esnafken bir anda zengin oldum hikayeli

ben artık geceleri ayakta gündüzleri yatakta oluyodum. bakıcımın işi kolaylaşmıştı.
o da evde oyalanmak için tv izliyordu. o dönemler meşhur bi dizi vardı da ben izlemediğim için adını hatırlayamıyorum, onu izliyordu. pembe dizi olduğunu biliyorum ama.

bazen gündüzleri de uyuyamıyordum. korkunun verdiği bir enerjiyle uyanık kalıyodum herhalde.
songül abla bizim evdekendi evinde yapamadığı ne varsa yapıyodu. rahatça banyosunu yapıyodu mesela. evinden külto getirip bizde yıkandıktan sonra ıslak külodunu değiştirdiğini bilirim ben. saçlarını kuruturken de saç kurutma makinasını yakmıştı. annem ne oldu buna diye sorduğunda utana utana saçlarımı yıkadım kuruturken bi anda patladı demişti. ağlayacaktı nerdeyse abla paramdan kesme babam beni öldürür diye. annem anlayışlı kadın, oraların ne halde olduğunu da biliyo olduğundan olsa gerek, pek bir şey dememişti songüle parasını da kesmemişti.

aradan günler geçti..
haftasonu, sabahın bir vakti kapıdan takır tıkır sesler gelince annem yatak odasına koştu silahı almaya ben de annemin peşinden.. sokak kapısı açıldığında "alooo, evde misiniz, uyuyo musunuz" diye seslendi babam.
evde olduğumuzu bilmediğinden değil, başka yerde olamazdık zaten. telaş yapmamızı istemediğinden seslenmişti.

babam her geldiğinde sakalları upuzun oluyordu.
feci terlemiş üstü başı da temizlenmiş de olsa çamurluydu.
akşama kadar sokakta oynamış çocuk gibi diyeyim siz ordan çıkarım yapın.
annem sarıldı öptü, ben de koştum sarıldım babama. ama fazla sürmedi annem hadi dedi, çıkar üstünü başını.
dolaptan babama giyecek kıyafet getirdi, üstünü değiştirtip doğğru berbere yolladı babamı. o saç sakalla eve girme diyerek.

sonra balkondan biraz kar aldı demir leğene koydu altını yaktı. kaynayınca da babamın üstünden çıakrdıklarını içine atıp kaynar suda tuttu. bit pire falan gelmesin eve diye.

yalnız babam her gidişinde daha değişik geliyordu eve.
teni kararmaya başlamıştı iyice, konuşması değişmiş, saçı sakalı tırnakları uzamış halde..
bana sarılmadan hemen önce gözlerindeki bakışı görseydiniz, korkardınız gençler. sarılmaya korkardınız, ses çıkarmaktan ölesiye çekinirdiniz. o kadar katı bakış ve korku verici bir göz olamazdı kimsede. sarılana kadar...
yarım saat- bir saat sonra konuşmasındaki keskinlik yumuşamaya başlar, aile içinde olduğumun sıcaklığını bana hissettirirdi.

babam varken hiç korkmazdım ben gençler.
annemi nasıl koruyacağım diye düşünmezdim.

hayatımın en huzurlu anları da zaten o yıllarda, babamın evde olduğu vakitlerdi..

tabii en manyakça vakitleri de olduğunu babamların farketmesinden yıllar sonra farkettim.

siz koltuğun altındaki el bombasının ne olduğunu merak edip iğne sokmaya çalıştınız mı hiç gençler?
babanızın getirmenizi istediği toplamı neredeyse kendi ağırlığınız olan dolu silahlarıı -emniyeti açıkmış tabii- taşımaya çalışıp yere düşürdünüz mü?

yine de bunların riskini bilmiyordum. huzurlu ve mutluydum. güvendeydim tamamen.
babam en azından 1 ay daha bizimle kalıcaktı. burcunun babası nasıl komutansa benim babam da komutandı. burcunun babası komutan amcaydı, benim babam, aslan baba. arada öyle de bir fark vardı. kar yeni başlamıştı. o zamanlar. biz de mahallecek (3-5 apartmada oturan ailelerin bir de asker lojmanındaki asker çocukalrından bazıları) savaş oyunu oynuyorduk.

silahımız da oktu. bayağı bildiğin ok.
şimdi çocukların okundan ne olur demeyin gençler.
babam geldiğinde okçuluk oynarken kullandığım oku ona yaptırdım. sonra oyunu bırakıp herkes sıraya girip babamdan ok istemişti.
çünkü benim oklarım uzağa gidiyor düşmanı vuruyordu ama düşmanın oku bizim karargahımıza yaklaşamıyodu bile.
onlar da sinirlenip ya çubuğu elleriyle fırlatıyor ya da ellerinde çubukla üstümüze koşuyordu. sırf oyun bozulmasın diye babamdan onlara da ok yapmasını istedim yani.

