esnafken bir anda zengin oldum hikayeli

kış ufak ufak bitti, toprak göründü.
ben ilkbaharı ve son baharı bilmiyordum gençler, öğrendiğimde de aklımda tutamadım hala hangi aylar hangi mevsimde bilmem.
bana bir yılın 4 mevsimden oluştuğunu söylediklerinde çok şaşırmıştım.
benim için yaz ve kış vardı. benim ve orada büyüyen diğerleri için..

ya kar ya toprak.. bunun hiç ortası olmadı. oranın insanı da böyle zaten, orada yaşayan herkes böyle.
ortaları yok. ya iyiler ya kötü, ya mutlular ya üzgün, ya sinirliler ya çok sakin.. (kasapı azönce anlatmıştım mesela)

bir de cahiller var. sanmayın ki oranın halkından bahsediyorum. ben tamamen bizden bahsediyorum.

babam 1 ayı aşkın süredir ortalarda yoktu, artık nereye gittiğini, ne zaman geleceğini sormuyordum. cevap alamayacağımı çünkü sadece benim değil annemin ya da askerlerin de bilmediğini öğrenmiştim. ne zaman gittiğinden bile haberim olmuyordu, kahvaltı hazırlanırken ekmek almam isteniyor, ekmeği alıp eve geldiğimde babam yok. gece yatarken babamı öpmek için yanına gidecek oluyorum, babam yok. iyice moralim bozulmuştu bu duruma gençler.
• **
babanın aile içindeki görevlerini annemden, nasıl baba olunacağını babamdan öğrendim.
• **

sokağa az çıkmaya başladım, çıktığımda da artık diğer çocuklarla savaşırken hıncımı çıkartıyordum. yağlı kayış oynarken tutturduğuma geçiriyor, kimse gelmeden önce yerlere bubi tuzağı hazırlıyor, kendi çişim yetmediği için sadece bir kaç kişiye söylüyor ve onları da kalan deliklee işsetiyordum. babası yanında olan herkesten bu mutluluklarının intikdıbını almaya başlamışım o dönemler. (bahsettiğim bubi tuzağı şöyle, toprağı ayak büyüklüğünde kazıyorsunuz 10 cm lik bir çukur şeklinde, içine poşet koyup işiyorsunuz ve üzerine poşet gerip toprakla tekrardan kapatıyorsunuz. üzerine basanın ayağı içeri batıyor ve ayakkabısı, ayağı sidiğe bulanıyor. biz de kurban ağlarken kahkahalarla gülüyoruz. taylan malına da yapmışlığım çoktur. sevmiyodum onu ısınamamıştım, doğumgünümde iyice perçinlendi onu da anlatıcam ileride.)

bir süre sonra bir öğretmen arkadaşı tarafından anneme bir teklif geldi; "çocuğu pgiboloğa zütürelim, bi sorunu olabilir"
annem de hak verdi arkadaşına. ben bunu duyduğumda başımdan aşağı kaynar sular döküldü gençler. ben o gecelerde annemi nasıl korurum diye uyumayayım, kafamdan yüzlerce strateji geliştireyim. aynı zamanda mahallemde iyi bir komutan olmak için onca emek sarfedeyim. sonra biri çıksın benim "gerizekalı" olabileceğimi ima etsin ve doktora zütürtsün bi takım testler yaptırtsın, sonra onları tedavi etmye uğraşsın...

yer mi anadolu çocuğu? nitekim yemedi de, anneme küstüm o an. küstüm ama kırıp üzmek de istemedim. sadece onunla konuşmama kararı aldım. doktora gideceğimiz gün geldi.(pgibolog mu artık her ne haltsa)
annemin elinden bile tutmuyodum yürürken, ben gerizekalı değilim, kendim yürüyebiliyorum demiştim.
girdik muayenehaneye, doktor hoşgeldiniz filan dedi. annemi çıkardı. annemin dışarı çıkmasını istemedim gençler.
korktum o an. annemin başına ya da benim başıma bi şey gelir ikimizden biri yalnız kalır diye öylesine korktum ki, bir an önce bitsin istedim.

bana sorular sordu, hayatımda verdiğim en kısa cevapları aldı; "evet, yok, ııh, hııı.."

konuşmak isteyip istemediğimi sordu cevap vermedim sadece yüzüne baktım. konuşmama konusunda kararlıydım. doktor eğer gerizekalı olsam bile konuşmadığım için bunu anlayamayacak ve bir sorunum yok diye beni bırakacaktı.

