hepsi bir oyundu dedim benim için. sana ulaşmak içindi herşey. kuzenine ertesi gün herşeyi anlattım oda sinirlenip gibtir olup gitti. zaten umurunda da değildi pek. melekle en unutulmaz zamanlarımı geçiriyordum. her hafta sonu ve hafta içi birkaç gün buluşup deliler gibi eğleniyorduk. filmler izliyoruz, küçük salonlarda oyunlar oynuyoruz aynı kitaptan 2 tane alıp her gece belirli bir sayfaya kadar okuyorduk. hevesmidir bilmem. bu oyunu hiç bozmazdım. dediği sayfadan sonra bir satır okumazdım. melek zeki kızdı ben endüstri meslek lisesinde o düz lisede okuyordu. öss zamanları ben giblemesemde o deliler gibi okur çalışırdı. haliyle ben sakarya da bir myo ya o da istanbulda davut paşa kampüsünde sosyoloji okuyordu. aramızda ki kalite farkı gittikçe artmıştı. soranlara sevgilim myo da okuyor demek koyuyordu belkide aramız iyice soğumaya başlamışken çok kritik bir karar aldı

ilk yılında o bölümü sevmediğimi okumak istemediğini söyleyerek okulu bıraktı. ardından kocaelinde turizm ve otelcilik okumaya karar verdiğini söyledi. ben sevinçten havalara uçuyordum. sakaryaya çok yakındı ve istediğim her gün yanına gidebilecektim işte. daha ne ister insan. ben meleğim diye ölüp ölüp dirilirken ondaki soğumayı mesajları kısa kesmeyi ve telefonlarda oflayıp puhlamasını anlamam pek zaman almadı tabi. geçen dönem başlamadan önce gideceği yer belli olacağı zaman bir zamanlar mahallesinde oturan ardından sakaryaya taşınan bir çocukla aynı okula gideceklerini söyledi. ben bi şüphelenmiştim en başta tabi ama melek bu bana yapmaz diyordum. beni yüz üstü bırakamaz dıbına koyayım. çocuğumuzun ismini tartışırken okul bitince sade bir nikah istediğini söylerken bana yapamazdı ya lan. yaptımı peki.. yapması pek uzun sürmedi. bir gece aradı ve aynen şunları söyledi.

ağlayarak yazıyorum ama neden ağladığımıda bilmiyorum. 'darkmare biz yıprandık, ben yıprandım. bizi daha fazla zorlamaya gerek yok. sen harika bir insansın gerçekten çok daha iyilerini hak ediyorsun' dedi. ben yutkunamadan dinledim. yıllarımın sahibi kız, hissetmediğim herşeyi bana hissettiren tek ve ilk aşkım bunları söylüyordu. bu sefer de gayet ciddiydi. önceden bir sinirle ayrılmalarımız artık cidden soğuduğu için ayrılmaya döndü. tamam dedim ulan tamam. 2 hafta sonra çocukla kafede fotoğraflarını gördüm. 1 hafta sonra ilişkisi var yazısını. dünyam yıkılmasın da ne olsun. ben bunlar yeter diyordum. bu kadarı da yeter heralde. dönecek bana meleğim. ama bundan 5 6 ay sonra gördüğüm fotoğraflar öyle demiyordu. heleki bana o fotoğraflardan 3 gün önce söyledikleriyle o fotoğraf iyice anlamsızlaşıyordu.

