esnafken bir anda zengin oldum hikayeli

ben artık geceleri ayakta gündüzleri yatakta oluyodum. bakıcımın işi kolaylaşmıştı.
o da evde oyalanmak için tv izliyordu. o dönemler meşhur bi dizi vardı da ben izlemediğim için adını hatırlayamıyorum, onu izliyordu. pembe dizi olduğunu biliyorum ama.

bazen gündüzleri de uyuyamıyordum. korkunun verdiği bir enerjiyle uyanık kalıyodum herhalde.
songül abla bizim evdekendi evinde yapamadığı ne varsa yapıyodu. rahatça banyosunu yapıyodu mesela. evinden külto getirip bizde yıkandıktan sonra ıslak külodunu değiştirdiğini bilirim ben. saçlarını kuruturken de saç kurutma makinasını yakmıştı. annem ne oldu buna diye sorduğunda utana utana saçlarımı yıkadım kuruturken bi anda patladı demişti. ağlayacaktı nerdeyse abla paramdan kesme babam beni öldürür diye. annem anlayışlı kadın, oraların ne halde olduğunu da biliyo olduğundan olsa gerek, pek bir şey dememişti songüle parasını da kesmemişti.

aradan günler geçti..
haftasonu, sabahın bir vakti kapıdan takır tıkır sesler gelince annem yatak odasına koştu silahı almaya ben de annemin peşinden.. sokak kapısı açıldığında "alooo, evde misiniz, uyuyo musunuz" diye seslendi babam.
evde olduğumuzu bilmediğinden değil, başka yerde olamazdık zaten. telaş yapmamızı istemediğinden seslenmişti.

babam her geldiğinde sakalları upuzun oluyordu.
feci terlemiş üstü başı da temizlenmiş de olsa çamurluydu.
akşama kadar sokakta oynamış çocuk gibi diyeyim siz ordan çıkarım yapın.
annem sarıldı öptü, ben de koştum sarıldım babama. ama fazla sürmedi annem hadi dedi, çıkar üstünü başını.
dolaptan babama giyecek kıyafet getirdi, üstünü değiştirtip doğğru berbere yolladı babamı. o saç sakalla eve girme diyerek.

sonra balkondan biraz kar aldı demir leğene koydu altını yaktı. kaynayınca da babamın üstünden çıakrdıklarını içine atıp kaynar suda tuttu. bit pire falan gelmesin eve diye.

yalnız babam her gidişinde daha değişik geliyordu eve.
teni kararmaya başlamıştı iyice, konuşması değişmiş, saçı sakalı tırnakları uzamış halde..
bana sarılmadan hemen önce gözlerindeki bakışı görseydiniz, korkardınız gençler. sarılmaya korkardınız, ses çıkarmaktan ölesiye çekinirdiniz. o kadar katı bakış ve korku verici bir göz olamazdı kimsede. sarılana kadar...
yarım saat- bir saat sonra konuşmasındaki keskinlik yumuşamaya başlar, aile içinde olduğumun sıcaklığını bana hissettirirdi.

babam varken hiç korkmazdım ben gençler.
annemi nasıl koruyacağım diye düşünmezdim.

hayatımın en huzurlu anları da zaten o yıllarda, babamın evde olduğu vakitlerdi..

tabii en manyakça vakitleri de olduğunu babamların farketmesinden yıllar sonra farkettim.

siz koltuğun altındaki el bombasının ne olduğunu merak edip iğne sokmaya çalıştınız mı hiç gençler?
babanızın getirmenizi istediği toplamı neredeyse kendi ağırlığınız olan dolu silahlarıı -emniyeti açıkmış tabii- taşımaya çalışıp yere düşürdünüz mü?

yine de bunların riskini bilmiyordum. huzurlu ve mutluydum. güvendeydim tamamen.
babam en azından 1 ay daha bizimle kalıcaktı. burcunun babası nasıl komutansa benim babam da komutandı. burcunun babası komutan amcaydı, benim babam, aslan baba. arada öyle de bir fark vardı. kar yeni başlamıştı. o zamanlar. biz de mahallecek (3-5 apartmada oturan ailelerin bir de asker lojmanındaki asker çocukalrından bazıları) savaş oyunu oynuyorduk.

silahımız da oktu. bayağı bildiğin ok.
şimdi çocukların okundan ne olur demeyin gençler.
babam geldiğinde okçuluk oynarken kullandığım oku ona yaptırdım. sonra oyunu bırakıp herkes sıraya girip babamdan ok istemişti.
çünkü benim oklarım uzağa gidiyor düşmanı vuruyordu ama düşmanın oku bizim karargahımıza yaklaşamıyodu bile.
onlar da sinirlenip ya çubuğu elleriyle fırlatıyor ya da ellerinde çubukla üstümüze koşuyordu. sırf oyun bozulmasın diye babamdan onlara da ok yapmasını istedim yani.

okunu yaptıran herkes babamın önünde esas duruşa geçip sağol komutanım diye selam duruyor sonra karargaha koşuyordu.
iki büyük ağaç bir kaç tane de orta büyüklükte ağaç vardı.
karargahlar iki ağaç ileri mevkide siper aldığımız yerler de o küçük ağaçlardı.
o savaşlarda hep kazanmamız bana büyük mutluluktu. babamın yaptığı ok vardı lan elimde, boru mu?
hem ben ilerde süper bi komutan olabilirdim..

kar biraz daha artınca bizim oyunlarımız da değişti tabii gençler.
muş merkez dediğin o zamanlar bir sokaktan ibaretti. ankarayı bilenler varsa eğer, konur 2 sokak kadar dükkan yoktu o tek sokakta ama ne ararsan ordaydı. kırtasiye, bakkal, cami, noter, karakol... bir de şimdi adını hatırlayamadığım bir radyo vardı orada.

biz de sırayla o radyoya girer, oradaki abladan şarkılar isterdik. o vakitler türkçe pop oraya ulaşmamıştı gençler.
ibrahim tatlıses vardı orada. ahmet kaya vardı.
saza niye gelmedin, haydi söyle filan çok meşhurdu o yıllar. onları çaldırırdık. daha doğrusu çalmalarını isterdik.
abla her seferinde tamam not aldım deyip yollardı.
ne zaman çalıcak peki sorusuna gece 12 den sonra diye cevap verirdi.

iyi de gece 12 den sonra ben hariç herkes uyuyodu ve ben de o vakitte radyoyu açamazdım ki..
yani hep istek yaptık. ama hiç dinleyemedik. yine de bu bizim için oyun haline gelmişti.

şarkıyı da tüm sevdiklerimize gönderiyoduk.

şimdi düşünüyorum da ulan kim var tüm sevdiklerine gönderiyosun?
sanki radyoyu o vakitte dinleyen biri olucak.
gönderdiğin şarkı da saza niye gelmedin filan..