erkekliğimi nasıl kaybettim

Evet panpalar. Bu benim ilk başlığım olacak.
Bu nicki alma sebebim belki de bu hikayeyi anlatmaktı.
Gerçek hayatta kimseye anlatamayacağım bu gerçeği beni asla gerçekten tanımayacak insanlara anlatmak ve içimi rahatlatmaktı düşüncem.

Uzun süredir yazamadım. Kendime bile anlatmaya korkuyorum çünkü. Bugün ama zamanı geldi diye düşünüyorum ve anlatacağım hikayemi.

inci sözlükteki ilk yazım ama inci sözlüğü uzun süredir takip ederim. Jargonunu da az çok bilirim. Genelde bir kişi bir hikayeye başlarken önce rezerv toplar ama benim böyle bir niyetim yok.
Tek düşüncem sızmadan önce hikayemi bitirmek.

Saat daha öğlen ama bu hafta izinliyim, işe gitmiyorum. Ve her izin günümde olduğu gibi sabah kalkar kalkmaz önce kahvaltımı yaptım sonra da en iyi dostum rakımı aldım karşıma. 2. kadehi şimdi doldurdum ve geçtim bilgisayarımın karşısına.

Hazırım, başlıyorum..

2004 yılıydı. Üniversite son sınıftaydım. Hayatımın en güzel 3 senesi bitmiş, 4. senesi başlamıştı.

inanılmaz keyifli arkadaşlıklarımız vardı. Okulun popüler tayfalarındandık.

Ben elektro gitar çalardım o dönem. Metallicanın çalamadığım riffi yoktu. Çoğu solosunu bile iyi kötü atardım.

Okulun karşısında her akşam takıldığımız bir cafemiz vardı. Bazı akşamlar bizim grup keyfine müzik yapardık orda. Genelde hard rock ağırlıklı repartuarımızla üniversite gençliğini coştururduk akşamları. Onu da ilk kez orada görmüştüm. Çok iyi hatırlıyorum enter sandman'ın solosunu atmak için kasıyordum kendimi. Gözlerimi açtığım zaman gözlerini gözlerime dikmiş o bir çift yeşil gözü orada görmüştüm ilk kez. Hayran hayran bana bakıyordu. Gözlerini gözlerimden ayırmıyordu. Gururla dolu hafif bir heyecan duymuştum.

2 parça daha çaldık ve sahneden indik. Cafenin sahibi eleman (-ki iyi arkadaştık o dönem) hemen biramı getirmişti bile.
Biramdan büyük bir yudum aldığım anda o yeşil gözlerin sahibi yanımda bitmişti.

"Çok güzel çalışıyorsun" diye başladı cümledi.
Gülümsedim.
Biraz cool durmaya çalışarak "O kadar da iyi sayılmam ama çalıyorum biraz " dedim

"Ben esra" diyerek elini uzatı..
"Ben de Orhan" dedim elini tutarak. ve elini tutarken ellerim terlemeye başlamıştı.
Yanlış anlamayın panpalar özellikle üniversite döneminde hiç abaza kalmadım. Genelde kısa ilişkilerim olurdu ama boşta kaldığım zaman çok azdı ama o zamana kadar ilk kez bu kadar heyecanlandırmıştı biri beni. O yeşil gözleri o tatlı gülümseyişi tüm cool'luğumu alıp zütürmüştü..

beyler bi tuvalet ve rakı kadehi doldurma molası verdim.
Hızlı anlat demeyin burada içimi döküyorum sadece.
Yazıyorum ve hızlı yazmak için kasmayacağım kendimi.

Her neyse devam ediyorum.

Şimdi size ilişkimizin başlangıcını ya da gelişme sürecini anlatmayacağım. Sadece şunu söyleyeyim çok güzeldi herşey.
Esra 1. sınıftaydı ben son sınıfta. 6 aydır birlikteydik. O kadar güzel gidiyordu ki herşey ben okulu uzatma kararı aldım. Ailemin maddi durumu zayıf değildi. 1 sene uzatmam onları etkilemezdi. Bitirmek istesem çok rahat 4 senede bitirirdim ama esradan sonra okulu hızlı bitirmenin bir anlamı kalmamıştı benim için.

6. ayımızı güzel bir restorantta kutladık. Normalde bir öğrencinin giremeyeceği bir yerdi ama ailem sağolsun para konusunda hiç cimri olmamışlardı bana karşı. Boğaza karşı elit bir restaurant, müzik, deniz ve şarap..

