esrar ve in cinin eşlik ettiği amcıkolojik anı

yaşanan bir olayı size aktarmak istiyorum, bizzat yaşamış olduğum hatta. hani belki de şizofrenimdir, taşak geçmeyin o yüzden, cin, gayb alemi, ve benzeri olgulara inanmayan arkadaşlar da bir şizofrenin yaşadıkları mahiyetinde okuyabilirler.

şizofren miyim yoksa ateşten olma binlerle yaşantılarımız mı var bilemem,

ben anlatayim siz karar verin ;)

not: klagib bir korkunçlu cinli perili hikaye standartlarının dışında, bir ruh hastasının başına gelen olayları anlatmaktadır bu başlık.

edit: bu başlığı kötüleme düşüncesi taşıyanlar kötülemeden önce gibtir olup giderlerse ve okumayı bırakırlarsa iyi olur. yoksa cidden analarının anasını giberim, kızkardeşlerinin boğazını kesip soluk borusunu giber, bedenlerini paramparça edip bağırsaklarına tecavüz ederim.

beyler öfke kontrolü taşımayan bir insanım, bakın huur çocukluğu yapmayın, ben o kadar yazıyorum, adamın teki gelip saçma sapan bir iki cümle yazıyor, ölümüne deliriyorum. yapmayın arkadaşım, neden yapıyorsunuz zorunuz mu var anasını gibtiklerim.

arama yerine şunları yazın sadece benim yazdıklarımı görebilmek için.

esrar ve in cinin eşlik ettiği amcıkolojik anı/@sefirotcu giben klifotcu

@2 şizofren çok var bu ülkede huur çocuğu

lan huur çocukları buraya yeterli entry girilmedikçe gibseniz anlatmam, daha önce farklı bir başlık açmıştım, 12 sayfa oldu ama giblenmediği için yarıda kestim, bi daha aynı şeyi yapmam, ananızı giberim

--spoiler--

--spoiler--

@11 kes lan huur çocuğu şahsen bende giblemiyorum sizi, kimse kimsenin gibinde değil. az sonra nacizane gibim kamaşullahın keyfine göre anlatmaya başlayacağım bölümler halinde, roman vari bir anlatım uygulamaya çalışacağım.

klifotcunun hikayesine hoşgeldiniz. antalya'da yaşamımı sürdürüyorum, kepez kısmında. iyi bir arkadaş ortamım, yoğun ve taşak bir gece hayatım ve sosyal yönüm vardır. zaten klifot, ya da qlipoth kelimesinin anldıbını bilenler bilir. bilmeyenler bilebilmek için araştırabilir. öncelikle size kendimden bahsetmem gerekli hikayeyi toparlayabilmek için. sürekli dark ambient, dark epic music, darkstep, dark electro, dark psychedelic, aggrotech ve gece karanlığı eşliğinde yağmur sesi, şöminede parçalanan odun sesi gibi iç ısıtan, karanlık tınıları dinleyen ve bu doğrultuda yaşayan bir insanım. örneğin size dark ambient müziğiyle ilgili bir tanım atayim hemen, uzun entryleri sevmediğiniz için aşağıya atıyorum bu tanımı.

"Her birey aklının ücra köşelerinde hastadır. Bu müziğin tek yaptığı o hastalığı beslemek, hastalıklı parçayı aklın diğer tüm kısımlarına üstün kılmak... Dozunda alınmalı, keyfi çıkarılmalı, uyurken gizli alemlere dalmada kullanılmalı, birde bir takım RPG'lere eşlik etmeli o kadar. bu müzikle ne kadar içli dışlı olunuyorsa gerçeklikten o kadar siliniyor insan."

tüm bunları yazarken, şuan bile dark ambient dinliyorum. senin dinlediğin müzikten banane yarram diyen sesleri duyar gibiyim, bu sesleri çıkartanlara söyleyecek hoş kelamlarım var;

"beğenmiyorsan gibtir git yarram."

dark ambient hakkında okuduklarınızı aklınıza kazıyın. tüm bu ambiyansla, bu tür müziklerle, yağmur, gökgürültüsü sesleriyle, mum alevleriyle ve karanlık odalarla birlikte yaşamaya başlamıştım. tüm bunları yapmamın tek sebebiyse hoşuma gitmeleriydi, içimi ısıtıyor, bana huzur veriyordu. ruhumu dinginleştiriyordu karanlık olgular. bedenimi yakan güneşi gece gibi örtüyordu bu karanlık. değişmedim, hala bunlarla yaşıyorum, çünkü böyle bir insanım, bu benim doğam.

