir önceki sokakta yere yığılmışsın” dedi. Olanlara bir anlam veremedim.

Oha lan dedim bunlar rüya olamaz. Elime baktım iz miz yok. Ama dudağımda yara vardı. Ahmet, gel artık eve dönelim dedi. Tamam dedim ama hala ruh gibi dolaşıyorum. Köşeyi dönerken elektrik direğinin altında yerde bir karton gördüm. Hemen dilenci aklıma geldi, etrafta dilenci falan yoktu. Elimi cebime attım delikli kuruş vardı. Ahmet'e dedim Ahmet şehir meydanına doğru gidelim gezmiş oluruz. Tamam dedi gittik. Meydanın yanındaki camiye gittik. Baştan aşağı tadilat vardı, Etrafı tamamen paravanlarla çevrilmişti. Tadilat yapan ustalara doğru bakarken ilerde imamı bize doğru bakarken buldum.

Derin derin gözlerime baktı. Sonra halimden memnun bir şekilde gülümsedi. Cami tadilattan bir yıl sonra açıldı. Geçen seneye kadar da aynı imam orada göreve devam etti. O camiye sık sık gidiyordum imamla da aramız çok iyiydi. Bu olayı hiç kimseye anlatmama kararı aldık. Ben anlatsam deli derler, imam anlatsa sahtekar hoca derler. Kimseye de anlatmadık. Bu yaşadıklarımı ilk kez burada anlatıyorum. Delikli kuruş hala evimdedir. Uğurludur, uğursuzdur demedim. Yaşadıklarımın tek somut delili oydu çünkü..

-- SON --

Hemen yeniden salona gittim pencereden atlayıp bu deliliğe bir son verecektim. Perdeyi bi kaldırdım pencereye tahta çakılmış. Biraz uğraştım çıplak elle mümkün değil açmam. Ben onla uğraşırken kadın kapıdan girdi. Sonra kapıyı kapattı. Hem kızgın bir yüz ifadesi vardı hem de alaycı bir şekilde sırıtıyordu. Ben sana dur dedim değil mi? Koridoru geçmeseydin diğer tarafta pencereler açıktı dedi kahkaha attı.

Kimse beni yatakta terkedemez çabuk yatak odasına geç dedi. Ulan dizlerim titriyor mk bu deli karı bana ne yapacak? Ulan evden çıkamıyorum bunun eline kaldık. Yatak odasına doğru giderken ben birden geri dönüp geldiğimiz kapıya koşmaya başladım. Kapıyı açtım koridor yok bu sefer merdiven vardı. Ama aşağıya değil yukarı kata. Mk ev iki katlı yukarı kat yoktu ki, ne merdiveni bu? Çatı heralde dedim son çare başladım hızlı hızlı merdivenleri çıkmaya.

Beyaz kapıya gitmek geldi içimden, diğeri ürkütücüydü. Biraz durduktan sonra beyaz kapıya yöneldim. Kapı kolunu tuttum ama açmadım. Lan dedim her şey sıradışı zaten ne normal ki? Kesin bu bir şaşırtmacadır. Beyaz kapının ardında kesin kötü şeyler olacak dedim. Siyah kapıya yöneldim bu sefer. Siyah kapının kolunu tutar tutmaz kapı açıldı. Kapı dışarıya açıldı. Gece vaktiydi. Sarı sokak lambaları sokakları aydınlatıyordu. Uzaktan köpek havlama sesleri geliyordu. Sokağa adımımı attım. Geriye dönüp bir baktım yine bizim ev. ilk gördüğümüz gibi iki katlı iki tane önünde girilmez tabelası olan tarihi harabe evlerin ortasındaydı her şey ilk gördüğümüz gibiydi ama bir farkla. Bizim evin üzerinde de belediyenin "girilmez, yaklaşmayın" tabelası vardı..

