Gerektiği değeri görmeyen bi hikaye

Dışarı çık hemen diye bağırınca müfite, bütün kafe döndü bana tabi. Herkes gelip beni sakinleştirmeye çalışırken şeymaya dönüp bu siteyi size dar edicem diye bağırdıktan sonra kafenin işletmecisinin uyarısıyla yerime oturmak zorunda kaldım. Barista bi süre sonra kızı markete gönderdi. Ben de peşinden gittim, sadece konuşacaktım. Marketin önünde çıkmasını beklerken omzumda bi kol belirdi. Müfit beni dışarıya çıkarıyordu. Kolunu tutup yaklaşmamasını söyledim. Çıkınca da üşüdüğümü söyleyip fazla uzaklaşmamasını istedim. Montunu çıkarıp bana uzattı. gibtir git bi de montunu mu giyicem gibi bi laf ettim. Beni çarşının içerisinde sıcak bi yere zütürdü. Konuşmak istiyormuş. Attığın mesajlar, o telefon konuşmaları neydi? Diye sordum. Yapacak bişey olmadığını onu çok sinirlendirdiğimi söyledi. Neymiş, ben şeymayı dövsem de bişey olmazmış. Problem benim bu kadar acı çekip üzülmemmiş. Dönüp bi halime bakmalıymışım. Olan bana oluyormuş falan. Ağlamaya başladım sonra. Hiçbir şeyin kıymetini bilmediğini, beni aylarca kullandığını, zerre kadar sevmediğini, gece yarısı eve tek gönderecek kadar kıymetsiz olduğumu o kızı her akşam evine bırakmasından anladığımı, bana veremediklerini başkalarına kolayca verebildiğini, çıkarcı bi insan olduğunu söyledim. Yanıma yanaşıp göz yaşlarımı sildi. Kendimi toparlamalıymışım, onu unutmalıymışım. Artık kendisiyle uğraşmamalıymışım, hayatına müdahale etmemeliymişim. Sevmiş ama bitmiş artık. Ara ara konuşurmuş benimle, yeter ki ben bu kadar yıpranmayayımmış. Yanağımı okşadı sonra. inandım ben de üzülmemi istemediğine. Ara ara konuşma teklifini kabul edip karışnayacağımı söyledim. Onun da yaşayacaklarını bi süre benim gözümün önünde yaşamamasını istedim. Kabul etti. Elimi sıktı anlaştık. Kafeye döndüm sonra. Arkadaşım berna geldi, hüngür hüngür ağlayarak anlattım ona üzülmemi istemediğini. Bu süreci nasıl atlatacağımı bilmiyorduk. Ya da atlatıp atlatamayacağımı.

Mesajı benim attığımı düşündüğü için yanıma geldi müfit. Annesi yeniden doğup nazendeyle ol dese bile bi daha benimle olmazmış falan ağır laflar etti. Senaya yazdım sonra. Mesajı atanın ben olmadığımı söyledim. Bikaç saat sonra kimin attığını bildiğini, benim atmadığımdan emin olduğunu yazdı ama. Müfiti ikna etmek için uğraştım. Senayla konuşunca kusura bakma dedi bana. Ara ara konuşma konusunda hala anlaşmalı mıyız diye sordum. Hayır cevabını alınca, göz yaşlarımı silerken konuştuklarının tamamen sahte olduğunu anladım. Şeyma hayatından çıktığı için hiçbir çıkarı kalmamıştı benden. Bu yüzden artık üzülüp üzülmememin bi önemi yoktu. Saatlerce telefonda konuştuk. Menfaati için bana iyi niyet gösterdiğini inkar etmedi. Her şeyi kızla birlikte olmak için yapmış, duygularımla oynamıştı. Bi türlü sineye çekemiyordum. Ertesi gün de konuştuk uzun uzun. Sohbetin sonu iyice çirkinleşiyordu. Şeymaya olan duygularından bana bahsediyor, yakın zamanda sevgili olacaklarını söylüyordu hala. iki gün sonra tekrar konuşmaya başladıklarını öğrendim. Üstümdeki bu kandırılma hissi beni iyice deli ediyordu. Çok tehlikeli hissediyor ve artık yapacaklarımdan korkuyordum. Sayısız tehditlerde bulundum şeymaya karşı. En sonunda yeniden konuşmayı kesmelerini sağladım fakat bunu benim yaptığımı şeyma ve ben dışında kimse bilmiyordu. Artık önümde bi engel yoktu. Bu yüzden yeniden müfiti elde etmenin yollarını düşünmeye başladım.