aklımın derin bir köşesinde yatan ruh hastalığı ve karanlık, bende normal bir insana göre çok daha büyük bir potansiyele sahipti. yaşamımı birlikte sürdürdüğüm karanlık olgular ve lanetli ambiyanslar ise aklımdaki bu potansiyel ruh hastalığını sürekli besliyordu. bir devirdaim söz konusuydu. bitmeden, sürekli beslenerek büyüyen bir hastalık vardı içimde.

asıl konuya hemen girmeyeceğim, yavaş yavaş ilerleyeceğim, bendeki bu ruh hastalığına sahip olmadığınızı biliyorum. ancak yaşadığım hali, barındırdığım hastalığı ve hissettiğim duyguları size az da olsa tattırmak istiyorum. çok az da olsa, siz de nasiplenin. gece, ya da loş, karanlık bir ortamda okursanız yazdıklarımı, benimle aynı hisleri paylaşmanızda size yardımcı olur diye düşünüyorum. siz de saydığım müzik türlerine bir göz atmalısınız belki de ha? ilk olarak 0 bpm'ye sahip dark ambient müziklerini açıp dinleyebilirsiniz okurken.

yaşamım bu çizgide ilerliyordu, içimi ısıtıyordu tüm bunlar. ve içim güneş kadar sıcaktı. elbette animasyonlarına çokca güldüğüm gibindirik korku filmleri, bazen güzel ve korkutucu olabilen korku siteleri ve korku hikayeleri, şehir efsaneleri ve seri katillerin, pgibomanyakların hayatlarını okumakla geçiyordu gün ve gecelerim. bunlar ruh ve bedenimdeki ateşi az da olsa harlıyordu. bu arada @20,

bu anlattıklarım ben 14 yaşındayken gerçekleşiyor. hasan abiyle tanışmam bu olaydan yaklaşık 1 yıl sonra, hasan abinin gerçek yüzünü öğrenmem; 2 yıl sonrasına denk geliyordu. açtığım diğer başlık, gerçekten yaşanmış bir olayın kurgusallaştırılmış, perdelenmiş bir versiyonudur. sizden bir şeye inanmanızı hiç bir zaman beklemediğim gibi sizi de giblemedim, ancak aramızda fantastik roman okumayı seven arkadaşlar varsa onlar rahatlıkla yazdıklarımı okuyabilirler. bunun dışında beni haksız çıkarmaya çalışan aptallar tatava yapmasınlar, basıp geçsinler.

dediğim gibi, sürekli korku hikayeleri, in, cin ve fantastik varlıkları konu alan paranormal anıları okuyordum. artık web ortamında okuyacak pek bir şey kalmamıştı, hep aynı şeyler, her gün aynı ambiyans, bıkmıştım açıkçası. biraz doğaüstü olayları araştırdım, ama bu sefer yalnızca basit hikayeleri okumadım, ciddi ciddi açıp olayların arka yüzünü araştırmaya koyuldum. herhangi bir dini inanca sahip olmamakla birlikte, apateisttim. tanrı falan umrumda değildi hiçbir zaman, hala da öyledir.

internet ortamında çoğunlukla yalan yanlış bilgiler, ergenlerin yazdıkları saçma sapan yazılar ve efsaneler gezinmekteydi. ancak ben yeterince temkinli ve zeki bir insandım, mantıkla hareket ediyordum her zamanki gibi. okumaktan hiçbir zaman üşenmedim, inanılmaz bir şekilde kendimi okuyup araştırmaya adamıştım. incil'de, luka ayetinde geçen şu sözler özellikle beni etkileyen etkenler olmuştur her zaman için; "arayın, bulacaksınız. kapıyı çalın, size açılacaktır."
ve sanırım şu sözler de mevlana celaleddin-i rumi'ye aitti; "arayan bulamaz, ama bulanlar hep arayanlardı."
o yüzden aradım, ama arayarak bulamayacağımın bilincinde aradım. temkinli, mantıklı ve olgundum. benim gibi olmayanlar genellikle ya ölüyor, ya daha beter bir tak yoluna sapıyor, ya da hiçbir şey elde edemeden geri dönüyorlardı. ben okuduklarımdan ve duyduklarımdan bunu öğrenmiştim.