sandığım gibi, çabuk bıraktı beni.
ama sadece çabuk bırakması kısmı sandığım gibi oldu, annemi içeri çağırdığında çocuğunuzda zeka geriliği olabilir, tepkileri ya hiç vermiyor ya da ekgib veriyor filan demiş. hala aklımıza geldikçe güleriz. annemle barıştıktan sonra tekrardan gittiğimde zaten zekamı kanıtlamış gururla geziyordum. bilmeyenleriniz olabilir gençler, o dönem yaşının şu kadar ilerisinde bir zeka seviyesi var filan diye ölçü veriyorlardı. şimdi hala var mı bilmiyorum ama olduğunu da sanmıyorum.

yavaş yavaş doğumgünüm yaklaşıyordu. kutlayacaklarını biliyordum ama babamsız kutlama fikri de hiç hoşuma gitmiyordu.
yine de büyükler karar verdiyse sen ne kadar istemesen de o doğumgünü yapılır.
annemin öğretmen arkadaşlarıyla çok çabuk samimi olmuştum. zaten sürekli birlikteydik. onlar öğretmen evinde kalıyordlardı ama bazen silah seslerinden korktuklarında babam da yokken bize geliyorlardı. bir tanesi hariç hepsi bekardı. evli olan da bir subayla evliydi ama lojmanda bir sorun vardı, ne olduğunu tam hatırlayamıyorum ama baskın sonrası bir şeylerle ilgiliydi.

bunlardan bir tanesi gülseren 'hala'ydı. asker! künyeni oku bakayım derdi.
anında karşısında dikilip "cincan zıpzıldır! emrinizdeyim komutanım" derdim. gülseren halanın diğer lakabı komutan hala. farkında mısınız bilmiyorum ama bakkal ve kasap haricinde herkes komutandı çevremde. bir kaç tane de polis vardı. müdürler, amirler..

gülseren hala sonunda doğumgününe beni ikna etti. yalnız bir şartla. onlar beni pikniğe zütürecekti, ben de zamanı geldiğinde doğumgünümü kutlayacaktım.

piknik zamanı geldi çattı.
bir dağa gidecektik. adını şimdi hatırlamıyorum daha sonra anneme sorup yazarım bu saatte arayıp uyandırmayayım kadıncağızı.

gideceğiz ama dolmuşlar taksiler bi yere kadar işliyor sonrasına kimse gitmiyor. annemler paramız var pikniğe gitmek istiyoruz diyolar ama herkes "wolihi ben zütüremem" "benim yolum değildir" deyip duruyor. bir kimse de demiyor ki oraya kimse gitmez. biz de sebebini sormuyoruz tabii. sonunda bir adam durdu, içinde yolcu kalmamış hiç. aldı bizi çıktı yola. annemler fotograf çekiyor, güzel bi yer görürseniz haber verin filan diyor.
bu arada annemin arkadaşlarından biri de karateci, türkiye şampiyonu bir kız. yani şoföre karşı korkuarı da yok.
ben zaten etrafı izliyorum filan dünya bana güzel. genel oalrak ilgi odağıyım herkes beni seviyor benle ilgili konuşuyor filan. orada sadece annemin değil ne kadar kız varsa hepsinin çocuğu gibiydim. aynı derecede ilgi gösteriliyordu, bu da çok hoşuma gitmişti. bi hayli ilerledik ki arkadan asker arabası korna çala çala geliyor. bir şey oldu sandık. araba bizi durdurdu. şoförü azarlamaya başladılar. bizi arabadan aldılar diğer arabaya. şoförü de arabasıyla birlikte alıp merkeze getirdiler.

gençler, meğer bizi almamaya başladıkları yoldan sonrası o dönem örgütün lojistik kampının olduğu dağın girişiymiş. yani az daha pikniğimizi teröristlerin dibinde yapacakmışız ki eğer o sırada bizi görselerdi şu an bu satırları okuyamıyo olurdunuz.
durup zütüremem diyen araçlardan birinin şöforu ilerde askerlere bildirmiş durumu, bunlar kampa gidiyor filan diye, askerler gelmiş bizim olduğumuzu görünce de şoförü de sen neden zütürüyorsun bunları diyerek almışlar.
babama anında haber ulaşmıştı, ertesi gün eve geldi. ama babama benzediğimi o an anladım. çünkü korkusu gözlerinden okunuyodu, bize bi şey olması onu korkutmuştu. aynı şeylerden korkuyorduk. sevdiklerimize zarar gelmesi.
tabii hepimizi -annemin arkadaşları da dahil ki babama abi gözüyle bakarlardı- toplayıp bir güzel azarladı. ama kimse de itiraz etmedi, boynunu büküp dinlediler sadece.

ben babamın bize gelebilecek bir tehlike halinde iki eli kanda olsa bile geleceğini o zaman öğrendim gençler.