Okuyan birileri var mı cidden yorumlarınızı merak ettim

ben varimda

Yaş kaç harun abi

Erkek olmadığımı kanıtlamak için instagram hesabımı falan vereyim dicem ama burada böyle şeyler yasak mı değil mi bilmiyorum ama cidden erkek değilim

Ayraç 88

Müfite tanıştığımızdan beri hiç kendimi ifade etmeyi becerememiştim. Derdimi sıkıntımı kendi dertleriyle kıyaslar, üzüldüğüm her ayrıntı için beni küçümser, bunlara sen dert mi diyorsun derdi. Ama hiçbir zaman açıklayamadım okb hastası olduğumu, düşünmekten uyuyamadığımı falan. Son dönemde uykudan sürekli terleyerek, sıçrayarak bazen bağırarak ve yorganı tekmeleyerek uyanıyordum. Müfit inşallah ölürsün diye karşımda ellerini açıp dua etmişti bi kez gözleri dolmuştu hem de. Bi gece rüyamda ölmem için dua ettiğini görmüştüm bunun üzerine. O gece gerçekten öldürecektim kendimi. Ulaşmaya çalıştığım her yeri engelliyordu. Dumanla haberleşmeye çalışmadığım kalmıştı bi tek. Sayısız hesap açıp mesaj atmıştım ona hepsini tek tek engellemişti. En sonunda hesap açmaya devam edeceğimi bildiği için engellemeyi bırakıp hiçbir şekilde mesajlara bakmamaya başlamıştı. Bi gece beni bu yüzden delirttiği için bayılıp kafamı odamdaki taburenin kenarına çarpmıştım. Boynumu incitip bikaç gün boyunlukla dolaşmıştım meczup gibi. Ama asla ona sıkıntılarımı açmayı becerememiştim yine de. Sonra bi defter tutmaya karar verdim. Sanırım 90 sayfalık bi defter hazırladım ama bu ay aşk acısı çekiyorum, ölüyorum gibi bişey değildi. Aşkın kendi coğrafyamda ana dilim olduğunu, bana neler hissettirdiğini, bi kadının neler isteyeceğini, yokluğunda yaşadıklarımı, karlı günlerde sıcak ellerini ne kadar özlediğimi ve daha bir çok ayrıntıyı 90 sayfaya sığdırmaya çalıştım. Bi şekilde ulaştırdım ona sonra. Öğrendim ki defteri okuduktan sonra yakmış. Ben ertesi gün yanına gidip konuşmak istediğimde de gibtir git demişti. Sonra planları daha değişik yapmaya karar verdim. Ona güzel bi atkı örmeye başladım. 2 günde ördüm atkıyı. Gri çok güzel bi renkti. Hediye paketine koyup içine de kısa bi not bıraktım. Yine verdim kafedeki personel abiye. Sonra personel abi gelip hediyeyi aldığını ama hiç açmadan çöpe attığını söyledi. Başta çok üzüldüm ama sonra gidip çöpe bakmaya karar verdim. Çöpte hediye paketi duruyordu

Gerçekten ya sen çok cahilsin hiç gururun yok yada erkek arkadaşın çok aptal ki dünyada senin gibisi yok. (bkz: )

