kendime: faruk
kız arkadaşımada : mine
diyorum ve başlıyorum arkadaşlar

+ mine hangi oda da acaba?
- bakıyorum efendim... 201 numara'da. 2. kat.
+ teşekkür ederim.

asansörün önünde bekleyen kalabalığı görünce merdivenlere yöneldim. oda numaralarına baka baka yürüyordum. elimde de mine'nın çok sevdiği taze papatyalardan vardı. odanın önüne geldiğimde 50 55 yaşlarında bi kadın oturuyordu sandalye'de.

+ teyzecim merhaba mine'nin odası burası mı?
- evet yavrum. kim geldi diyeyim?
+ faruk derseniz...

teyze yerinden kalkıp usulca kapıyı açtı ve "mine kızım arkadaşın geldi" diye seslendi.

- kim miş annecim?
+ faruk gelmiş kızım.

"geç buyur evladım" dedi teyze. odaya girip kapıyı kapattığımda mine toparlanmaya çalışıyordu. onu o halde görünce gözlerim doldu. dudaklarım titriyordu. ağlamamak için dişlerimi sıktım ve derin bi nefes alarak yanına oturdum.

+ nasılsın mine? bunlar senin. taze taze.
- faruuk... çok teşekkür ederim, çok mutlu ettin beni, çok sağol.

bu sefer mine'nın gözleri dolmuştu. "çok şaşırdım gelmene" dedi ve gözlerinden süzülen yaşları, o her zamanki kibarlığıyla silmeye başladı.

yerimden kalkıp yatağının kenarına oturdum ve ellerini tuttum.

+ tamam mine yapma böyle... bak zaten zor tutuyorum kendimi.
- tamam tamam ağlamiycam. hadi ayağa kalkta bi bakayım sana faruk.

camın önüne geçmiş mine'nin karşısındaydım.

+ nasıl değişmiş miyim?
- biraz.
+ kilo mu almışım kız yoksa!
- hahaha yok yok iyisin. saçlarını mı kestirdin sen?
+ evet. nasıl olmuş?
- böyle daha yakışıklı olmuşsun.
+ bi de şurdan bak!
- hahaha.
+ şurdan!
- ahahahaha.
+ şöyle nasılım?
- puhahaha gel buraya maymun.

tekrar oturmuştum yatağının köşesine.

- baksana halime faruk? eski mine miyim?
+ olacaksın.
- yapma faruk. ağrılarım başladı bile. kimse bişey demiyor ama gücüm yok hiç.

hiçbir şey diyememiştim. yutkundum. ellerini sıkıca tutup "iyi olacaksın" diyebildim.

o ara hasta bakıcı mine'nın yemeğini getirmişti. annesi de girdi içeri.

- anne faruk'u hatırladın mı?
anne: çıkaramadım kızım.
- aman anne ya... hani bi keresinde arabayla beni bıraktı da yolda sen görmüştün ya bizi? bu kıpkırmızı olmuştu hahaha.
anne: haa bu o çocuk mu? ay allah iyiliğini versin evladım niye tanıtmıyorsun kendini?
+ belki isimden hatırlarsınız diye hiç girmedin o konulara hehe.
- nasıl hatırlayayım oğlum baksana halimize. kafa mı kaldı.
+ haklısın teyzem.
anne: yemeğini yedireyim mi kızım?
- ben yerim anne. hadi sen de bi bahçeye çık, hava al biraz.
anne: tamam kızım

annesi gitmişti.

yemek tepsisini hazırlayıp mine'ye yaklaştırdım.

- faruk sen yedirsene? ağrım var hareket edemiyorum.

sadece bir iki kaşık çorba, bir iki tane de yeşil fasulye yedi. biraz da yoğurt. geri kalan herşeyi bana yedirmişti.

"annem yedim zannetsin. kadıncağız çok üzülüyor" dedi.

o halde bile hala sevdiklerini üzmemek için uğraşıyordu.

bi kaç reze devam ederim

bilgisayardan telefonuma yüklediğim eskiden kalma bir iki fotoğraf gösterdim mine'ye.

- aaaaa! nerden buldun bunları?
+ bilgisayarda kalmış.
- hadi lenn. aşık mısın oğlum hala? kaç sene oldu unutamadın mı beni? hehehe.
+ hahaha belli değil mi? bak koştum yanına.
- şaka maka çok mutlu ettin beni sağol. iyi ki geldin.
+ sen bi iyileş de. yine eskisi gibi gezeriz, taksimin altını üstüne getiririz.
- keşke faruk keşke... hiç iyi olacak gibi durmuyorum.