okunu yaptıran herkes babamın önünde esas duruşa geçip sağol komutanım diye selam duruyor sonra karargaha koşuyordu.
iki büyük ağaç bir kaç tane de orta büyüklükte ağaç vardı.
karargahlar iki ağaç ileri mevkide siper aldığımız yerler de o küçük ağaçlardı.
o savaşlarda hep kazanmamız bana büyük mutluluktu. babamın yaptığı ok vardı lan elimde, boru mu?
hem ben ilerde süper bi komutan olabilirdim..

kar biraz daha artınca bizim oyunlarımız da değişti tabii gençler.
muş merkez dediğin o zamanlar bir sokaktan ibaretti. ankarayı bilenler varsa eğer, konur 2 sokak kadar dükkan yoktu o tek sokakta ama ne ararsan ordaydı. kırtasiye, bakkal, cami, noter, karakol... bir de şimdi adını hatırlayamadığım bir radyo vardı orada.

biz de sırayla o radyoya girer, oradaki abladan şarkılar isterdik. o vakitler türkçe pop oraya ulaşmamıştı gençler.
ibrahim tatlıses vardı orada. ahmet kaya vardı.
saza niye gelmedin, haydi söyle filan çok meşhurdu o yıllar. onları çaldırırdık. daha doğrusu çalmalarını isterdik.
abla her seferinde tamam not aldım deyip yollardı.
ne zaman çalıcak peki sorusuna gece 12 den sonra diye cevap verirdi.

iyi de gece 12 den sonra ben hariç herkes uyuyodu ve ben de o vakitte radyoyu açamazdım ki..
yani hep istek yaptık. ama hiç dinleyemedik. yine de bu bizim için oyun haline gelmişti.

şarkıyı da tüm sevdiklerimize gönderiyoduk.

şimdi düşünüyorum da ulan kim var tüm sevdiklerine gönderiyosun?
sanki radyoyu o vakitte dinleyen biri olucak.
gönderdiğin şarkı da saza niye gelmedin filan..

aklıma gelmişken bu taylan bininden intikamımı da buzlar kralı olduğumda almıştım.
bunu yendikten sonra diğer rakiplerimi de yendim. ama onlara iş yaptırmadım.
bu taylan binine emir verdim; "yağ tenekesi bulunacak, bul!"
lojmanın arkasında bi çöplük vardı, daha doğrusu çöplük değil de kimse dışarı çıkamadığı için apartmanda oturanlar balkondan, pencereden ne çöpü varsa oraya sallardı. bu taylan da oraya gitmişti.
orası bizim hazinemiz gibiydi lan. ordan ne servet biriktirmiştim. kullanılmış enjektör, serum hortumu, bir bıçak, dolu mermiler... işte bu taylan bini de oraya gitmiş tenekeyi bulmak için, orda dolandığını gören bi mal teyze de camdan üzerine su atmış salağın. tenekeyi aldı geldi ama titreye titreye geliyo. bıraktı, evine gitmek için izin istedi. "çabuk gel ama adilik yapma" diyerek gönderdim ben de.

bakmayın taylanı sevmediğime. ben bir komutan olarak her zaman askerlerime ve emrimdekilere iyi davrandım. yenilen tarafı olsun siz de kötü değildiniz diyip moral verdim. annesi çağırdığı zaman gidenlere çok kızarlardı bizim çocuklar, ama ben varken emrimdeki birini annesi çağırırsa anneler önce gelir deyip gönderirdim. kendi annem aklıma gelirdi.

iş ciddiydi yani binler. ben de bu ciddi işlerin başında muzaffer bir komutan, cevval bir kraldım. o vakitler amerikalılar bizden haberdar değildi iyi ki, demokrasi getirmeye kalkarlarsa sıçarmışız. ehehhe (sosyal mesaj da verdim içim rahat)

o dönemde yine bi arka sokaktaki bi kasabın at eşek sattığını duymuştum. yanıma en sevdiğim adamlarımı aldım. bi davut abi vardı, onun kardeşini de almıştım. davut abi bana iyi davranırdı çünkü, bayağı severdi. o yüzden ben de kardeşini severdim ama şimdi adını hatırlamıyorum sadece dabut abinin kardeşi oalrak aklımda çocuk.

birlikte bir macera yaşamaya karar verdim. tehlikeye atılacaktık.
tenekemiz hazırdı. bakkal tayfun abiden çakmak ya da kibrit bi de gazete alması için de bir askerimi yolladım.
param yok deyince de söyle benim istediğimi annemden aldığımda veririm dedim.

fedakar bir komutan askerleri için maddi manevi her şeyini verebilmeliydi dostlarım.

biz de kasabın yolunu tuttuk. dediğim gibi, kar bayağı yüksekti ama gün içinde kullanılan yollar sabahtan açılıyordu.
içeri girerken benim vücudumda karıncalanma başlamıştı bile, şırıngam her türlü tehlikeye karşı elimdeydi. eğer bize saldırmaya kalkarsa önce davranıp şırıngayı saplayacaktım haine!