Camiye gittim içeride ışık vardı. Sabah namazı vakti gelmişti, hoca sabah ezanı için camiye yeni gelmiş gibiydi. Hemen gittim caminin kapısı kapalı. Çaldım kapıyı, içerden anahtar sesi geldi kapı açıldı. Buyur genç kardeşim erkencisin maşallah dedi. Farklı bir hocaydı, tanımıyordum bunu. Yanında çocuğunu da getirmiş camiye. Ulan çocuğa bir baktım aynı bizim hocanın çocuğu, ama hoca farklı.

Gel buyur içeri dedi, ben camiye girdiğim an kolum sızlamaya başladı. Ah dedim kolumu tuttum, hoca noldu? dedi. Kolumun sancısından iki büklüm oldum, dışarda şadırvan vardı gel bir elini yüzünü yıka dedi. Camiden çıkar çıkmaz ağrı geçti. Hoca bunu farkedince gözleri fal taşı gibi açıldı. Hocanın çocuğu: "git burdan melun! Ben sana bir daha buraya gelme demedim mi?" dedi.

"Bana yaptıkların yetmedi bir de kocamı öldürdün. Sen ne aşağılık biriymişsin. Ben de seni öldüreceğim" dedi. Kocasının göğsünden kanlı bıçağı çıkardı benim üzerime doğru yürümeye başladı. Ben hem kadının suratından hem yaşadığım olaylardan hem de elindeki bıçaktan korkarak geri döndüm evden dışarı çıktım. Sokağın köşesinde kadar koştum, kadın elinde bıçak arkamdan koşuyordu. Köşeye varınca yine o dilenci kadını gördüm. Onu görünce durdum. Ev sahibi hala koşarak geliyordu. Dilenci kadın yanımdan geçti çarşafından çıkardığı zinciri koşarak gelen ev sahibinin boynuna doladı.

Ev sahibi yere yığıldı elinden bıçağı düşürdü. Kadın zincirle sıkmaya devam ediyordu. Ev sahibinin yüzü mosmor oldu. Dilenci biraz sıktıktan sonra ev sahibini bıraktı ev sahibi biraz soluklanıp. Tekrar bana doğru saldırmaya yeltendi. Bu sefer dilenci zinciri kadının beline doladı. Dilenci zinciri çekiyor ev sahibi de yerde yüz üstü yatmış bana doğru sürünerek gelmeye çalışıyordu. Ev sahibi kaldırımın kenarına tutundu dilenci onu çekmeye devam ediyordu.

Dilenci kadının insan olmadığına kanaat getirdim. Hatta kadın bile değildi belki de. Ev sahibimiz korkunç çığlıklar ata ata bana ulaşmaya çalışıyordu. Dilenci onu tutmasa etlerimi parça parça ederdi bu deli karı.. Yerde bana ulaşmaya o kadar zorladı ki zincirin beline dolandığı yerden kanlar akmaya başladı. Kadın ona rağmen hala ileriye sürünmeye çalışıyordu. En sonunda dilenci kadın zinciri tüm gücüyle bir çekti ev sahibimin belden aşağısındaki etlerini söküp aldı. Kadının bacakları kurbanda sıyrılmış kemiğe döndü. Kemikleri ortadaydı, kandan kıpkırmızı olmuş kemikleri... Ev sahibi orada öldü.

"Korkma az kaldı, yakında sen de tamamen bizden olacaksın, biraz daha sabret" dedi. O öyle deyince ben kolumdaki siyahlığa baktım. Evet dedi, "yakında tüm bedenini kapsayacak be bu kokuşmuş insan bedeninden kurtulacaksın" dedi gülmeye devam ederek.

Hayır dedim, istemiyorum bırakın beni dedim. "Sizden de olmak istemiyorum bu pisliğin vücuduma yayılmasını da istemiyorum" dedim.. "Sen"dedi, "bunu sen istedin.. Beyaz kapıdan gitseydin tüm bu kara lekeden kurtulacaktın. Ama sen doğru olanı yaptın. Sen bizden olmayı seçtin." dedi ve meydan kahkahalarıyla yankılanmaya devam etti.

buradan sonrasına bu müzik gider:
https://www.youtube.com/watch?v=DOtoIBrBAYE

Gökyüzü tamamen bulutlarla kaplanıp gök gürüldemeye başlamıştı. Esen hafif rüzgar isnanın tenini okşuyor, tüylerini ürpertiyordu. Kara bulutlar güneşi o kadar engelledi ki hava birden karardı. Meydanı saran sisin tam ortasında bir siluet belirmeye başladı. Bu o gece elimi tutan liderleri idi. Liderleri belirince bomboş olan şehrin sokaklarına akın akın insanlar gelmeye başladı. insan olduklarından hala emin değilim. Belki de sadece ruhlarıydı, liderleri dediğim onları kontrol ediyordu.