+ hatırlıyor musun taksim'de kavga etmiştik hani.
- biz hep ediyoduk oğlum.
+ o ara kızın biri ateş istemişti benden.
- haa şu hikaye. kıza kur yapmıştın adi köpek.
+ hahaha. nasıl kıskanmıştın ama? hemen yumuşamıştın.
- çok adiydin sen biliyor musun?
+ hala öyleyim hehehe. neyse mine ben kaçıyorum, yine gelirim. telefonumu vereyim ararsın bişey olursa?
- benim telefon şu çekmece'de faruk. sen kaydetsene.
telefonumu kaydedip, kendime de çağrı bırakmıştım.

giderken arkama defalarca bakıp el salladım mine'ye.

hastaneden çıkarken annesi bahçede çay içiyordu. yanına gidip vedalaştıktan sonra "tekrar geçmiş olsun" deyip ayrıldım yanından.

bir zamanlar birlikte olduğum birini o halde görmek çok acıtmıştı içimi. arabaya biner binmez bi sigara yaktım ve ayrıldım hastaneden.

salak gibi olmuştum. boş boş bakınıyordum etrafa. öyle ki kırmızı ışığı bile son an da farketmiştim. küçük çocuğuyla karşıdan karşıya geçmeye hazırlanan kadın ters ters bakıyordu. elimi kaldırarak özür diledim ve yoluma devam ettim. o ara telefonu aldım elime. ercan aramıştı. geri aradım.

okuyan varmı devam ediyorum

- nerdesin lan?
+ nooldu hafız?
- akşama bişeyler yapalım diycektim?
+ keyfim yok, beni pas geç.
- hayırdır?
+ konuşuruz.
- tamam kanka. bişey olursa ara.
+ tamam eyvallah.

yolda bişeyler yiyip, taksim'deki barmen arkadaşım can'ın yanına gittim.

- ooo abi naber ya?
+ tatsız. sen naaptın kardeşim?
- aynı. neyin var abi?
+ bi arkadaşım vardı. kanser olmuş...
- ne diyosun be abi...
+ onun yanındaydım. bomtak oldum.
- ne içersin?
+ ver kafana göre.
- sen takıl abi, kalabalığı göndereyim geliyorum.

bara oturmuş içiyordum.

içkim bittikçe can dolduruyor, o doldurdukça içimi döküyordum. mine'yle yaşanmışlıklarımı anlatıyor, onu kırdığım her hikaye'de biraz daha hüzünleniyordum. can "abi ikişki bu. böyle olacağını nerden bilecektin ki?" dese de, içimin acısı zerre hafiflemiyordu. allahtan can cigerli çocuktu. öyle alelade avutan cümleleri yoktu. bi ara lavaboya gitmek için yerimden kalkarken sendeledim.

- abi iyi misin?
+ iyiyim iyiyim.
- dur ben de geleyim seninle.
+ iyiyim oğlum giderim ben.

okuyanlar bi cugulayın hızlı bitircem

parmaklıklardan tutuna tutuna lavaboya girdim. aynada bir sürü yüzüm vardı sanki. başım dönüyordu. defalarca yüzümü yıkadım ama nafile. bütün gücüm çekilmişti, ayakta duramıyordum. zar zor dışarı attım kendimi. tekrar bara oturup bi içki daha söyledim. bütün vücudum uyuşmuştu fakat bir türlü beynim uyuşmuyordu!

bir zamanlar sevdiğim kadın yavaş yavaş ölüyordu. o upuzun saçları gitmiş, kaşları dökülmüş hali gözümün önünden gitmiyordu. yaşadığımız güzel günler aklıma geldikçe mutlu oluyordum ama hastanedeki hali gözümün önüne gelince buz gibi oluyordum.

güzel başlayan hikayemiz güzel bitmişti aslında. birbirimize karşı sevgimizin bittiğini anladığımızda konuşup dostça ayrılmıştık.

ama ne olursa olsun içim paramparçaydı. herşeyden öte bir insan ölüyordu ve bu insanı bir dönem sevmiştim...

"can bu son olsun" diyerek boş bardağı tekrar uzattım. bi dikişte içtiğim bardağın dibini masaya vurduktan sonra bara kafayı koydum.

- abi iyi misin?
+ iyiyim.
- arabayla mı geldin?
+ evet.
- böyle gidemezsin abi.
+ taksiye binicem zaten.
- taksi de olmaz.
+ olur olur. sen bana bi taksi çağır.
- abi gidemezsin bu durumda.
+ sen çağır abisi giderim ben...

gözlerimi açtığımda başka bi yerdeydim. etrafı biraz süzdükten sonra can'ın evinde olduğumu anladım. başım öylesine ağrıyor ve dönüyordu ki; yataktan kalkarken gardroba dayanıp bi süre kaldım. o arada kapı açıldı.

- abi günaydın.
+ günaydın kardeşim. nooldu oğlum bana?
- o son bardağı içmeyecektin abi hahaha.
+ çok iş açtım mı başına?
- yok be abi. koluna girip arabaya bindirdim. de uyandırmak zor oldu.
+ hacı hakkını helal et?
- saçmalama abi. hadi gel kahvaltı yapıyoruz.
+ siz yiyin abicim ben eve kaçayım.