-amca dedim.
bize at eti versene.

adam ne diyonuz siz çoocuklar dedi.
at eti dedim. sen satıyomuşsun. paramız yok ama zaten çok bi şey istemiyoruz. (bunun onu kızdıracağını biliyordum. kötü adamlar yaptıkları gizli işler ortaya çıktığı zaman bir çılgına dönüşürler gençler. gözleri döner. bunu bildiğimiçin cümlemi tekrar ederken vücudumdaki karıncalanma artmıştı. şırıngayı sıkıca tuttum elimde, hazırlıklı olmam gerekirdi adamlarıma bir şey olmaması için)

adam bi kaç küfür saydı sonra önümüze bir göz, bir kaç da ne olduğunu bilmediğim parça parça et attı. torbayı da attı.
alın zütürün gidin başımdan tarzı bir şeyler söyleyip et kesmeye devam etti. küfür etmeye de devam etti tabii.

gencler, ben askerlerimin yanında küçük düşmeye tahammül edemem. onların gözünde şefkatli bir komutan olabilirim ama kendime küfrettirip altta kalmam. önümüzdeki etleri ve gözü torbaya atıp kapıya yöneldim. herkes çıkınca da kuzi kere gibtir lan diye bağırıp koşarak kaçtım.

karargaha döndüğümde iki kutu kibrit ve kuru gazetelerle gelmiş olduğunu gördüm askerimin.
bir süre benim kahramanlığımdan bahsettiler ve et aldığımızı söylediler yanımdakiler.
ben bilerek anlatmıyordum gençler, yanımdakiler anlatırken de sanki onları umursamıyo gibiydim sadece arada bana sahi mi diye sorduklarında " türk askeri korkmaz! siz de benim gibi olacaksınız. bu bi şey değil daha bir sürü şey yapcaz" filan diye abartıyordum. cesaretim askerlerime şevk vermiş, benim komutanlığımın yıkılmayacağına dair güven sağlamıştı. doğru bir kararla benim kral ve komutan olduğum fikri de iyice perçinlenmişti böylece. zaten aralarında hazinesi en geniş olan da bendim.

askerlerime ağacın dibini iyice kazdırdım. toprağın biraz daha altına varana kadar. çevresine de taş topladık. gazeteleri ve ağacın kuru parçalarını tutuşturduk. tabii bunun için de bayağı uğraşmıştık.

ne yapacağımı artık anlammışlardı. kral ziyafet vericekti. yağ tenekesinin üstündeki kapak gibi olan kısmı söktük güç bela. elimi de öyle kesmiş bulundum ama kar filan bastım bi de kesilen yerin biraz gerisinden elimi sıkınca acısı geçiyordu, sonra kanama da durdu. tenekenin içine kar doldurup ateşin üstüne koydum. içindeki kar iyice suya dönünce altına biraz daha ağaç koydurdum ki ateş devam etsin. suyun çok ısınması lazımdı. o sırada ellerimizi de ısıtıyorduk o ateşin sıcaklığıyla. vakit geçiyordu yani bayağı.

ben torbanın içinden gözü çıkarttım. herkes iğrentiyle ama merakla bakıyodu. işin açıkcası ben de bayağı iğrenmiştim ama merakım çok daha üstün geliyordu. karargahtaki poşetten çiviyi alıp göze batırmaya başladım. başta bir türlü batmıyordu. tam batıcakken çataldan kaçan zeytin gibi sıyrılıyordu. sonraki denememde göze girdi çivi, ama tam değil. çok az.
su aktı biraz. akanın sıvı olduğuna kanaat getirince şırıngamı çıkartıp o delikten soktum. bu sefer rahatça giriyordu. zeytin örneğini de o yüzden verdim zaten. bir kere delik açınca kaçırmadan saplayabiliyosunuz çatalı.

sonra şırınganın arkasından tutup çektim ama zoraki bir kaç damla doldu içi.
böylece yeni bi buluş daha yapmış oldum. eğer birinin gözüne bi şey girerse gözü akmaz, akmadığı sürece de çıkmaz. yani kör olmaz.
su kaynadığında içine etleri attık. o sürede bunları tartıştık. kör olma mevzusunu. taylanın gelmediğini farkettik. arkasından konuşuldu filan. herkes bi şeyler anlattı. ben annesiyle babasını anlatmadım tabii.
anlatır mıyım hiç? sonra birileri inanmazsa metalik komutan yalan söylüyor denebilirdi, hele bir de taylan yalanlarsa...

su kaynadı iyice, etler oldu, etleri kedi köpek yesin diye sokağa attık. akşama yaklaştığından ve hava soğumaya başladığından evlerimize dağıldık..