Ben ve o meydanın ortasında karşılıklı olarak dururuyorken, binlerce insan etrafımızı sardı. Büyük bir kalabalığın ortasında onunla karşı karşıya duruyorduk

içimde saf nefret vardı daha önce hiç böyle hissetmedim, aranızdan kimse de hissetmemiştir. Her ne kadar dönüştüğüm şeyden aşırı derecede memnun olsam da günlerdir çektiklerimin sorumlusunu affedecek değildim. içimde affetme duygusu yok, sadece nefret!

Dönüştüğüm şey ile ufkum genişledi, hafızamın sınırları da genişledi. insan olarak yaşadığım hatıralarım şimdiki halimin anıları yanında devede kulak kaldı. Az önce yok ettiğim ev sahibem 200 küsür yıl önce ölmüş, ikiyüz küsür yıldır emrimdeydi ve bu anı bekliyordu. Kıyamet saatinin gelmesini. O kaldığımız konak biz oraya taşınana kadar içinde kimsenin yaşamadığı bir harabeydi. Ayarlamaları o kadın yapmıştı, beni ben haline getirmek için. Ama dediğim gibi içimde sadece nefret var. Sadece nefret..

Kadını öldürdükten sonra harabelerin içinden imamın hala canlı olduğunu hissettim. Harabe alana hala giremiyordum. Ve bu beni çok öfkelendirdi. Harabelere doğru haykırdım. Taşların arasından bir el uzandı. imamın eli. Yavaştan imam ayağa kalkmaya başladı.

Artık hava aydınlanmaya başlamıştı. Dilenci kadın kanlı zincirini topladı yine çarşafının altına sakladı. Direğin altındaki dilendiği yere doğru yürüdü. Yanımda geçti bir şey demeden. Gitti yerine oturdu. Hayretle kendisini izlerken geri döndüm tekrardan, ev sahibinin cesedi ortada yoktu. Az önce yattığı yerde kan izleri hala duruyordu. Güneşin doğmasıyla önce çöpçü bir dayı sokakta göründü. Sonra yavaş yavaş insanlar dışarı çıkmaya başladı. Gündüz olunca hayat yine normale dönüyor gibiydi.

Hemen eve geri döndüm. Tekrar bizim daireye girmek için anahtarı denedim kapı açıldı. içeri girdim Ahmet hemen kapının önünde yerde yatıyordu. Ahmet iyi misin, kalk lan nolur dedim. Uyandı. Noldu abi ya ben niye burdayım? dedi. Kalk oğlum kalk dedim odasına zütürdüm çocuğu, konuşmaya fırsat kalmadan kapı çaldı.

Bu önmde beraber çıkıyoruz üst kata, Beyler kadın hakkaten çok zarif bir vücuda sahip. Arkadan baktığın zaman genç kızdan farkı yok. Neyse çıktık bunun eve girdik içeri. içerisi loş ışıklı perdeler falan kapalıydı. Biraz havasız kalmış içerisi onun kokusu oda parfümü kokusuyla birleşmiş. Kendine has bi ambiyansı vardı evin. Hemen geçtik mutfağa baktım tezgahın altına musluk falan akıtmıyor. Bir iki aç kapa yaptım musluğu bir şey yok. Borular mı patlamış acaba dedim. Baktım yerde ıslaklık falan yok. Ama yerde gördüğüm şeyle tekrardan dehşete düştüm..

yazdığım kısım inci sözlüğün gri ekranına takıldı mk, tekrar yazıyorum

Aaaaaaa diye bağırarak kapıya doğru koştum, kadın beni tutmaya çalıştı itekledim yere düştü sonra düştüğü yerde ağlamaya başladı. Ben salona koştum. Tekrar pencerelere baktım. Bu sefer tahtalar yoktu ama parmaklıklar vardı. Dışarısı akşam üzeri gün batmak üzere idi. Gökyüzü kızıldı. Evin kenarına dalgalar vuruyordu. Dalgalar çok şiddetliydi bizim pencereye kadar sıçrıyordu. Bu arada bizim bulunduğumuz şehirde deniz yok..