az önce söylediklerimi biraz daha açmak istiyorum. insanda her zaman bilinmeyene olan bir merak saklıdır. ve bildiğiniz gibi, merak kediyi sekiz kere öldürdü. kedi bir kez daha merak etti, ve merak kediyi dokuzuncu kez öldürdü. ya da bir başka deyişle, fazla merak züte yarak...
bilinmeyen alemlere açılan kapıların ardındaki yol, kıldan ince ve kılıçtan keskin bir yoldur. tüm bunları araştırmaya koyulduğunuz anda temkinli ve dayanıklı davranmazsanız ya bu kıldan ince yoldan aşağıya düşersiniz, ya da kılıçtan keskin olan bu yol tarafından ikiye bölünürsünüz. okuduğunuz ilmi kitaplar da her zaman tuzaklar saklıdır. işin ehli olmayan kimseler bu kitapları okuyup içlerindeki yöntemleri denedikleri vakit ya ölümle, ya da ölümün bile kurtaramayacağı hallerle karşılaşırlar. o yüzden, temkin, dikkat ve zeka en önemli olgulardır bu yolda yürüme konusunda.

kısa bir açıklama daha geçeyim. benim bu anlattıklarım, yahut yaşadıklarım, her zaman için pgiboloji bilimiyle açıklanabilecek şeylerdir. bildiğiniz gibi peygamberlerin ve mistiklerin yaşadıkları olaylar bile pgiboloji bilimiyle açıklanabilir durumdadır ancak şunu da söylemek gerekli, pgibologlar hiçbir zaman bu olayların yalnızca hayal gücünden kaynaklandığını kanıtlayamaz. yani yaşadıklarımızın gerçek olup olmadığını bizler bile bilemiyoruz tam olarak. ama ben bu noktada pgibolojiye, her gibe kılıf uyduran amcıkolojik bir bilim olarak bakıyorum. ha adamlar bir çok noktada haklılar, bakın o da ayrı. o yüzden söyleyecek çok şeyimiz yok. her ne kadar apateist olsam da, ateizmi ve materyalizmi her zaman için mantıksız bulmuşumdur. şu koca evrende yalnızca maddeyle sınırlı olduğunu sanacak kadar dar kalıplar altında yaşayan insanların kalpleri ve hayal güçleri de kendileri gibi katıdır, o tür insanları pek sevmediğim için başlığımı okumaları da hoşuma gitmeyebilir.

--spoiler--

her neyse, yavaş yavaş asıl konuya giriş yapacağım. işin gerçek yüzünü size açıkladım zaten. ben doğuştan temkinli, dikkatli ve zeki bir doğaya sahip olduğum için hiçbir zaman mantıksız hareket etmemekle birlikte edindiğim bulguları da her zaman bilimsel olarak araştırıp mantık çerçevesi içine soktum. ciddi bilgiler edinmeye başlamıştım, daha sonra insanlarla tanıştım, internette olmayan kitaplar ve internette olmayan bilgiler edindim. eski kütüphaneleri araştırdım, eski yazıtları, kitapları, bulabildiklerimi bulup okumaya başladım. modern kitapları da okuyordum bir yandan ancak modern kitapların bir çoğu oldukça gibindirik, çalıntı, tutarsız ve hayal gücüydü. cahiliyetti. internetteki bir çok bilginin işe yaramaz olduğunu da biliyordum ancak buna rağmen internette dolaşanlar hem size fikir veriyordu, hem de yüzeysel olarak bilgilenmenizi sağlıyorlardı. ayrıca internette de gerçekten çok sağlam e-kitaplar ve makalelerle karşılaşabiliyorsunuz eğer doğru yerlerde takılıyorsanız.

@32 nasıl konuluyo lan o, pm den atın bana ben koyarım yukarı

araştırmalarla, içimi ısıtan ve belki de dehşet veren karanlık ögelerle birlikte sürüp giden yaşamım artık oldukça monoton bir hal almıştı. yeterli şekilde eğlenemiyor, istediklerimi alamıyordum, elde edemiyordum, mutlu olamıyordum. her insan gibi sıkıntılara sahiptim. para, kadın, yemek, güç, kendini kanıtlama ve benzeri arzular içerisindeydim. okuduğum mangalar, çizgi romanlar, fantastik romanlar ve korku hikayeleri, izlediğim filmler, dinlediğim müzikler, tümü beni oldukça etkiliyordu. etkilenmiştim, sinirliydim, öfke barındırıyordum. normal değildim, ruh hastasıydım zaten, mantığımı yavaş yavaş kaybediyor, siliniyordum.