Ama paketin içinde atkı yoktu. Not içindeydi ama atkı ortalıkta değildi. Kafeye dönüp sordum tekrar abi emin misin diye. Öyle gördüm ama bilmiyorum dedi. Sitenin çöp kutusunu gören bi güvenlik kamerası var mı diye baktım. Çarşının içindeydi zaten. Site yönetimine gidip bi paketin yanlışlıkla çöpe gittiğini, içinde ziynetli bi eşyam olduğunu ama paketin içinde bulamadığımı söyledim. Görüntüleri açtırdım sonra. Müfit atkıyı hızlıca paketten alıp paketi çöpe soktuktan sonra alt kata inerek arkadaşlarının eline veriyordu atkıyı. Birileri boynuna takıyor, birileri eline alıp oynuyor, atkı resmen huur oluyordu. Sinirlendim görüntüleri görünce. Bir iki gün sonra da atkıyı başka birine verdiğini öğrendim. Müfite yine farklı numaralardan mesajlar atmaya başladım. Yaptığının saygısızlık olduğunu, onun için verdiğim emeği çöpe atmış olsaydı bile daha az zoruma gideceğini söyledim. Akşam siteye inince otobüs durağında karşılaştım onunla. Dur diye bağırıp yanına gittim. Git atkıyı getir hiçbir şey hak etmiyorsun diye bağırdım. Yanında da enes abi vardı. Hiç bişey söylemeden arabaya bindiler. Cama vurdum ama durmadı. Basıp gittiler. Kafeye girdim ben de. 1 dakika bile durmadan çıktım. O sırada enes abi aradı beni. Çarşının önüne çağırdı. Gittim arabaya binmemi söylediler. Sanırım konuşma vakti gelmişti. Bi tekelin önünde durup bira aldılar kendilerine. içmeye başladılar sonra. Sinirden ağlıyordum deli gibi. Bi de o gün daha önce hiç kullanmadığım yeşil reçeteyle satılan bi antidepresan almıştım arkadaştan. Salak etmişti beni. Bi yere çektiler arabayı sonra. Müfit dönüp bağırmaya başladı. Hayatını giberim bana mesaj atma gibtir git artık gibilerinden. Bana bağırmamasını söyledim sertçe. Arabadan inip çekiştirerek çalılığa sürüklemeye başladı beni. Öldürecekti herhalde. Yolun yarısında yumruk attım müfite. Birası döküldüğü için sinirlendi daha çok. Arabaya bindi koşup, beni orda bırakacaklardı. Nerede olduğumu dahi bilmiyordum. Arabanın önünde durup aşağıya in diye bağırdım

Camı açıp arabaya binmemi söyledi. Bindim sonra sürdüler arabayı gidiyoruz nereye gidiyorsak. Hala kavga ediyoruz yolda. Enes abi de mal mal izliyor hiçbir şey demiyor. Sonra tartışma büyüyünce müfit ön koltuktan arka koltuğa atlayıp kafamı cama vurmaya başladı. Sonra kafa atıp yumruklamaya falan. Kalbim sıkıştı tam o anda, bana her el kaldırdığında aslında öyle biri olmadığını, çok kısa bi süre sonra kendine geleceğine inandırmaya çalışırdım kendimi. Aslında gerçek tam da o gündü. Müfit tam da öyle bi adamdı. Deli gibi ağlıyordum, saçlarımı yoluyordum. O da hala bağırıyor, arada bi dizime yumruk atıyordu. Sonra beni caddede bi yerde indirdiler. Eve gidince çok kötü hissettiğim için emine ablada kalmaya karar verdim. Babamdan izin istedim o an ikimiz de ters konuşunca kavga çıktı olayın üstüne babamdan da dayak yedim. Sonra enes abiye mesaj atıp müfit beni aramadığı takdirde ertesi gün kapısına dayanacağımı söyledim. Bi süre sonra aradı beni. Dövdüğüne pişman değildi. Konuştuk kapattık konuyu. Artık ona yazmayacaktım. Ama içten içe hala ilerisi için planlar yapacak, birlikte olmanın yollarını arayacaktım