Çıktığımızda ikimiz de çok mutluyduk ve ayakta zor duruyorduk sarhoşluktan. En yakın tekelden 2 şişe daha şarap aldık ve atladık taksiye.. 6. ayımızı evde kutlamaya devam edecektik.

Sabaha kadar içtik, seviştik, konuştuk, güldük eğlendik. Sabaha karşı yatakta esra:
"Erkeğim olmanı istiyorum istiyorum" dedi..

"Erkeğin değil miyim?" dedim. ama neyi kastettiğini anlamıştım.

"Hayatta en büyük isteğim kızlığımı aşık olduğum erkekle sonlandırmaktı ve o hayalim gerçek olmak üzere" dedi

evet panpalar sizin de anladığınız gibi o gece ilk kez esra ile gerçek bir birleşme yaşadık.
Saatlerce, mutluluğun zirvelerinde dolaştık ve sızıp kaldık sabahın bilmediğim bir saatinde..

Öğlene doğru uyandık. Hala akşamdan (daha doğrusu sabahtan) kalmaydık. Çarşafta çok az kan lekesi gördüm. Hiç de evin balkonuna asılcak bir görüntü yoktu. Esra'da (daha sonra sürekli artacak) korkak, tedirgin bir ifade vardı. Niye böyleydi ki hiç bişey anlamamıştım. Mükemmel bir gecenin sabahındaydık. Gece ne yaşadıysak birlikte karar vermiş birlikte yaşamıştık.

Ne olduğunu sordum.
"Bilmiyorum" dedi sadece..
"Pişman mısın" dedim
"değilim" dedi..

Tekrar sarıldık, öpüştük, seviştik..
Fakat esra 6 aydır olmadığı kadar tedirgindi. Hata mı yaptım diye düşünmeye başlamıştım ama sonra o istedi benden neden hata yapayım ki o da ben de erişkin insanlarız diye düşünmeye çalışarak kendimi rahatlatmaya çalıştım.

sonraki bir ayım hayatımın en zor bir ayıydı panpalar. ve ne olduysa bu bir ayın sonunda oldu..

Esra çok hızlı bir şekilde köylü kızına dönüşmeye başlamıştı. Sanki onu ben zorlamışım ya da benim suçummuş gibi sürekli pişmanlığını yüzüme vuruyordu. Olayın benim için çok basit olduğunu ama onun için bu kadar basit olamayacağını bana anlatmaya çalışıyordu.

Ya onu bırakırsam ya ilerde seveceği adam bunun yüzünden onunla evlenmezse onun hayatını karartmış olmaz mıymışım bana sürekli bunu anlatmaya çalışıyordu.

Gerçekten söylediği şeyler bana çok mantıksız geliyordu. ikimiz de istemiştik ve olmuştu. Bana hangi hakla böyle davranabiliyordu.

ilk bir hafta sürekli alttan aldım, teselli etmeye çalıştım. Yaşadığımızın yanlış olmadığını birbirini seven iki insanın birlikte olduğunu anlattım ama esra artık hiçbirşey dinlemiyor/ anlamıyordu.

"Evlenmek zorundasın benimle"

bana bunu demişti bir kavgamızın ortasında.

"Beni bozup ortada bırakıp nereye gideceksin evlenmek zorundasın benimle!!!"

inanamıyordum artık her akşam evdeki kavgalarımıza. Her akşam bazen sabaha kadar bana bağırıyor, hakaret ediyor ve ağlıyordu.

Ne kadar dayanabilirdim di buna?

ve dayanamadım panpalar..

Bir akşam artık delirme noktasına geldim ve bu bana bağırırken ağzının ortasına tokatı bastım.
Bunu kolundan tutarak kapıya sürükledim ve kapının dışına fırlattım o öfke ile..
içeri girdim bunun sırt çantasını bir iki parça kıyafetini de fırlattım dışarı ve

"gibtir git ve bi daha da hayatıma girme!!" diye bağırarak kapıyı suratına kapadım bu yerde hüngür hüngür ağlarken..

