maç izlediğimi hatırlıyorum en son. uyuya kalmışım. seslere uyandım. uyandım ama hala etraf karanlık. ışığa ulaşmam lazım. kımıldayamıyorum. sağ kolumun üstüne yatmışım. bir dakika, ben hep sırt üstü yatarım. ara ara ses hala geliyor. küreğin toprağa saplanma sesi. ses ard arda kendini tekrar ediyor. kalkmaya çalışıyorum ama çok dar bir yerdeyim. sırtımı yere dayadım. ama bu yer soğuk toprak. oysa ben evdeydim. panik kapladı vücudumu. sol elimi kaldırmaya çalıştım sıralı tahtalara değdim. bağırmaya başladım ama hiç ses yok. tek ses ara ara küreğin toprağa girme sesi. sıralı tahtaların arasından yüzüme toprak düşmeye başlayınca anladım. canlı canlı gömülüyordum. ellerimle ayaklarımla tekmeleye başladım. bir sıra tahta nasıl olduysa açıldı. dolunayın parıltısı dizlerime gelmişti ama yukarıdaki her kimse toprak atmaya devam ediyordu. diz kapaklarımla tahtaları iyice iteledim. üstüme yığılan topraktanda çabalayarak sıyrıldım. gecenin karanlığında kendimi derin bir mezarın içinde bulmuştum. üstüme toprak atan her kimse artık yoktu. çığlıklar atıyordum. etrafta kimselerin olmadığını bilsem de bağırdım. kafamı mezardan biraz çıkarınca beni az önce gömmeye çalışanın kim olduğunu gördüm. karanlıkta ağır ağır uzaklaşıyordu. acaba ne mi demeliydim.
tüm hikaye böyle başladı. eskişehir çifteler'in bir köy mezarlığındaydım.

kafamı mezardan çıkardığım anda gördüm onu. neredeyse üç insan boyunda vardı. inceydi. sağ elindeki küreği yerde sürüklüyordu. kürek de normal küreğin iki üç katı uzunluğundaydı. devasal bu varlığın uzaklaşırken az çok uzun gri pelerinimsi giysisini, aynı renk hasır şapkasını seçtim. bir insan mıydı? olamazdı. bu uzunlukta bir insan olmazdı.

varlık uzaklaşınca üzerimdeki şoku atlattım. telefonumu arıyordum ama yoktu. etrafta ne bir ev ne de herhangi bir bina gözüküyordu. yatarken giydiğim kıyafetlerimle bulmuştum kendimi burada. önümde dar bir patika yol görünüyordu. ormanda kaybolan insanların nehiri takip etmesi gibi, ben de o yolu takip etmeye başladım. yol beni bir köye çıkarmıştı.

sonunda gecenin karanlığında evleri görmeye başladım. birbirinden ayrık aralarındaki mesafede 500m kadar vardı. gecenin soğuğuyla iyice üşümüştüm. önüme çıkan ilk evin kapısına vurmaya başladım. müstakil eski bir evdi. az sonra içeriden ışık yandı. birisi bana seslendi:
-kim o?
-dayı bi açın allah aşkına. kaldım buralarda neredeyim bilmiyorum da?

adam açtı kapıyı, hemen arkasında karısı da vardı. belki korkmuşlardı. ben de korkuyordum.
-ne arıyon dayım gecenin bu vakti buralarda? kimsin nesin?
-valla ben de bilmiyorum. gözümü bi açtım mezarlıktayım. birisi beni diri diri gömüyor. kaçtı sonra. ben de kurtuldum. yolu takip ettim burada buldum kendimi.
soğuktan artık kollarımı ovuşturduğumu görünce adam acıdı halime.
-gel içeri, dedi. hele bi ısın, bi çaresine bakarız.
içeri girdim. dayı hemen jandarmaya haber verdi telefonla. sıcak bi ıhlamur yaptılar. kendime gelmiştim. dayıya sordum.
-burası neresi?
-çiftelerin köyü evlat.
-iyi de çifteler neresi?
adam karısıyla göz göze geldi. şaşırmışlardı. bir saniyelik bakışmadan sonra adam suratıma baktı.
-sen en son neredeydin dayım?
-keçiören'deydim.
adam biraz daha şaşırdı. sonra teyit etmek için tekrar sordu.
-ankara keçiören mi?
-evet.
bir anlık sessizlikten sonra adının salim olduğunu öğreneceğim adam tekrar konuşmaya başladı.
-dayım senin büyük bir düşmanın, seni sevmeyen biri falan var mı? veya içki falan kullanır mısın?
-yok ne alakası var? ne oldu ki?
-dayım sen şuan eskişehir'in ilçesindesin.
adamla birbirimize bakakaldık. jandarma gelene kadar konuşacak söz kalmamıştı.

yarım sonra evin önünde kırmızılı mavili ışıklar belirdi. jandarma arabası gelmişti. kapıya sertçe vurdular. kapı açıldı. iki asker bir de komutan vardı. (rütbe koldaydı, herhalde astsubaydı)
-gel bakalım birader, dedi komutan. iki asker koluma girip arabaya bindirdiler. 10 dakika falan ya gittik ya gitmedik. tepelik bir yerde karakola girdik. karakola girince tavırları sertleşti.

içeride masanın önüne oturttular beni.
-anlat, dedi komutan.
-valla ne anlatayım, gözümü bi açtım buradayım. mezarlıkta birisi beni gömmeye çalışıyor. zor kurtuldum.
-suriyeli misin lan sen, pek tipinde benzemiyor ama.
-yok ne suriyelisi, ankaralıyım, dedim.

adam beni iyice bi süzdükten sonra,
-ismin cismin ne bi söyle bakayım dedi.
-adım cenk. ankara'da oturuyorum. söyleyeceğim numarayı arayın karım açacaktır telefonu.
-hele ver bakalım numarayı.
bir taraftan da tc numaramı alıp ayrı bir araştırma yapmaya başladı. allah'tan telefonu hatun açtı. yalnız bir gariplik vardı. komutan konuşmaya devam ettikçe suratı bi değişti. sizi tekrar arayacağız, merak etmeyin tarzında birşeyler söyleyip kapattı telefonu.

-bi konuşssaydım eşimle, merak etmiştir.
-dur hele konuşursun. önce biz seninle bi konuşalım da.
-ne konuşacağız? buyrun sorun.
-soracağız elbette. sen ne zamandan beri kayıpsın.
-valla en son yatağımdaydım. gözümü açtım buradayım.
-arkadaşım doğruyu söyle, hap map, eroin ayakları var mı sende?
-valla yok komutanım.
-ulan az önce eşinle konuştum. 3 aydır kayıpmışsın.
beynimden vurulmuşa döndüm. şaşkınlıktan kekeleyerek konuştum.
-biz hangi aydayız?
-kasımdayız.
-ama ben ağustosta... durakladım. en son ağustostaydım. çok iyi biliyorum çünkü kirayı yeni ödemiştim. öylece kalakaldım.

beğeniye göre gececi arkadaşlarla hikayemizi devam ettiririz. şimdilik herkese iyi geceler.