Mutfağa baktım ceset yok, kanlı ayak izleri banyoya doğru gidiyordu. Arkamdan çok ürkütücü bir kadın ağlaması geliyor gidecek hiç bir yer yoktu. Daha önce hiç gitmediğim banyoya gittim. Az önce mutfakta yatan ceset, kadının kocası bu sefer elbiseleriyle beraber küvetteydi. Hareketsiz bir şekilde yatıyordu.

Ev bizim evdi. Alt katta bizim oturduğumuz kısım kilitliydi. Cebimden anahtarımı çıkardım ama anahtar kilide uygun değildi. Kapıyı zorladım ama tahmin ettiğimden daha sağlamdı. Yukarı katın merdivenlerine doğru yöneldim. Yukarı dairenin kapısı açıktı. içeri girdiğimde ev sahibinin salonundaydım. Bu sefer baştan aşağı değişikti.

Daha önce duvar kağıdı kaplı olan salon duvarları bu sefer düz renge boyalıydı. Tekli koltuklar eski model klagib ahşap koltuk takımı değil yeni moda uyduruk bir koltuk takımıydı. Yine ki tane tekli bir tane üçlü koltuk vardı. Tekli koltuğun birinde yine bizim ev sahibi oturuyor, kocasının oturduğu koltukta ise bu sefer kel bir adam vardı. Pos bıyıkları ağzına giriyordu. Normalde kadının kocası kır saçlı bıyıksız ve takım elbiseliydi. Bu adamda sadece gömlek var ama yine tam göğsünde saplı halde bir bıçak vardı. Bıçağın ucundan kan damlıyordu.

Her zaman yüzüme ürkütücü bir biçimde bakan kadın bu sefer başka tarafa bakıyordu. Beni görmek istemiyor gibi.. Ben artık aynı salona gele gele olayları yadırgamadım. Onların karşısında dikilmeye başladım. Kadın sonunda bana döndü. Mutfaktan glen ışık kadının yüzüne vuruyordu. Ulan kadının yüzü o kadar çirkin olmuş ki, bırak bu tuhaf evi düz yolda görsen korkarsın. Burnu içeri çökük şekilde yamuktu. Alnından sol yanağına kadar uzun bir yara izi vardı. Ben onu görünce irkildim. Ne oldu dedi? Artık beni alımlı bulmuyor musun? Sen yaptın bunu unuttun mu, küçük bir çocuğu bu halde bıraktın, tüm ömrümü bana zehir ettin. Hiç bir erkek benim yüzüme bakmadı. Senin yüzünden bir ömür bu evde zindan gibi yaşadım. Bu tıknaz adamla evlenmek zorunda kaldım kimse beni beğenmedi. dedi.

Ellerimle saçlarımı çekiştirerek hayır laan dedim. Kadın mutfakta yerde yatan benim başımda iki elini beline koymuş dikiliyordu. Koşarak evden kaçmak istedim. Allahtan kapı hala açıktı ve dışarısı görünüyordu. Kapıya doğru koşarken salondaki tekli koltukta aynı kadın oturuyordu. Durmadım kendimi dışarı attım. Burası bizim sokak değildi. Şehir meydanıydı. Hala sabah vaktiydi. Gündüz olmasına rağmen sokakta kimse yoktu. Meydanın tam ortasında dilenci kadın vardı. Yere oturmuş dileniyordu. Hemen yanına gittim. Daha önce hayatımı kurtardığı için ondan eskisi kadar korkmuyordum.