şu amk hastalığını abartmayın dıbınakoyayım siz salaklar abarttıkça hasta kendini iyice kahrediyo 3 tane yakınım kanser hastalığı geçirdi benden size tavsiye beyler önemsemiyo gibi gösterin hasstaya

luis sua'REZ'

hikaye guzel rez

Sabri Rez

- nerdesin lan?
+ nooldu hafız?
- akşama bişeyler yapalım diycektim?
+ keyfim yok, beni pas geç.
- hayırdır?
+ konuşuruz.
- tamam kanka. bişey olursa ara.
+ tamam eyvallah.

yolda bişeyler yiyip, taksim'deki barmen arkadaşım can'ın yanına gittim.

rez bilader rez

- ooo abi naber ya?
+ tatsız. sen naaptın kardeşim?
- aynı. neyin var abi?
+ bi arkadaşım vardı. kanser olmuş...
- ne diyosun be abi...
+ onun yanındaydım. bomtak oldum.
- ne içersin?
+ ver kafana göre.
- sen takıl abi, kalabalığı göndereyim geliyorum.

bara oturmuş içiyordum.

içkim bittikçe can dolduruyor, o doldurdukça içimi döküyordum. mine'yle yaşanmışlıklarımı anlatıyor, onu kırdığım her hikaye'de biraz daha hüzünleniyordum. can "abi ikişki bu. böyle olacağını nerden bilecektin ki?" dese de, içimin acısı zerre hafiflemiyordu. allahtan can cigerli çocuktu. öyle alelade avutan cümleleri yoktu. bi ara lavaboya gitmek için yerimden kalkarken sendeledim.

- abi iyi misin?
+ iyiyim iyiyim.
- dur ben de geleyim seninle.
+ iyiyim oğlum giderim ben.

okuyanlar bi cugulayın hızlı bitircem

Rez amk yaz sen

parmaklıklardan tutuna tutuna lavaboya girdim. aynada bir sürü yüzüm vardı sanki. başım dönüyordu. defalarca yüzümü yıkadım ama nafile. bütün gücüm çekilmişti, ayakta duramıyordum. zar zor dışarı attım kendimi. tekrar bara oturup bi içki daha söyledim. bütün vücudum uyuşmuştu fakat bir türlü beynim uyuşmuyordu!

bir zamanlar sevdiğim kadın yavaş yavaş ölüyordu. o upuzun saçları gitmiş, kaşları dökülmüş hali gözümün önünden gitmiyordu. yaşadığımız güzel günler aklıma geldikçe mutlu oluyordum ama hastanedeki hali gözümün önüne gelince buz gibi oluyordum.

güzel başlayan hikayemiz güzel bitmişti aslında. birbirimize karşı sevgimizin bittiğini anladığımızda konuşup dostça ayrılmıştık.

ama ne olursa olsun içim paramparçaydı. herşeyden öte bir insan ölüyordu ve bu insanı bir dönem sevmiştim...

devam panpa

"can bu son olsun" diyerek boş bardağı tekrar uzattım. bi dikişte içtiğim bardağın dibini masaya vurduktan sonra bara kafayı koydum.

- abi iyi misin?
+ iyiyim.
- arabayla mı geldin?
+ evet.
- böyle gidemezsin abi.
+ taksiye binicem zaten.
- taksi de olmaz.
+ olur olur. sen bana bi taksi çağır.
- abi gidemezsin bu durumda.
+ sen çağır abisi giderim ben...

rezervazyon

gözlerimi açtığımda başka bi yerdeydim. etrafı biraz süzdükten sonra can'ın evinde olduğumu anladım. başım öylesine ağrıyor ve dönüyordu ki; yataktan kalkarken gardroba dayanıp bi süre kaldım. o arada kapı açıldı.

- abi günaydın.
+ günaydın kardeşim. nooldu oğlum bana?
- o son bardağı içmeyecektin abi hahaha.
+ çok iş açtım mı başına?
- yok be abi. koluna girip arabaya bindirdim. de uyandırmak zor oldu.
+ hacı hakkını helal et?
- saçmalama abi. hadi gel kahvaltı yapıyoruz.
+ siz yiyin abicim ben eve kaçayım.

Devam panpa hızlı yaz

can ve sevgilisinin yanında bi süre oturup zar zor bi bardak çay içtikten sonra arabayı bıraktığım yerden alıp eve geçtim. soğuk bi duş alıp üstümü değiştirdikten sonra çiçekciden papatya alıp hastaneye, mine'nin yanına doğru yola koyuldum. gitmeden önce bi isteğinin olup olmadığını sormak için mine'yı aradım. telefon çalıyordu fakat açmıyordu. uyuyordur diye fazla uzatmadan kapattım. hastaneye girip odasının önüne geldiğimde etraf sessizdi. yavaşca kapıyı açıp kafayı içeri uzattım ama oda boş, yatakta toplanmıştı. o arada birisi "buyrun kime bakmıştınız?" dedi.

+ mine'ye bakmıştım. mine xxxxx. odasında yok ama?
- evet efendim. dün gece hastayı kaybettik!!

gözlerim; askere giderken anneme sarıldığım andan itibaren ilk defa bu denli dolmuştu. o zaman da tutamamıştım kendimi, şimdi de tutamıyordum. daha dün birlikte geçirdiğimiz güzel anları anıyorduk. ağlarken aklıma onlarca kare geliyordu. annesinin acısı, kardeşleri, sevdikleri, sevenleri... kim bilir ne haldeydiler? hayatın yaşanılması kaçınılmaz en acı anını yaşıyorlardı belkide! belki soğuk bir mermere uzanmış yıkanıyordu! belki mahallesinden cenaze arabasının içinde helallik istiyordu! belki de ailesi o soğuk bembeyaz kefenin altından son kez yüzüne bakıyordu! her bir an, dayanılması çok zor acılar yüklüyordu kalbime.

mine'nin en yakın arkadaşını arayarak cenazenin nerede yapılacağını öğrendim ve hastaneden ayrıldım.

mezarlığa gelmiştim. elimde mine'nın çok sevdiği papatyalarla uzaktan izliyordum olanı biteni.

tabutuna serilmiş duvağı kaldırılıp, beyazlar içinde toprağa indirilirken "minemmmmm" diye feryat ediyordu annesi. "kızııımm yavruuum beyazları böyle mi giyecektin... " diye ağlarken bayılmıştı kadıncağız. kalbim resmen ortadan ikiye bölünmüştü. ölen birinin ardından yakılan o ciğerden feryatlar, ölenden daha çok acı veriyordu bana. yere çömelmiş, ellerimle gözlerimi ovuşturuyordum. toprak atılmaya başlanmıştı mine'nın üzerine. atılan toprağın tahtalara vurduğu o ürpetici ses, aklıma annemi, babamı getiriyordu. bir gün onların üstüne toprak atan ben olacaktım!

bu ne tarifsiz bir acıydı allahım!!!

boşluğa düştüm resmen amk

o arada "başın sağolsun kardeşim" diyerek ercan geldi yanıma. sarıldım. gözlerimde kalan son damlaları da, ercan'ın omuzlarına akıtıyordum.

+ sen nerden haber aldın?
- abicim iki gündür arıyorum açmıyorsun. evine mi gelmedim, işyerine mi gitmedim. en son can'ı aradım da o anlattı mevzuyu.
+ eyvallah...