eski sevgilime bunu yazarken ağladım

okumayacaksanız bu başlıktan küfretmeden ayrılmanızı rica ediyorum kardeşlerim.

beyler. genelde burada gülmek, vakit geçirmek için toplanıyoruz. içinizden bir kişinin bile bunu okuması benim için yeterli olacaktır. kızla aramda yaşanmış entrikalı bir aşk mevzusu var ve ayrıyız. (kestirip atma) seninde başına gelmiştir ya da gelebilir. eğer içinizde ayrılık yaşamamış olan varsa onu hayat tecrübesinin gelişmişliği ve olgunluğu açısından yargılayamam. belkide iyi bir sevgili olduğu için ayrılık yaşamamıştır. beyler tüm ciddiyetimle söylüyorum, bu başlık benim için çok önemli. aranızdan bir kişi bile okusa yeter diyorum. tek ortak noktamız komedi mi? şu an bunu gözlerim dolu bir şekilde yazıyorum zaten ve evet uzun bir mesaj sayılır. tekrar söylüyorum, okumayacaksanız bu başlıktan küfretmeden ayrılmanızı rica ediyorum kardeşlerim. çünkü bir insanın herşeyine küfredebilirsin, ama hissettiği duyguları aşağılayamazsın.

eski sevgilime yazdığım mesaj;

Sabah ezanı.. çocukluğumdan beri gelen o ürperti sardı yine beni. ve ben yine senin yanında olmak istedim. sana ne söylesem fayda etmeyeceğini biliyorum. belki sende bana ne söylesen fayda etmeyecek. değiştik biz, değil mi ne de olsa? peki.. peki ya derinlerdeki o şey? aklımızın bi köşesindeki içimizi kemiren o kıymık? ona ne demeli? bir zamanlar tüm bedenimizle, ruhumuzla ortaya koyduğumuz o şey, şimdi bir kıymık mı? öyle görünüyor aslında. ama sadece hacimsel olarak, kütlede hiçbir değişim yok. hele özkütlede.. her zaman en dibinde bu kıymık var. hiçbirşeyin su yüzüne çıkaramadığı. peki biz bununla yaşamaya devam mı edeceğiz? malesef evet. ben su yüzünde başkalarının yüzünü yıkarken, sende başkalarının dudaklarında olacaksın belki.

umursamaz gibi mi görünüyorum? onlarda anladı. ve ilgisizliğime dayanamayıp gittiler. biraz oyun oynadım açıkcası. hazmedemedim benim arkamdan o yaptığını. e bende sütten çıkmış ak kaşık değilim ya? seni terkedip başkalarıyla oldum değil mi? taki geçmişini öğreninceye kadardı bu birliktelik. ben seni o yüzden terketmiştim. hayır aynı şeyleri konuşmuyoruz. burda farklı bir nokta var. ben sana neden geri döndüm biliyo musun? başkalarıyla olmandan korktum. tıpkı şu andaki korkum gibi. ve bunun neredeyse gerçekleşiyor olacağını görmek, seven biri için kolay değil. kendi içinde yaşadığın aşkı benimkiyle kıyaslayıp, üstün olduğunu savunma. çok farklı seviyoruz, çok. sana benim hayalim yetiyor belki. ya da konuşmamalıyım. bilmiyorum. 2 gündür uyumadım. ama bu mesajı diğer yazdığım mesajlar gibi korkaklık edip silmeyeceğim. sen tüm hatalarına rağmen, benim doğru kişimdin damla. tüm hatalarına rağmen.. ve sana bir şey itiraf edeyim. şu an gel birlikte olalım desen, çok korkarım. her şeyde asabi kesilen ben, senin karşında korkağım. çünkü hapis yatmak istemiyorum. o göğüs kafesinin daralması yok mu, hani birbirimizle buluştuğumuzda yüzümüzdeki o aptal gülümseme yok mu, işte ben onları çok sevdim, aynı şekilde tek korkum onlar.

bağımlılık? esrarı bıraktım, evet. bayağı oluyor hemde. peki ya sen? ben şunu anladım. insanın insana bağımlılığı hepsinden kötü. ve damla artık sende gerçekleri öğren. benimde geçmişim temiz değil. ben senin geçmişini yargılayıp, senin o çocuklarla olduğunu düşünüp kafayı yerken bir yandanda kendi vicdan azabımdan kaçıyordum. umarım bir gün gelir, bunu söylerim ve üstümden bir yük kalkar diyordum. bende temiz değilim. hiçbirimiz değiliz. ve ben seni kastetmiyorum, bekareti olmayan biriylede evlenebilecek kadar saldım herşeyi.

o kadar umursamaz bir tavır aldımki. ama emin ol seni kıskandırmak gibi olmasın gülüşlerim sahte değil. eğleniyorum, evet eğleniyorum ama bu sorunlarımı kökten halletmiyor. sadece üstüne çarşaf sermiş gibi oluyor. kendimle yüzleşmekten kaçıyorum. içimde senin aşkın var, ona dokunmaktan kaçıyorum. dudaklarımda dudaklarının tadı var. onları başka dudaklarda kaybetmek için kaçıyorum. ama nafile. ben senin teninden başka hiçbir tenden haz almıyorum damla. hiçbir tenden. 2 haftadır tuvalet-mutfak ve odam arasında gidip geliyorum. yolda yürürken gördüğüm kızların hiçbiri benim içimde şehvet uyandırmıyor. işlemiyor damla, işlemiyor! sen dersanede her gün başkalarının bakışları altındayken, ben dört duvar arasında seni düşünüyorum. hep en iyisini hayal etmeye çalıştım. emin ol, o çocukla yan yana oturduğunu bile hayal etmiştim. ama aklımdan silip atmıştım. çünkü paranoyak düşüncelerimin hepsi beni mahvediyordu. keşke hep beni haksız çıkarsaydın damla. keşke hep suçlu ben olsaydımda, sen kendin olarak kalsaydın.

özlem.. şöyle bir geçmişimi düşünüyorumda, ben kime karşı bu kadar hasret duydum? kimi bu kadar özledim? çok küçüktüm. miniciktim. yaşlıların izlediği o televizyon modeli var ya hani. biraz şişkin. o vardı mesela. ben ananemgilde kalıyordum. taş çatlasa 4 yaşındayımdır. ama annemle babama duyduğum özlemi çok iyi hatırlıyorum. ama neden ananemgilde kaldığımı ya da neden babamların beni ananemgile bir kaç haftalığına bıraktıklarını bilmiyorum. tıpkı seni neden sevdiğimi bilmediğim gibi. ama biliyor musun? onları o kadar çok özlerdimki, bir yandanda dedemle oyun oynardım. sonra onlar geldiler. "babaaa!" diye koşup sımsıkı sarılmıştım. üstünde kot tarzında bi kumaştan gömlek vardı. keşke burda olsaydın ve ben o gömleği sana gösterebilseydim. ama burda.. hikaye çok farklı. 4 yaşında özlem duyupta beklediğim şeye sımsıkı sarılabiliyorken, 19 yaşımda özlem duyduğum kişinin yüzünü dahi göremiyorum. ben ikimizin yaşadığı bu aşkı, tanrının başarısız çalışması olarak addediyorum. belki yine yazarım.. belki yazmaya cesaret edemem.. sen şimdi uyuyorsun. devam et bitanem. hiçbir şeye aldırmadan devam et..