0
bilgisayarımın resimler klasöründe yer almaya... anne ve babamın yatak odasında, tuvalet masasının en alt çekmecesinde varlığını kör topal sürdürmeye çalışan, bazılarının üzerinde kafi miktarda rutubet kokusu eşliğinde, babamın, annemin, benim gözyaşlarımız olan... uzun zamandan beri artık bakılmayan... bakılmak istenmeyen... kendilerini yıllardır saklayan çekmecenin önünden dahi geçilmek istenmeyen.. .bize artık mutluluk yerine, sadece hüzün, gözyaşı, kalp ağrısı, nefes darlığı veren fotoğraflardır. içinde gencecik yaşta,bir cuma namazı çıkışında... yüreğinin şah damarına yediği tırnak çakısı yüzünden artık aramızda olmayan ,olamayacak olan, babamın canının canı, dedemin gözünün nurunu, abimin babasının yarısını, benim canım amcamın; suskun, olduğu yerde kalakalmış, sessiz bakışlarını barındıran anlarını saklayan fotoğraflardır... eski fotoğraflar herkes sağken, senin yanındayken, hayatının bir köşesindeyken sana huzur verir. eskiden evimize misafir geldiğinde, özellikle de uzun kış gecelerinde, hadi resimlere bakalım denilirdi .torbalar dolusu eski resimler ve albümler getirilirdi. belki o güne değin yüzlerce kez bakılmış ,incelenmiş resimler bir kez daha süzülürdü ince ince. gülünürd, mutlu olunurdu. şimdilerde ise kendi çocukluğuma bile bakamıyorum eski fotoğraflarda. çünkü bana verdikleri sadece hüzün, hayal kırıklığı ve fotoğraflardan birer birer eksilen yaşamların derin acısı. eski fotoğraflar siz çocukken güzeldir. bakılasıdır. siz büyüdüğünüzde, eskiden fotoğraflarda yanınızda olan, anneniz, babanız, kardeşiniz, dedeniz artık yanınızda yoksa... o fotoğraflar bakılası değildir. artık...