Sinirden elim ayağım titriyordu..

sonra panpalar 2 hafta boyunca esradan hiç ses çıkmadı. Ne okula geldi, ne beni aradı ne de bir mesaj çekti.
Bir yandan onu çok özlüyordum ama bir yandan da hayatımı nasıl zehir ettiği, bir anda nasıl kezban moda geçtiğini hatırlıyor ses gelmediği için şükrediyordum. Aklıma geldiği zaman aklımdan uzaklaştırmaya çalışıyor gibtir et diyodum kendi kendime..

Tekrar esra'sız hayatıma geri dönmeye başlamıştım. Üniversiteyi bitirmeye karar vermiştim. Derslerim çok kötü durumdaydı ama finallere 1 ay vardı. Yoğun bir şekilde derslerime çalışmaya başladım. Haftada bir gün bizim cafeye gidiyor biraz çalıyor, içiyor, erkek arkadaşlarla geyik yapıyorduk.

Bir akşam cafede votka ve redbullun ciddi anlamda dıbına koymuştuk. Ortam çok şahaneydi ama ben alışkanlığımla izin istedim kankalardan ve çıktım. Eve gidip bir duş alıp yatacaktım ve sabah erkenden kalkıp finallere çalışmaya devam edecektim. Dışarı çıktım bir sigara yaktım bir şarkı mırıldanarak eve doğru yürümeye başladım. Gece bizim kampüsün civarından it geçmez. Ben de sesizliğin içinde yalnız başıma evime doğru yola koyuldum.

20 dakikalık bir yürüyüşün sonunda tam evimin sokağına gelmiştim ki sokağın başında o iki adamı gördüm (-ki sonradan öğrenecektim esranın kuzenleri olduğunu) ikisi de kumaş pantalon ve ceket giymiş 30 lu yaşlarında mafya kılıklı tiplerdi. Nedense bunları gördüğüm an içimi bir sıkıntı kaplamıştı. Bir sigara daha yaktım ve başım önümde bunların önünden yürüdüm. Tam bunların önünden geçtim diye düşünürken birden tok ve kaba bir ses geldi..

"lan huurnun evladı nereye gittiğini sanıyorsun sen!!!"

kanım çekilmişti dıbına koyayım. O yaşıma kadar daha kimseyle kavga bile etmemiş bir adamdım ben.

"Bana mı dedin" diye titrek bir ses çıktı ağzımdan. Başımı çevirdiğim anda ülkücü bıyıklının dibime kadar yanaştığını gördüm.

"Sana dedik kime diyecektik bin" derken yakamdan tuttu ve burnumun üzerine öyle bir kafa gömdü ki acıdan ölüyorum zannettim. yüzüm sırılsıklamdı. Kan mı gözyaşı mı sümük mü hiç bilmiyorum ama yüzümden aşağı doğru şiddetli bir akıntı vardı. Korkudan mesanem boşaldı. Evet altıma etmiştim ve lafın gelişi değil gerçekten altıma işemiştim.

"Erkek olmak öyle olmaz böyle olur huur çocuğu" dedi ve birden ciddi bir yumurta kırılma sesi geldi. Yakamdan beni kendisine çekerken dizini tüm gücüyle penisime geçirmişti ve yumartalıklarımın kırılma sesini duydum.

zaten duyduğum son sesti o.

Ondan sonrası sadece karanlık, flu rüyalar, sesler..

Gözlerimi hastanede açtım. Yanımda annem ve babam vardı. ikisinin de gözleri kıpkırmızıydı.
Gözlerimi açtığımda babam yüzümü tuttu ve yanaklarımdan öptü. "korkma aslan oğlum hiçbirşeyin yok" dedi.
Niye böyle dediğini anlamamıştım ama sonra öğrendim ki o gece ben yere düştükten sonra da çok darbe almışım. Bayılmış vaziyette yerdeyken bunlar tekme tokat bana vurmaya devam etmişler.

Bütün yaralarım iyileşti zamanla birisi hariç.

Testislerimde yumurta zarımın yırtılması ve iç kanama sonucu artık testislerim işlevini yitirmiş. sperm üretemeyecekmiş bir daha ve bunu bana uzun süre açıklayamamıştı ailem.

o 6. ayı kutlayalı 6 seneden fazla geçti, şimdi ne yapıyordur acaba. Yine erkeği olmamı ister mi bu işlevsiz organla bile.

evet panpalar 5. kadeh rakımı koydum ve şu şarkıyı dinliyorum.
az çalmazdım üniversite yıllarımda, gerçek bir erkekken..

http://www.youtube.com/watch?v=BcL---4xQYA