eski mekanlar ve eski anılar

insana en çok acı veren şeylerden biri şüphesiz geçmişte takılı kalmak, takılı kalıp dünü bugün sanmak. bugünü bırakıp dünü anmak.
işte bu yüzden ben ankarayı bırakmak istemiyorum, bu yüzden şehrime geri dönmek istemiyorum. çünkü o illet şehrin her köşesinde seninle bir anımız var, her köşesinde senden bir parça var. hala döndüğüm köşeden senin çıkacağın korkusuyla belki de umuduyla yaşıyorum. istanbula her gidişimde sağa sola bakınarak yürüyorum, sana biraz benzeyen birini bile görüp heyecanlanırken gerçek seni görünce ben ne yapacağım? hiçbir zaman prova edemedim o anı beynimde, asla canlandıramadım. sesini unuttum, yüzün aklımdan silinmeye başlıyor. seni anılardan öte yaşatmak için fotoğraflara bakıyorum, bunu daha ne kadar başarabilirim bilmiyorum. anılarından ve hayatından çıkalı aylar oldu, bunu bu kadar çabuk yapabilmen beni şaşırtmıyor biliyor musun? ruh eşi,ruh eşi! diye çığlıklar atıp buna bütün varlığınla inanırken çöp gibi kırıp attığın canların ardından sen ne kadar samimiysen ben de seni affetmekte o kadar samimiyim.

... sana biraz benzeyen birini bile görüp heyecanlanırken gerçek seni görünce ben ne yapacağım?

bu adamdan zarar gelmez.

bu başlık güzel başlık

bunu yaşayan ilk sen değilsin evlat. elbet unutulur sadece henüz taze duruyor ya da başka bir hatundan hoşlanana kadar, hatırlamaya devam edersin silik silik..