olaydan üç gün evvel faceden yazdım. engelledi ve başka bir hesapla yazdı. 'seninle konuşunca ne oluyor anlamıyorum aramız bozuldu gene' diyordu bir yandan. o lavuğada üzülüyordum. sevgili gibi değildik ama konuşuyorduk işte. bana dediki ' belkide beni bu kadar fazla sevmeseydin herşey daha farklı olurdu. bu kadar üstüme düşmeseydin belkide böyle olmazdı. hiç ayrılmazdık hala mutluyduk' dedi. o an kaynar sular tekrar başımdan aşşağıya döküldü. ayrılmamızın suçu çok sevmemmiş. her dediğini yapmammış. belkide kapısında köle gibi olmasan, ona kalbimi bu kadar açmasam beraberdik he ?. meleğe madem öyle şuanda konuşma o zaman diyerek hakkımı helal edip helallik aldım. belki tak eder de döner diye hiç bir şey söylemedim. 3 gün sonra gördüğüm manzara umutlarımla beraber benide yerin dibine sokmaya yetti tabi.

bu ve bunun gibi bir çok fotoğrafla şoka girmiştim.

http://c11.incisozluk.com...k/11000/0/54380_od19c.jpg

kulaklığımı takıp sigaramı alıp evden fırladım. sokaklarda amaçsızca geziyordum. tanımadığım bu şehirde ıssız sokaklara dalıyor. sigaram sönmeden yananla diğerini yakıyordum. en son eve geldiğimde ablasına şunları yazdım.

http://www.imgim.com/image/m6vz17.png/

o günden sonra hiç konuşmadık. 6 7 ay geçti üzerinden ve tek bir kelime etmedik. bir cevap bile vermedi. ben nasılmıyım peki ?

atlattım. atlatamam sanıyordum ama atlattım. beni unutup 6 ay sonra sözlenmesine inat atlattım. ilk 3 4 ay kafayı yiyecek gibiydim. dersler desen gibimde değil zaten. ne yaptığımı bile bilmiyorum. aylık yatan 300 liralık kredim alkole gidiyordu sadece. yazmamak için zor durduğumu görünce onuda bıraktım. bana mirası sigara oldu. hayatta üzülecek çok daha fazla şey var onu anladım. etrafıma baktım ve anladım. onun yaptığı kahpeliğe inat unuttum onu. hala arada bakıyorum ama inanın kalbimin tek zerresi oynamıyor. artık acıyarak bakıyorum ona. ondan sonra kimseyi sevemedim evet o da doğru. sevdim sandım ama melekle ortak huyları var diye hoşlandığımı farkettim ve hemen uzaklaştım. artık onu düşünmüyorum. belkide bu onunla ilgili son yazdığım şeydir. zihnimden tabi atamayacak anılarım var. mesela kadıköye gidemiyorum artık. her yeri anı dolu yer beni boğuyor. vapura binemiyorum artık. bunlarıda kısa sürede atlatmayı umuyorum. kız derdi gelip geçer beyler. kendi geçmez ama sizin geçirmeniz gerek. size geçirdikleri gibi geçirmeniz gerek.

sakaryada karşılaşmama umuduyla geziyorum artık. bir gün el ele görsem ne olur onuda bilemiyorum. belki gene elim ayağım titrer belki de 4 5 yılımı alan birisi değilmiş gibi gelip geçerim yanından. ama şunu biliyorumki artık başka biri lazım. sevmem sevilmem lazım..

dinlediğiniz için teşekkürler ben sigara alıp geliyorum 15 20 dk ya. kafanızda kalanlar olursa cevaplarım. kısa kısa anlatmaya çalıştım ama genede uzadı. hakkınızı helal edin.

sigara alıp gelicem teşekkürler. son kısmı uzatmadan atlattım o günlere girecek olursan çıkamayız zaten

ek olarak son birşeyi atlamışım. bu çocuğun adı da okan.. o yüzden okanlarla samimi olamıyorum. böyle de bir bilinç atlı yerleşti kafama. ne geldiyse başıma okanlardan geldi diyebilirim. bu çocuğun hakkını yemiyim muhtemelen melek ön ayak olmasa atlayacak biri değil ama beni facebook kapak fotoğrafında şöyle bir yazıyla fotoşop saçması yapan biri için terketti. okan <3 melek ve etrafında işlemeler. ne diyim hakkım helal olsun dedim güzel günlerin hatrına..

gece okumak isteyen olur belki up