Diyelim ki yıl 1800. Ve siz, Amerikalı bir çiftlik sahibisiniz. 25 tane Afrikalı köleniz var.

Şeker kamışı ekiyorsunuz. Köleleriniz gün boyu, kırk derece güneşin altında çalışıyorlar.
Ve her köle sahibi gibi şöyle diyorsunuz:
- Zenci çalıştırmak zorundayım. Beyazlar dayanıklı değildir, böyle işleri yapamazlar.
Oysa domuz gibi biliyorsunuz ki, bu bir bahane. Beyazlar isteseler pekala o tarlada çalışabilirler.

Günün birinde, evinizde hizmetçilik eden 14 yaşında bir köle kız, gözünüze ilişiyor.
Ona sevecenlik göstermeye, hediyeler almaya başlıyorsunuz. Gel zaman git zaman, kızı baştan çıkarıyor ve beceriyorsunuz.
Kız size aşık. Siz onu seviyor musunuz? Belki biraz. Peki aşık mısınız? Ne münasebet. Kız alt tarafı bir köle. Köle dediğin sevilse bile, kedi köpek gibi sevilir.

Kızı bir süre düzüyor, sonra satıyorsunuz. Ve hayat her zamanki gibi devam ediyor: Siz, ipek gömleğiniz ve Hint kadifesi pantolonunuzla malikanenizin verandasında oturup kokteyl yudumluyorsunuz. Köleler huzurunuzda şeker topluyor. Onlar sizden daha kuvvetliler, kasları daha güçlü. Siz onların yanında yumuşak ve efemine kalıyorsunuz. Ama bu umurunuzda değil. Sonuçta onlar sadece köle.

Günün birinde kölelerden birini, size ters ters bakarken yakalıyorsunuz. Kölecibaşınızı çağırıyor ve:
- Kim bu, diyorsunuz.
- Düzdüğünüz genç kızın babası, cevabını alıyorsunuz.
- Adı nedir?
- Adı "Kara Eşek", diyor kölecibaşı. Satın aldığınızda ona bu ismi takmıştınız.
- Kırbaçla onu, diyorsunuz kölecibaşına. Sonra da lağım çukuruna at, geberene kadar orada kalsın. Bir beyaza saygı gösterileceğini öğrensin.

Emriniz yerine getiriliyor. Ama "Kara Eşek" gece vakti, lağım çukurundan dışarı tırmanıyor. Malikaneye girip sizi boğuyor.

Komşularınız, katilinizi yakalıyorlar. Ve içlerinden şöyle geçiriyorlar:
(Aslında köle haklı. Sahibi ona çok yüklenmiş. Kölenin yerinde kim olsa aynı şeyi yapardı)
Ama siyahlara göz dağı vermek lazım. Kendi güçlerini fark ederlerse tehlikeli olurlar...

Komşularınız, yöredeki tüm köleleri bir yere topluyor. Oraya "Kara Eşek" dedikleri adamı getiriyorlar. Zavallının kollarına bacaklarına urganlar doluyorlar. Ve diğer siyahlara diyorlar ki:
- Bu adam bir beyazı öldürdü. Bir beyazı öldürene neler olurmuş, görün!

Ve "Kara Eşek"i oracıkta idam ediyorlar.

Şimdi çağımıza gelelim:
Bütün ağır işleri yapanlar kim? Bütün zor işleri, pis işleri, tehlikeli işleri yapanlar kim?
Erkekler.
Onların kazandığı parayı yiyenler kim?
Kadınlar.
Kadınların bahanesi ne?
- Kadınlar güçlü değildir, dayanıklı değildir. Böyle işleri yapamazlar.
Oysa Olimpiyat sporcusu kadınlar yüz kiloyu elleriyle kaldırıyor. Yüz metreyi 11 saniyede koşuyor. Onlar kadın değil mi?

Çalışkan bir adam, yıllarca para biriktiriyor. Çünkü güzel bir kıza aşık. Ve o kızla evleniyor.
Peki karısı onları seviyor mu? Belki biraz. Kocasına aşık mı? Ne münasebet. Ne de olsa o sadece bir koca. Para kaynağı. Kadın kocasını bir süre kullanıyor, sonra boşuyor. Nafaka ve tazminat adı altında, adamın tüm mülkünü alıyor.

Ve hayat her zamanki gibi devam ediyor. Kadınlar, ipek blüzları ve Hint kadifesi etekleriyle lüks cafe'lerde latte yudumluyor.
Erkekler onlardan daha kuvvetli, kasça (ve akılca) daha güçlü. Ama bu kadınların umurunda değil. Sonuçta biz, onların gözünde sadece köleyiz.

Bir kadına ters ters bakarsak, o kadın cıngar çıkarmaz mı? Kadınlara saygı göstermeyi öğren, demez mi?

Ve aramızdan biri bir kadını öldürünce diğer kadınlar, içlerinden şöyle geçiriyor:
(Aslında herif haklı. Karısı onu en az sekiz erkekle aldatmış. Adamın yerinde kim olsa aynı şeyi yapardı)
Ama erkeklere göz dağı vermeleri lazım. Kendi gücümüzü fark edersek tehlikeli oluruz.
Ve kadınlar mitingler yapıyor: "Müebbet verin! O da yetmez iki kere ağırlaştırılmış müebbet verin!" diye çığırıyorlar.
Ve şöyle bağırıyorlar: "Kadın katillerine idam cezası gelsin!"

Neden mi?
Çünkü bizim, onların gözünde "Kara Eşek"ten farkımız yok.