Bi süre hiçbir şey yapmamaya karar verdim. Günler normal geçiyordu. Müfiti kafede görüyordum ara sıra göz göze geliyorduk ama umursamıyormuş gibi davranmaya çalışıyordum. Bi gün instagram hesabını stalklarken, esra diye bi kızla takipleştiğini gördüm. Normaldir takip edebilir diye düşündüm ama nedense içimden bi ses aralarında bişey var diyordu ne zaman da böyle hissetsem bişey çıkıyordu altından. Bu konuyu biraz araştırıp bilgi edindim sonra. Birilerine kızın fotoğrafını gösterip güzel mi diye sorduğunu duydum. O saatten sonra kıza mesaj atma planını eyleme geçirme kararı aldım. Akşam kıza yazdım. Aranızda bişey var mı diye sordum. Kız yalan dolan sokmadan araya konuştuklarını söyledi şeyma gibi kandırmadı beni. Hal böyle olunca bişey de diyemedim tabi. Tüm hikayeyi anlattım ona. Keyfin bilir kendin keşfedersin diyip bi daha yazmama kararı aldım. Müfitin bu durumdan haberi olmuş sonra. Gidip lafımı yapmış insanlara. Bunun üzerine ona son oduğunu düşündüğüm hakaret dolu bi mesaj yazdım. Kadın döven aşağılık adamın teki olduğu için ona yaptıklarımın hepsini hak ettiğini ve pişman olmadığımı söyledim. Uzun bi süre de bi daha hiç yazmadım. Kafeye sevgilisiyle gelip gitmeye başladı. Üzülüyordum fakat belli etme lüksüm yoktu artık. Ben de hayatımda yeni biri varmış gibi göstermeye çalışıyordum. Başarmıştım bunu bi ara ama sonra yeniden fark etti hayatımda biri olmadığını. Bi gün yine müfit sevgilisiyle otururken kafeye gittim. Ben gittikten bikaç dakika sonra onlar kalktılar. Bi ağlama geldi sonra bana. Personel abi peçete getirip başımı okşadı. ilk kez o gün acınası hissettim kendimi. Yakın arkadaşım gelip dışarı çıkardı beni. Sarıldık ettik, gittik rakı içtik sonra. Artık öfkelenmiyordum. Sadece hüzün kaplamıştı hayatımı. Ciddi anlamda ondan başka hiçbir şey beni mutlu etmeye yetmiyordu. Ondan başka her insan bana batıyor, ondan başkasının söylediği her güzel sözcük kulağa kötü geliyordu. iyi hissetmek için ihtiya. duyduğum şey tedavi ya da ilaç değil de oydu.

Rezervasyon

Of okunacak çok şey birikti amk

Seninki tamamen saplantı olmuş. Ve kusura bakma ama çocuğa yapışmışsın. istemediğini kaç kere söylemiş

bizimki de yağmur yağsa benden bilip trip atıyor arkadaş.

Rezervasyon

*Vay dıbına koyayım*

Bi süre sonra daha önce bahsettiğim müfitin hayri denen kuzenine ayarladığım iremle barıştım. iftira attıklarında küsmüştük. Kafede denk geldim bi gün oturuyorduk. Masada zeynep adında kısacık şişman şirim bi kız vardı tanıştırdı beni. Müfitin sevgilisi esranın eski arkadaşıymış. Küsmüşler. Neden küstünüz diye sordum kıza. Zeynebin öpüştüğü hoşlandığı kızla çıkmış bi ara o yüzden bozulmuş araları. insan yakın arkadaşına bunu nasıl yapar diye laf ettim esraya bi ton arkasından. iremle zeynep bikaç kez bize geldiler takılıyoruz o ara. Esrayla uğraşıyolardı bunlar da aynı sınıftalardı. Bu yüzden bi gün müfit de iremi arayıp küfür falan etmiş. Bu durumu pek kaldıramadığım için, esranın büyük olan ablasının, kendi kardeşinin uyuşturucu bağımlısı bi çocukla sevgili olduğunu öğrenmesini sağladım. Bunu da ağzı sıkı olmayan bi ablaya anlatarak yaptım işte gidip hemen esranın ablasına öteceğini biliyordum çünkü. Araları bozulmuş biraz kızla müfitin. Hatta ayrılıyorlarmış da kız istememiş ayrılmayı. Bunun üzerine ertesi gün müfit yine bize laf etmiş falan ortalık karıştı birazcık. Zeyneple iremin arası bpzuldu. Sonra akşam bi telefon iremden. Zeyneple müfitin yattığını söyledi bana