Teyzem çam ağacı süslerdi, altını hediyelerle doldururdu, poşet poşet atıştırmalık, çerez, çikolata, cips alırdı, anneannem sofrayı donatırdı. Nasıl da özledim o pazı sarmalarını, biber dolmalarını, börekleri... O yuvarlak masada oturuşumuzu, televizyondaki geri sayıma salak salak eşlik edişimizi...

En çok da o evi özledim. O küçük, şirin evi. Evin 20 metre ötesindeki camiyi bile özledim. Müezzinin ezan okuyuşunu, o ezan okunurken evde kulaklıkla bile zor müzik dinleniyor oluşunu... Çocukluğumdan beri güvendiğim tek kalenin, içine taşımacıların girdiğini hiç görmediğim tek evin içinde bulunuyor olmayı özledim. O evin camından kafamı uzatıp dışarı bakmayı özledim. Önümün açık olmasını, dışarının keşmekeşine yüksekten bakıyor olmayı... Saksıya yumurtlayıp duran kumruları özledim. Camın önünde beslediklerimizi de...

O kaygısızlığı özledim. Yılların nasıl da hızlı geçiyor olduğunun farkında olmamayı, planlar yapıp hayaller kuruyor olmayı, mütemadiyen bedbin, uykulu, içi geçmiş bir halde olmamayı... Ali Sami Yen'i de özledim, eski ikrausları da...

Özledim dıbına koyayım.

ilginize alakanıza çok teşekkür ederim huur çocukları :D

Böyle dertleşme altincisini ta zütünden gibeyim.